Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 24

Eftir Leigh Haddow
Ný spennandi fram-
haldssaga
Fylgist með frá
byrjun
Einkennilegt var það, hugsaði Barbara Crosby,
að henni s-kyldi finnast að hún hefði komið hing-
að áður. Hún stóð þarna við bugðóttan afleggj-
ara og horfði yfir engið, heim að gömlu óðals-
setri.
Hér voru miklir reykháfar, er risu hátt yfir
helluþökin, og í mildu skini síðdegissólarinnar
sýndust henni gluggarnir bera sama lit og gull-
inn sandsteinninn, er húsið var byggt úr.
Þarna reis það, umkringt sínum eigin görðum,
og bauð af sér góðan þokka. E'n ef svo skyldi
vera, að hún hefði í raun og veru séð heim að
Hlégörðum fyrr, hlaut það að hafa verið meðan
hún var ósköp ung.
Það ruglaði hana í ríminu, hve óljóst hún mundi
þetta. Hún barst við það dýpra inn í þá dul, er
móðir hennar hafði látið henni í arf, þessi þögla
þeldökka kona, með leyndardóma í lund og svip.
Nú var hún nýdáin.
Átti hún að halda áfram, — eða snúa aftur til
Lundúna og herbergjanna með leiguhúsgögnum,
þar sem hún hafði búið með móður sinni?
Barbara starði efins upp til bæjarins Hún var
nítján ára gömul, hávaxin og tilfinninganæm
stúlka með hrafnsvart hár og stuttklipt. Það var
greitt þétt að höfðinu og gljáði á það. Augu henn-
ar voru blá og skær, brúnirnar dökkar og boga-
dregnar, nú mátti lesa úr þeim áhyggjur. Munnur
stúlkunnar var undur barnslegur, andlitið fíngert
og nokkuð langleitt. Þó bar það vott um viljafestu,
sem flestum sást yfir.
Hún tók upp bréfið, sem hún hafði fundið með-
al þess er móðir hennar lét eftir sig. og stilað hafði
á hana. Þar var þetta skrifað:
„Ef eitthvað skyldi koma fyrir mig, skalt þú
fara til Hlégarða við Álsvík í Suffolkhéraði og
segja frú Georginu Temperley, að nú sé kominn
tími til að opna skrín það er hjálagðir lyklar ganga
að, og sýna þér hvað það hefur að geyma."
Þetta var allt og sumt, — stuttorð og dulræð
fyrirmæli, og lítill lykill.
Barbara haíði aldrei heyrt minnst á frú Georg-
ínu Temperley né heldur Þllégarða. Eigi að síður
vissi hú fyrir víst, að hún hafði komið þar fyrr,
er hún horfði þangað heim.
Það var bágt að segja hvenær það hafi verið,
því hún haíði farið svo víða. Frá því hún mundi
fyrst eftir sér, höfðu þær mæðgurnar verið á
siíelldu flökti frá einni borg til annarrar. Þær
höfðu leitað uppi nýjar íbúðir og nýja skóla fyrir
hana, og síðar meir nýja og nýja atvinnu. Þær
höfðu hvergi setzt að til fulls, og þótt þeim þætti
vænt hvorri um aðra, hafði aldrei rikt skilningur
milli þeirra.
Var það fyrir þá sök, að móðir hennar hélt
fortíðinni svo mjög leyndri fyrir henni? Hið eina
sem Barbara vissi var það, að faðir hennar hafði
fallið á fyrstu árum styrjaldarinnar, og að hann
hafði látið eftir sig nokkurt fé, sem fljótlega
eyddist. Þau áttu enga ættingja, enga vini, svo
— hver var þá þessi frú Georgína Temperley, og
hvað var í þessu dularfulla skríni?
Það þýddi lítið að geta sér til! Hún lagði af
stað heim að húsinu og var komin nokkuð áleið-
is Þegar allt í einu var hemlað snöggt að baki
hennar.
Þar stóð bifreið og í henni tveir piltar og ung
stúlka við stýrið.
— Halló! Getum við nokkuð gert fyrir yður?
spurði unga stúlkan.
Hún var óvenju ljóshærð. Gullbleikt hárið féll
I fögrum lokkum og bylgjum, augun voru smar-
agðgræn, augnahárin löng og dökk. Hún brosti
hlýtt og vingjarnlega.
Barbara gekk til þeirra. Hún tók eftir því, að
ungu mennirnir horfðu forvitnislega á hana.
— Já, ég þakka fyrir. Ég er með skilaboð frá
móður minni til frú Georgínu Temperly, og ef
þér gætuð sagt mér, hvar har.a er að finna ....
Það varð skyndilega Þögn, síðan mælti unga
stúlkan:
— Já — en — Georgína frænka er dáin.
— Ó! Ég sé eftir að ég skyldi ....
•—■ Því gátuð þér ekki gert að. Ég er Der.ísa
Temperley, og Georgína frænka min dó fyrir miss-
eri síðan. Mér — fannst það bara svo undarlegt,
að heyra yður tala eins og hún væri enn á lífi.
Unga stúlkan haíði nú náð sér og brosti aftur.
—• Eigi að s:ður skal ég gera fyrir yður það sem
ég gert. Hvaða skilaboð voru þetta?
Það kom hik á Barböru og hana langaði mest
til að hætta við allt saman, þrátt fyrir hina löngu
leið til þessa afskekkta héraðs. En nú tók maður-
inn við hl;ð Denísu til máls.
— Heyrðu nú, Denísa, þetta er kannski einka-
mál, svo þú mátt ekki ætlast til að hún standi
hér og ræði það! Hann var nærri því eins ljós-
hærður og stúlkan. Augu hans voru einlæg og
blá, og andlitið eitt hið fallegasta sem Barbara
hafði nokkru sinni séð.
— Komið þér heim með okkur og fáið yður
tebolla, meðan þér segið okkur alla söguna, mælti
unga stúlkan. Yður er heldur ekki vanþörf á því,
ef þér hafið gengið alla leið neðan úr þorpinu
Júlían, rýmdu til fyrir henni.
Ungi maðurinn sem flatmagaði í aftursætinu,
opnaði hurðina fyrir Barböru.
— Snyrtileg stúlka i borgarbúningi, á háhæluð-
um skóm, kemur út á sveitabæ með dularfull
skilaboð til dauðrar konu, mælti hann drafandi
rómi. Það minnir á hrollvekju, finnst ykkur ekki?
Denísa verður fallegt lík, ef þér eruð komnar til
að kála henni.
— Þér skuluð ekki skifta yður af honum, kall-
aði ljóshærða stúlkan yfir öxl sér. — Hann er
æskuunnusti minn og Þykir alltaf jafn vænt um
mig, er ekki svo, Júlían minn?
-— Þú mundir reka mig, ef ég neitaði. Hann
sneri sér að Barböru. — Ég er ráðsmaður hennar,
settur til þess að stýra óðalinu og annast um að
fólk féfletti hana ekki. Faliegi strákurinn með
gullhárið er lögfræðingur hennar .......
—■ Róbert Soames, besti vinur minn. Það var
Denísa sem botnaði setninguna.
— Og ég heiti Júlían Baxter. Nú þekkið þér
okkur, en við höfum ekki hugmynd um hver þér
eruð, ungfrú ....
— Crosby — Barbara Crosby.
Þau náðu heim að húsinu og Barbara sá nú,
sér til furðu, að hinn hávaxni og ljóshærði Róbert
Soames, var töluvert eldri en þau hin, — kominn
undir þrítugt. Og hann var enn álitlegri en hún
hafði fyrst haldið.
Júlían Baxter var meðalmaður á hæð og við-
kunnaniegasti náungi, þótt hrjúfur væri á sinn
hátt. Hár hans var strítt og liðað, augun björt og
vökul Hann var ekki kinnfiskasoginn — en fljótur
að verða ergilegur, hugsaði Barbara. Líklega var
munnurinn lykill að skapgerð hans, — hann var
sterkur og bar vott um töluvert tillitsleysi.
Hún tók að gera sér í hugarlund, hvernig það
myndi vera, að fá koss af slíkum munni, — og
varð steinhissa á að sér skyldi detta annað eins
í hug. Hún roðnaði upp i hársrætur.
Hann leit brosandi til hennar, brúnum og stríðn-
islegum augunum.
— Eruð þér tilbúnar með söguna? En ég vil
helzt að hún sé góð.
Hún vissi ekki við hvað hann átti, — en fannst
hún kenna andúðar sem gerði hana ringlaða.
Aðaldyrnar stóðu opnar. Þegar þau gengu inn,
vissi Barbara fyrirfram, hvað hún myndi sjá, —
breiðan eikarstiga, sem beygðist til beggja hliða.
Það stóð heima.
Nú kom bústýran i ijós, það var gráhærð kona,
smávaxin og rauð í andliti, hreinleg og snyrtileg.
— Berið okkur teið í vetrargarðinn, frú Pad-
gett, sagði Denisa. Það er þessi leið, ungfrú Crosby
— eða viljið þér heldur laga yður eitthvað til
f yrst ?
— Nei — þakka yður fyrir .... Barbara reyndi
að beina óljósum minningum sínum i ákveðnara
form. — Ég má ekki standa hér lengi við. Áætl-
unarbíllinn fer úr kaupstaðnum klukkan fimm,
og ef ég næ honum ekki, kemst ég ekki með
lestinni til Lundúna.
— Þér hafið lagt i langa ferð til að koma þess-
um skilaboðum, mælti Róbert Soames djúpri röddu.
E'f þér viljið heldur vera einar með Denísu, get-
um við karlmennirnir komið okkur burtu.
— Uss, nei — það er ekkert einkamái, flýtti
hún sér að svara. Sjálf veit ég satt að segja naum-
ast hvað Það er. Sjáið þér, ég er nýbúin að missa
móður mína, og innan um eigur hennar fann ég
þetta bréf með lykli i.
Hún rétti Denísu bréfið og er hún hafði lesið
það lyfti hún brúnum. Án þess að mæla orð frá
vörum, rétti hún Róbert Soames það. Hann fór
rækilega yfir það eins og lögfræðingi sómdi, en
fékk það siðan Júlían Baxter. Hann las bréfið
upphátt.
— Þetta er ofboð lítið óljóst, finnst yður ekki,
ungfrú Crosby? sagði hann svo. Hvað gerið þér
ráð fyrir að finna — skrín fullt af perlum og
gimsteinum, sem þér getið tekið með yður?
Hún reiddist hreimnum í rödd hans og roðnaði.
—■ Ég býst ekki við neinu.
—- Hvers vegna komu þér þá?
— Hættu nú þessu, Júlian! hrópaði Denísa.
—■ Ef einhver hefði látið mér eftir slík skilaboð,
skyldi ég ekki hætta fyrr en ég kæmist að því,
hvað þau hefðu að þýða. Þú ert svo tortrygginn,
þrjóturinn þinn. Þrátt fyrir orðin, sá Barbara að
hún leit til hans blítt og ástúðlega.
— Já, en þetta er svo ósennilegt ....
— Ekki finnst mér það, greip ljóshærða stúlkan
fram í. — Hvað finnst þér, Róbert? Ég hef ekkert
vit á þessu, en fyrirtæki þitt hefur annast um
eignir Temperley ættarinnar í marga mannsaldra.
— Ég er litlu nær, varð lögfræðingurinn að
játa. — Annars sýndi frú Temperley mér fullt
traust eins og föður mínum á undan mér. Hún
var aðdáanleg kona, en ekki svo skapi farin, að
hún gæti þagað yfir leyndarmáli. Hún hefur aldrei
nefnt yður á nafn, og ég hef ekkert fundið í
skjölum hennar, er bent gæti til yðar eða móður
yðar.
— Svo það lítur helzt út fyrir að einhver
hafi ætlað sér að leika á yður, ungfrú Crosby,
mælti hinn.
Barbara leit hvasst til hans. — Móðir mín lék
aldrei á neinn, herra Baxter, og þetta er mér
alvörumál. Annars hefði ég ekki ferðast hundrað
mílna vegalengd til að fullnægja því sem í min-
um augum leit út fyrir að vera hinzta ósk henn-
ar. En þar sem þér bersýnilega gerið gys að
þessu ....
Hún reis á fætur.
— Setjist niður, ungfrú Crosby, og látið yður
ekki þykja þótt viö bregðumst dáiitið ókunnug-
24 VIKAN