Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 19

A
skandinaviski karlakvartettinn, sem
syngur jazz I amerískum stíl.
Kvartettinn The Glenners var
stofnaður af Glenn Burgess, sem áð-
ur var útsetjari fyrir ameríska söng-
kvartettinn Golden Gate Quartet.
Þegar Glenn skýrði sænskum músík-
öntum frá hugmynd sinni, var honum
eindregið ráðið frá því að gera þessa
tilraun. — Það verða að vera
blökkumenn sem syngja, ef eitthvað
vit á að vera i þessu, — var sagt. —
Sviarnir hafa ekki þennan rétta
ritma I sér. — En Glenn lagði ekki
árar i bát, heldur fór að leita að hæf-
um mönnum í söngflokkinn, sem
hefðu góðar raddir og áhuga fyrir
kvartettsöng. Hann hefði átt að
veðja við þá efasömu, því að honum
heppnaðist þetta framar öllum von-
um. — The Glenners standa beztu
amerísku söngkvartettum fyllilega á
sporði og eiga áreiðanlega glæsilega
framtíð fyrir sér, — hefur m. a. ver-
ið sagt um þá í blaðadómum.
The Glenners komu fyrst fram á
„Bern‘s“ í Stokkhólmi og skemmtu
þar í einn mánuð við mjög góðar
undirtektir, hafa síðan verið tíðir
gestir i sænska sjónvarpinu og út-
varpinu og einnig verið í Danmörku.
Allan septembermánuð s.l. skemmtu
þeir á „Nalen" i Stokkhólmi, en eru
nú í Malmö.
Nöfn söngvaranna eru: Kolf Lund-
berg, 1. tenór, Sven-Erik Hellberg,
2. tenór, Ralph Jensen, baryton og
Nick Sundín, bassi. Og Glenn Burgess,
sem er stjórnandi, útsetjari og „alls-
herjarreddari"!
fjölskyldu, og ef til vill gætu hinir
óþekktu skákmenn þess yljað hinum
heimsfrægu rússnesku skáksnillingum
undir uggum. — Þá vakti það ekki
síður athygli, þegar það spurðist að
eini kvenmaðurinn, sem tæki þátt í
mótinu væri einmitt frá Monaco,
Madame Renoy-Chevrier, sem tefldi
á 4. borði. Og vissulega yrði það
ánægjulegt, ef þátttaka hennar gæti
orðið til þess, að kvenfólk yfirleitt
tæki hana sem fyrirmynd og snéri
sér meira að skák og skákiðkun al-
mennt.
Marga mun yfirleitt fýsa að sjá
hvernig hún stýrir (tafl)mönnunum
og hér kemur ein skák, þar sem hún
á við Belgíumann. Skákin hefur á
sér blæ sérfræðingsins til að byrja
með, færist siðan yfir í rólegan far-
veg.
Hvitt: Mme. Renoy-Chevrier.
Svart: Blookx (Belgíu).
Sikileyjarvörn.
1. e4 c5 2. Rf3 d6 3. d4 cxd 4. Rxd4
Rf6 5. Rc3 a6 6. Bg5 e6 7. Dd2 Be7
8. 0—0—0 b5 9. a3 Bb7 10. f3 Rbd7 11.
Rb3 Dc7 12. Kbl Hd8 13. Be2 h6 14.
Be3 Rc5 15. Rxc5 dxc5 16. Del 0—0
17. Hxd8 Bxd8 18. g4 Rh7 19. h4 f6
20. Dgl Be7 21. Bfl b4 22. axb4 cxb4
23. Ra2 Hd8 24. Be2, og eftir þennan
leik bauð Blockx, á riddaralegan hátt,
jafntefli, sem Mme. Renoy-Chevrier,
vegna sinnar kvenlegu hæversku
fiáSi.
skálc
kvikmyndir
Madame Renoy-Chevrier
Það vakti mikla kátínu, þegar það
var tilkynnt í byrjun Olympíuskák-
mótsins í Leipzig, að fyrstu mótherjar
Rússanna mundu verða nýgræöing-
arnir á mótinu, nefnilega Monaco.
Fulltrúar þessa dvergríkis voru riú i
fyrsta skipti á Olympiuskákmóti og
ekld réttlátt að búast við miklu af
þeim. Forseti Alþjóðaskáksambands-
ins sagði i setningarræðu að Monaco
væri að vísu lítið land, en það væri
hjartanlega velkomið í þessa stóru
John Saxon er nú einna fremstur í
þeim flokki kvikmyndaleikara, sem
komið hafa fram hin síðari ár og eru
eftirlætisgoð milljóna unglinga um
allan heim.
Æfintýrið hófst er John, sem þá hét
Carmen Orrico, gekk í skóla í New
York og vann sér stundum inn auka-
skilding með því að láta taka af sér
myndir, sem svo voru notaðar til að
myndskreyta hinar svokölluðu „sönnu
lífreynslusögur" í ýmsum blöðum.
Einn af þekktustu „stjörnuleiturum"
Ilollywood, Henry Wilson, sá myndir
af honum og fannst sjálfsagt að þessi
dökkhærði piltur með frísklega en
dálítið feimnislega brosið, reyndi sig
við kvikmyndaleik. Svo Henry hringdi
til New York, talaði við pabbann og
lofaði syni hans samningi og tækifæri
til að spreyta sig í kvikmyndum.
Carmen Orrico varð glaður og undr-
andi yfir þessti tilboði, en gerði sér
ljóst, að útlitið var ekki nóg þegar i
eldinn væri komið — hann yrði að
kunna eitthvað fyrir sér í leiklist. Svo
hann fór á þekktan leikskóla í New
York og dvaldist þar við nám í hálft
ár áður en hann tók saman pjönkur
sínar og hélt vestur á bóginn.
Það fyrsta sem Henry Wilson sagði
er Oi'rico kom til Hollywood, var það,
að hann yrði að breyta nafni sínu.
Carmen Orrico væri of útlendings-
legt. Carmen sagði honum að það væri
ekki nema eðlilegt, því foreldrar hans
væru báðir af ítölsku bergi brotnir
og það væru mörg dæmi til þess að
leikarar sem báru útlend nöfn hefðu
orðið að heimsfrægum stjörnum, t.
d. Ramon Novarro og Rudolphe Valen-
tino. — Já það er allt annað mál meðmynd, segir John. — Það hafa allir
það fólk sem skírir sig upp og nefnir
sig þessum framandi nöfnum — en
það gengur ekki ef leikarar heita það
í raun og veru, — svaraði Wilson án
þess að láta sér bregða. Wilson er
frægur fyrir það að heimta að skjól-
stæðingar hans tækju sér ný nöfn,
það er ekki alltaf sem þau hljóma
betur en þau gömlu. Maður skyldi
ætla að Roy Fitzgerald hefði vakið
fullt eins mikla lukku og Rock Hud-
son, svo tekið sé dæmi — en það var
ekki um annað að ræða, Roy varð að
breyta nafninu sinu ef hann átti að
eiga nokkurn sjens.
Þremur vikum eftir að Carmen Or-
rico kom til Hollywood, fór Wilson
með hann til kvikmyndafélagsins Uni-
versal-Interlational — og kraftaverk-
ið skeði. John Saxon, en það var hans
nýja nafn hafði undirritað hamning
áður en hann gekk út af skrifstofunni
klukkutíma siðar. Næstu 18 mánuð-
ina gekk hann á skóla á vegum Uni-
versal, sem veitir undirbúningsnám
fyrir verðandi kvikmyndaleikara og
gefur þeim einnig tækifæri til að
reyna hæfileikana áður en þeir eru
reynslumyndaðir með eitthvert hlut-
verk fyrir augum. En John hafði ekki
lokið við skólann áður en hann fékk
sitt fyrsta hlutverk. Það var i mynd-
inni „Bílaþjófurinn' — reyndar lítið
hlutverk, en John skilaði þvi með
slikum ágætum að stuttu seinna var
hann látinn hafa til meðferðar erfitt
hlutverk i Esther Williams-myndinni
„Næturgesturinn hennar". í þeirri
kvikmynd var fyrst verulega tekið
eftir John og þá ekki síður er hann
lék annað aðalhlutverkið í myndinni
„Unglingsárin". Áður hafði hann sést
í tveimur léttum kvikmyndum „Rock
pretti baby" og „Summer love". 1
„The restless years" lék hann í fyrsta
skipti á móti hinni dáðu „unglinga-
stjörnu" Söndru Dee, og kynntist þar
einnig mörgum þekktum leikurum
eins og James Whitmore, Teresu
Wright og Margaret Lindsay. — Ég
lærði mikið á þvi að vinna í þeirri
byrjendur gott af þvi að leika með
alvönu listafólki, það er ekki hægt
að komast hjá því að læra mikið, Þó
maður geri ekki annað en að horfa
á það fyrir framan myndavélina.
Síðan hefur John leikið með Söndru
Dee i mörgum myndum, m. a. „The
reluctant debutante" og nú nýlega I
„Portrait in black". En ef hann er
spurður hvernig honum hafi líkað
samstarfið við þessa ungu og fögru
leikkonu verður ekki mikið úr svör-
um. Hann virðist ekki mikið vilja
tala um þá hlið málsins. — En hvernig
er Sandra þá í einkalífinu?, er hann
spurður. En hann vill ekkert um það
segja heldur. — Hún er „all right"
er svarið. Og það segir svo sem ekki
mikið.
En John Saxon er bara svona. 1
sínu einkalífi er hann mjög dulur og
jafnvel feiminn. Það er ekki margt
sem hann er reiðubúinn að ræða um.
Auk vinnunnar sjálfrar eru það aðeins
tveir hlutir, sem hann vill tala um:
bílar og jazz.
Kappakstursbílar eiga hug hans
allan. — Það er ekki vegna þess að
James Dean var með bíladellu, að
mér þykir gaman af kappakstursbíl-
um, segir John og brosir. — Mér líkar
bara vel við allan hraða. Hann fær
mig til að líða eins og ég sé frjáls
og óháður öllu og öllum.
Og John hefur reyndar fengizt við
margar aðrar íþróttagreinar. Hann
getur skotið listilega vel af boga og
hann er ótrúlega góður lyftingamað-
ur, því hann lítur alls ekki út sem
neinn kraftajötunn. Hestamaður er
hann og mikill og góður sundmaður.
John Saxon hefur ekki lagt peninga
sína í skrauthýsi með sundlaug og
öðru tilheyrandi, eins og algengast er
í kvikmyndaborginni. Hann býr í
ósköp venjulegri íbúð fyrir utan borg-
ina. Og hann segist ekki þurfa að
kvarta. Hann segist ekki sjá neina
ástæðu til þess að lifa i lúxus og vel-
lystingum bara af því að hann sé kvik-
myndaleikari!
VIKAN 19