Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 36

Halldóra Bjarnadóttir hefur í hálfa öld farið um
alla hreppa íslands, efnt til funda og námskeiða. í
rúmlega fjóra áratugi hefur hún gefið út ársritið Hiín.
Halldóra Bjarnadóttir nam fræði sín við kné Jóns
Árnasonar jijóðsagnaritara, — og enn í dag, 87 ára að
aldri, er hún að starfi í fullu fjöri. Halldóra Bjarna-
dóttir segir merkilega sögu, hún spennir yfir líf
fólksins í iandinu í meira en heila öld.
Vilhjálmar S. Vilhjálmsson rithöfundur skrásetti
bókina.
S I I IM BM.
FREYJUGÖTU 14 - SlMI 17667
góð rá<5. Svo fæddist María, og
allt brcyttist til hins betra. Hann
elska'ðj og dáði barnið takmarka-
laust og notaði hverja stund, sem
gafst, til að vera heima. Og ham-
ingia mín og reyndar okkar allra
var fidlkomin. — En svo sótti allt
í sama horfið aftur. Það kom varla
sá dagur, að hann væri allsgáður.
Það var eins og hann væri að vinna
upp tapaða daga, dagana, sem hann
eyddi með okkur liér heima í friði
og ró. Þetta var voðalegur tími,
og ef ég hefði ekki haft Maríu og
mömmu, hefði ég misst vitið. Það
hafði lengi staðið til, að Ottó færi
til Ameríku að kynna sér ýmsar
verkfræðilegar nýjungar, og ætlaði
ég jafnvel með honum. En á sein-
ustu stundu hætti ég við jiað, því
að ég sá fram á, að slíkt ferðalag
mundi aðeins verða mér til leið-
inda og jafnvel vandræða, þar sem
ég gat varla treyst orði af því, sem
Ottó sagði. Auk þess var mamma
ekki vel frísk, og taidi ég ekki rélt,
að við færum bæði frá henni. Ég
vissi, að Ottó sárnaði þetta, þótt
hann léti ekki á neinu bera. í fyrstu
var ákveðið, að hann væri einn
mánuð í Ameríku, en þegar tveir
mánuðir liðu, án þess að hann
minntist á heimkomu i bréfum sín-
um, fór mér ekki að standa á sama.
Þar við bættist, að mamma lagðist
alveg i rúmið. Réttum þrcm mán-
uðum eftir að Ottó fór, dó mamma.
Ég sendi lionum skcyti og bað liann
að koma strax heim, en hann sinnti
því engu. Þá fluttist ég að hciman,
og þegar liann loks kom aftur,
greip liann í tómt.
Þegar ég loks þagnaði, sagði
Árnþóra:
— Já, það er eins og mig grun-
aði, næstum það sama og kom fyrir
konu, sem ég þekki. Hún átti lika
yndislega, viðkvæma telpu, og
skilnaður foreldra liennar fékk svo
á hana, að hún veiktist og dó. Um
svipað leyti. réð maðurinn sig á
skip, sem sigldi til Suðurlanda, og
hefur ekki komið heim aftur. En
konan mun alla tíð kenna sér um
dauða litlu telpunnar sinnar.
Árnþóra þagnaði og andvarpaði
þungt af áreynslu við að tala svona
mikið. Svo stóð hún skyndilega á
fætur, kvaddi og fór, erindi hennar
var lokið.
Eftir svefnlitla nótt hafði ég
ákveðið að hringja i Ottó. Ég átti
ekki framar_ neitt stolt, saga Árn-
þóru rak síðustu Ieifar Jiess á flótta.
Nú var það bara velferð Maríu,
sem skipti máli. — Því miður, frú
Erikson, sagði simastúlkan, þegar
ég hringdi á skrifstofuna. — Erik-
son er i Þýzkalandi. Það er óvist,
að hann komi heim fyrir jól.
Teningunum var kastað. Eftir
mikil heilabrot komst ég að þeirri
niðurstöðu, að nú væri niðurlæging
mín fullkomin. Auðvitað hafði Ottó
rétt á liví að fara hvert sem hann
vildi og hvenær sem honum datt í
hug, en hann átti ekki að nota sér
þenna rétt, hann hefði átt að láta
mig vita, að hann ætlaði til útlanda.
Kannski bar þetta vott um, að liann
langaði ekki lengur til að sættast
við mig.
Ég varð eirðarlaus á daginn, og
á nóttunni sóttu að mér hræð.legar
hugsanir um það, hvernig fara
mundi, ef Maria yrði veik, mikið
veik, og kannski deyja. Ég varð
gripin slíkum kvíða vegna hennar
og vegna fjarveru Ottós, að ég var
komin á fremsta hlunn með að
hringja á skrifstofuna og spyrja,
hvort hann hefði skilið eftir nokk-
urt heimilisfang.
Og senn voru jólin komin.
----★-----
Maria litla talar við Guð.
Áður en Árnþóra fór austur, —
systir hennar varð allt í einu veilc,
— sagði hún, að ég yrði að mtina
eftir að þakká þér, ef pabbi kæmi,
eins og ég bað þig.
Pabbi er kominn, og, Guð, ég er
svo glöð, nú er allt gott aftur.
Þetta var svo skemmtilegt að-
fangadagskvökl, — já, liann kom
einmitt á aðfangadagskvöld. Við
mainma ætluðum að fara að borða.
Mamma var búin að leggja á borð-
ið fallcga jóladúkinn með myndun-
um á, og gömlu kertastjakarnir
liennar ömmu stóðu á skápnum,
þvi að það var ekkert pláss á sjálfu
borðinu, það er svo lítið.
í horninu við gluggann stóð jóla-
tréð með mörgum kúlum, rauðum,
bláum og gulum, og það glampaði
svo fallega á þær, þegar búið var
að kveikja á öllum litlu perunum.
Á gólfínu lágu margir jólapakkar.
Við mamma vorum búnnr að hlusta
á kirkjuklukkurnar í Betlehem
hringja, og presturinn var búinn
að lesa söguna um það, þegar sonur
þinn fæddist á jólunum. Þegar
verið var að syngja Ileims um ból,
var barið. Mamma hrökk við, hún
átti ekki von á neinum, en ég vissi
strax, að þetta hlaut að vera pabbi
og enginn annar.
—- Ég skal opna, sagði ég, þegar
mamma ætlaði að fara að standa
upp.
Og það var pabbi. Hann stóð
fyrir utan með fangið fullt af böggl-
um, og nú var svo skrýtið, að þegar
ég sá hann standa þarna, hélt ég,
að mig væri að dreyma, alveg eins
og svo oft á nóttinni. Dálitla stund
þorði ég ekki að hreyfa mig, ég
var svo hrædd um, að þá mundi