Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 35

Jólagjöf Maríu litlu
Framhald af bls. 7.
— Þakka þér fyrir, sagði tclpan,
og bjart bros færðist yfir fallega
andlitið. — Iíannski kemur pabbi
þá á jólunum og sækir okkur
mömmu. Þá skalt þú koma og
vera alltaf hjá okkur.
Þegar ég var háttuð, gat ég ekki
sofnað og tók þvi að íhuga nánar
þetta samtal mitt við Mariu. Mér
skildist þá fyrst, í hvaða vanda ég
var stödd. Hún treysti mér, trúði
því, að ég gæti lijálpað sér, en
sjálf vissi ég hezt, hversu lítils ég
var megnug. Mig skorti þá trú,
sem þurfti til þess að hiðja í auð-
mýkt frammi fyrir Guði almættis-
ins. Margoft hef ég spurt í vantrú
minni: Hvers vegna leggur þú þetta
á mig, Drottinn? Hvers vegna endi-
lega mig? Hvað hef ég gert, svo
að ég eigi alla þessa hræðilegu
sorg skilið? Rétt eins og ég ætti
eitthvað inni hjá skaparanum.
Einu sinni las ég i einhverri bók
þessi orð: Sorgin gerir mennina
vitra, en í gleðinni gleymum við
kærleikanum. Mér hefur sorgin ekki
fært vizku, aðeins kalið hjarta, og
stöðugt spyr ég: Iiver er lilgang-
urinn með þessu öllu? Ef ég gæti
lært eitthvað af sorginni -eða látið
hana verða öðrum til gagns, væri
öðru máli að gegna. En get ég nú
ekki einmitt hjálpað litlu vinstúlku
minni? Hver veit.
Kannski hafði þetta allt einlivern
tilgang.
•---★-----
Áhyggjur frú Erikson.
Ég er áhyggjufull vegna Maríu,
liún saknar pahha sins svo sárt,
Kannski liefði ég ált að hugsa
meir um hana, þegar ég ákvað að
fara frá Ottó. Síðustu vikurnar
hefur hún þó lítið minnzt á hann,
og ég hélt jafnvel, að hún væri
farin að sætta sig við þetta eins
og það er. En svo eina nóttina
vaknaði hún grátandi og kallaði
sifellt á pabba sinn, og ég ætlaði
aldrei að geta Iiuggað hana. Ég
veit ekki, hvað ég á að gera. Ottó
hringdi aftur til mín í síðustu viku
og spurði mig, hvort ég væri ó-
fáanleg til að koma heim.
—■ Ég get ekki verið hér einn,
sagði hann, — án ykkar er lifið
kvöl. Ég reyni að drekka ekki, en
útkoman verður bara sú, að ég
drekk meira en nokkru sinni áður.
Komdu aftur heim, þá hætti ég að
drekka, ég lofa því.
En ég treysti Oltó ekki, ég er
svo oft húin að verða fyrir von-
brigðum. Ég brýt heilann um þetta
dag og nótt og finn, að ég hefði
átt að sýna meiri þolinmæði —
vegna Mariu. Sjálf er ég mjög ein-
mana, og ég get ekki liætt að hugsa
um Ottó, og ég óttast, að þessi
óregla lians endi með skelfingu.
í fyrra kvöld, eftir að María var
sofnuð, leið mér mjög illa. Ég var
þreytt eftir erfiðan dag á sauma-
stofunni, og af tilviljun hafði ég
komizt að því, cð Ottó liafði ekki
komið á skrifstofuna í tvo daga.
Ég var að hugsa um að hringja
þangað og spyrja eftir honum, en
fannst það svo auðmýkjandi. Síma-
stúlkan þekkir mig alltaf í sima,
og ég gat engan heðið að hringja
fyrir mig.
Ég gekk um gólf og tautaði í
örvæntingu minni: — Hvað á ég
að gera? Eitthvað verð ég að gera.
AIH í einu var barið á dyrnar.
Snöggvast varð ég svo undrandi og
hrædd, að ég ætlaði ekki að þora
að opna, en svo lók ég í mig kjark.
Fyrir utan stóð Árnþóra, og minnk-
aði ckki undrun mín við það að
sjá hana, þvi að lnin er ekki vön
að troða manni um tær að ástæðu-
lausu. Hún hélt á holla og spurði,
hvort ég gæti lánað sér kaffi í
könnuna. Ég varð mjög fegin að fá
tækifæri til að gera henni greiða
og flýtti mér að segja, að það væri
auðvitað sjálfsagt, en hvort lnin
vildi nú ckki verða svo góð að
koma inn og drekka með mér kaffi,
ég hefði einmilt ætlað að fara að
hita.
— Já, það vil ég gjarnan, sagði
hún. Mér leiðist, og það er hálf-
kall. Eg er viss um, að það er mikið
frost.
Ég bauð lienni sæii, en fór sjálf
fram i eldhús. A meðan ég Jét renna
í ketilinn, velti ég þvi fyr.r mér,
hvað hún vildi mér, því að ég varð
strax sannfærð um, að erindi henn-
ar væri annað og meira en að fá
lánað kaffi. Það var ekki eðlilegt,
hvað hún þáði hoð mitt ineð mild-
um ákafa, þcssi hljóðláta, stillta
kona, sem aldrei sagði fleira en
brýn nauðsyn krafði. Hér hlaut
eitthvað að búa undir. Og ágizkun
mín reyndist rétt. Í fyrstu töluðum
við þó dálitla stund um veðrið
og um það, hvort við mundum
geta hakað í ofninum frammi. Við
höfðum liáðar mikinn áhuga á að
reyna og ákváðum að láta til skarar
skriða um næstu helgi.
— Það held ég María verði glöð,
sagði ég. — Hún er alltaf að spyrja,
hvcnær ég ætli að byrja á jóla-
bakstrinum.
— Já, öll börn hlakka til jólanna,
líka María litla, sagði liún. Ég
spurði hana um daginn, hvað ég
ætti að gefa henni i jólagjöf. Þá
sagðist liún hara vilja fá pabba sinn
í jólagjöf, ekkert annað.
— Já, mér datt i hug, að hún
hefði sagt þér frá þvi. Maríu þykir
mjög vænt um þig, Árnþóra,
Aukið blæfegurð hársins . ..
með hinu undraverða
WHITE RAIN fegrandi Shampoo . . . þetta
nndraverða shampoo, sem geíur hárinu
silkimjúka og blæfagra áferð.
þetta ilmríka WHITE RAIN shampoo . . .
gerir hár yðar hæft fyrir eftirlætis hár-
greiðslu yðar.
petta frábæra WHITE RAIN shampoo
. . . lætur æskublæ hársins njdta sín og
slær töfraljdma á það.
Hvítt tyrir venjulegt hár —
Blátt fyrir þurrt hár —
Bleikt fyrir feitt hár.
WHITE RAIN shampoo-hæfir yðar hári.
HEILDVERZLUNIN HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103 — Simi 11275.
ipjlyg
IPí ~-«IÍÍ m

!í 1
— Mér hefur skilizt, að Maria
hal'i orðið fyrir þungri sorg í sam-
rrndi við föður sinn, sagði Árn-
þóra.
- - Já, ég veit ég lief bara tiugsað
um sjálfa mig í þessu máli, ekki
tekið hana með i reikninginn.
Árnþóra kinkaði kolli þegjandi,
en ég hélt áfram, því að mér fannst
mjög gott að geta létt á hjarta mínu.
- Ottó er indæll og góður mað-
ur, en hann drekkur of inikið, -—-
kannski ekki ineira en gerist og
gengur, en ég hata áfengi. Faðir
minn og tveir bræður minir drukku
mikið, og aumingja mamma átti
oft hræðilega bágt. Þegar ég var
tiu ára, fórust þeir allir með sania>
skipinu. Það voru erfiðir dagar
fyrir okluir mömmu. Eftir að ég
fermdist, fluttumst við mamma
hingað suour. Ég fékk vinnu á
sömu saumastofunni og ég vinn á
núna, jafnframt lærði ég að máhv
og teikna Svo kynntist ég Ottó.
Við urðuni strax mjög lirifin hvort
af öðru, og nákvæmlega tveimur
mánuðuni eftir að við sáumst fyrst,
vorum við gift. Mamma var mjög
áhyggjufull mín vegna, fannst við
hafa þekkzt allt of stuttan tíma,
en auðvitað hlustaði- ég ekki á orð
hennar. Ég sagði henni ekki heldur
frá þvi, að Ottó drakk, enda var ég
of hamingjusöm til þess að vera að
setja slika smámuni fyrir mig, —
var líka viss um, að þegar við vær-
um gift, mundi hann leggja þenna
leiða löst alveg niður. En sú varð
nú samt ekki raunin á, og áður en
árið var liðið, varð ég að viður-
kenna, að kannski liefði mamma
haft rétt fyrir sér eins og svo oft
áður, þegar hún gaf mér holl og
SOKAH 35