Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 14

gsvStsÆ
Marelli Ágústínó, alias Marel Agústsson, á heimili sínu í Höfn.
BRYRNAR
ERU
BROTNAR
Hann strauk frá íslandi 17 ára gamall og steig í land í Kaupmannahöfn peningalaus og mál-
laus. Þar gerðist merkilegt ævintýri, sem varð til þess, að hann lagði fyrir sig línudans í fjöl-
leikaflokki, sem ferðaðist um allan heim. Nú hefur hann komið í öll lönd jarðar utan þrjú,
en ísland býst hann ekki við að sjá framar.
Viðtal og mynd: Gísli Sigurðsson.
IÁR MAÐUR og dökkhærður
•dLt- tekur sig út úr mannþröng-
* inni á baðströnd rétt utan við
Kaupmannahöfn og gengur í átt til
nokkurra Islendinga, sem liggja í
hvítum sandinum og sleikja sólina.
Hann segir:
— Þið munuð vera Islendingar.
Komið þið sæl. Ég heyrði ykkur tala
um golu, og Þá fann ég, að ég hafði
gleymt þessu skemmtilega orði, Það
er einmitt gola núna. Skrýtið, að
maður skuli gleyma svona orði.
— Sæll veri maðurinn, sögðum við
og spurðum um deili á honum.
— Ég er Islendingur að uppruna,
þótt málið sé farið að stirðna. Maður
hittir mjög sjaldan Islendinga og sér
ekki íslenzk blöð. Það er orðið langt
síðan ég sá Island síðast.
Hann talaði með útlendingslegum
hreim og virtist eiga erfitt með að
muna sum algeng orð. Hann var
ákaflega lítið íslenzkur í útliti, hár
og mjög grannur, dökkur á hár og
hörund. Fas hans var mjög rólegt,
og hann hefði getað verið nálægt
fertugu að aldri.
— Þú hefur ungur flutzt utan?
sögðum við.
— Ég strauk, —• það eru mörg
ár síðan.
— Það var ævintýralegt. Mér datt
í hug að spyrja hann, hvort ég mætti
skriia söguna, fyrir blað á íslandi.
Hann horfði efablöndnum augum
á mig og sagði eftir stundarkorn:
— Það veit ég ekki, hvort er rétt
að gera. Ég hef brotiö brýrnar að
baki mér. Fólkið mitt heima á Islandi
veit ekkert um mig. Það veit ekki,
hvar ég er niöur kominn. Ég vil hafa
það þannig.
— Við getum talað saman þrátt
fyrir það. Ég skal ekki nefna, hvar
þú býrð.
— Jæja, þá það, — en ekki hérna.
Ég er i sólbaði núna og vildi heldur,
að þú kæmir heim til mín einhvern
tíma fyrir hádegi. Þá er ég heima.
Svo sagði hann mér heimilisfang
sitt, og ég hitti hann heima daginn
eftir. Það var í nýju sambýlishúsi
úr rauðum múrsteini. Ibúðin var
rúmgóð og hreinleg, búin gömlum,
þungum húsgögnum, og á veggjun-
um voru myndir af fólki, sumar af
íslenzkum konum á peysufötum.
Hann kom til dyranna á baðslopp,
hafði verið að vakna, enda Þótt liðið
væri nær hádegi.
Mér fannst allt mjög dularfullt
þarna og ekki sízt maðurinn sjálf-
ur. Hann var mjög kurteis, og eftir
ýmsum helgimyndum að dæma mundi
hann líklega vera kaþólskrar trúar.
Ég ætlaði að spyrja hann að því
seinna, en gleymdi því. Hann kom
með danskan bjór og fór síðan að
hita morgunkaffi handa mér. Eld-
hússtörfin léku í höndunum á hon-
um; það var auðséð, að hann var
vanur að sjá um sig sjálfur.
— Ég vil ekki byrja svo viðtalið,
að ég viti ekki, hvað þú heitir,
sagði ég.
— Ég var skírður Marel, og er
Ágústsson.
— Sem sagt Marel Ágústsson.
— Ekki lengur. Ég hef breytt
nafninu lítillega og kalla mig nú
Marelli Ágústínó. Það fer betur í
munni útlendinga.
■—■ Það hljómar eins og ítalska.
Var þér kappsmál að vera ekki ís-
lendingur?
— Nei, ekki vitund.
— Þú sagðist hafa strokið að
heiman.
— Já, ég sagði það.
— Við skulum byrja á byrjuninni.
Hvaðan varstu af Islandi?
— Mér er sagt, að ég hafi fæðzt
á Brú i Flóanum, en þaðan fluttust
foreldrar mínir austur að Sauðholti
í Holtum. Faðir minn var Holtamað-
ur, fæddur á Herru, skammt ofan við
Þjórsártún.
— Og þú hefur alizt upp í Sauð-
holti. Voruð þið mörg systkin?
— Þrettán talsins. Ég var sá tí-
undi í röðinni. Þau búa vist flest í
14 VIJCAN