Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 33

Keramik
Framhald af bls. 13.
— Þar með er islenzk keramik
orðin útflutninssvara.
— Ekki beinlínis þar með. Við
liöfum áður sent tvær sendingar
til Kanada og eftir því sem við bezt
vitum, hefur það tikað vel.
— Þú gerir þér kannski vonir
um að geta gert útflutninginn að
veigamiklum lið í starfseminni?
— Það geri ég vissulega, en til
þess er vinnustofan hér of lítil.
lig er ekki i neinum vafa um það,
að við ættum að geta unnið mark-
aði fyrir þessa gripi erlendis.
— Hefur þér fundizt, að undir-
tektir almennings væru góðar?
— Já, við höfum ekki þurft að
kvarta undan fólkinu. Okkar kera-
mik hefur selzt vel, en svo er fólks-
fæðinni hér um að kenna, að mark-
aðurinn innanlands verður alltaf
lítill.
— Seljið þið ekki hvað mest
fyrir jólin?
■— Jú, það hefur verið góð sala
fyrir jól og kannski ekki siður um
miðsumarsleytið, þegar straumur
erlendra ferðamanna iiggur hér
um. I sumar seldum við allt upp.
— Þú hefur hér margar og fagrar
konur í kringum þig.
— Já, og snjallar i faginu. Þær
eru hér tvær, sem teikna mynztur,
Steinunn Marteinsdóttir, kona
Sverris Ilaraldssonar listmálara.
Hún er nýlega komin frá Kunst-
akademíunni í Berlin. Hin er Ragn-
heiður Jónsdóttir. Hún er búin að
vera nokkuð lengi hjá okkur og
teiknar mynztur eins og Steinunn
Stúlkan við rennibekkinn er austur-
rísk, útskrifuð af kunnum keramik-
Brikie. Hún hefur góða æfingu við
þetta og starfar mest við renni-
skóla þar í landi og heitir Hedi
bekkinn. Sú fjórða heitir Guðrún
Inga Illíðar. Ilún formar hluti, sem
breyta þarf, þegar búið er að renna,
og annars gerir hún sitt af hverju
tagi, eftir því sem til fellur.
— Þegar þú gerir myndir á
keramik eins og til dæmis á disk-
ana, sem eiga að fara til Danmerk-
ur, þá sýnist mér áferðin vera mjög
lík vatnslitum. það cru þó ekki
vatnslitir, eða livað?
— Nei, litirnir, sem við notum
eru unnir úr málmoxídum og hafa
mjög svipaða eiginleika og vatns-
litir. Hver málmur gerir ákveðinn
lit, til dæmis gerir kopar grænt,
kobolt gerir blátt og úraníum gerir
rautt.
■— Það hefur liklega hækkað í
verði á þessum síðustu kjarnorku-
timum.
— Já, það er mjög dýrt og nú
orðið er ákaflega erfitt að fá það.
— Mér finnst nú orðið lítið spenn.
andi við þessi geimferðalög.
Þeir nota það í þágu heimsfriðar-
ins og jjað er von að við sitjum á
hakanum, þegar um svo mikilsverða
notkun er að ræða.
— Nema það sannist, að þú
stuðlir að heimsfriðnum með kera-
mikinni. En það verður kannski
erfiðara að sanna það. Segðu mér
svo annað: Hvaðan færðu leirinn?
— Hann er mestmegnis frá Laug-
arvatni. Það er gamall hveraleir,
sem grafinn er úr túninu þar. í
nánd við hveri er oft mikill brenni-
steinn í leirnum, en á eldri livera-
svæðum hefur brennisteinninn
skolazt burt-
— Ferð þú þangað sjálfur eftir
lionum?
— Já, við Hermann förum og
veljum hann sjálfir. Það er tals-
vert vandaverk að velja leir. Svo
notum við lika grásteinssalla, sem
við fáum hér við Elliðaárnar.
— Eru ekki sýningar mikils-
verður hlutur fyrir ykkur?
— Jú, ég býst við því. Þegar
Glit h/l' var stofnað, þá var um
leið efnt til sýningar og í júni i
sumar höfðum við sýningu i sýn-
ingarsalnum á Freyjugötunni. Þar
að auki hef ég sýnt bæði i Regn-
boganum og i sýningarglugga
Morgunblaðsins.
— llvenær byrjaðir þú á kera-
mik?
— Það mun hafa verið 1939.
Þá byrjaði ég að læra hjá Guð
mundi frá Miðdal.
— Var það i einkatimum hjá
honum ?
— Nei, ég byrjaði þar sem þræll.
Það var samið um þriggja ára nám
hér og eitt erlendis.
— Til hvers eitt ár erlendis?
— Hann setti nemendum sinum
þessi skilyrði. Þá var keramik ekki
orðin lögfest iðn hér hjá okkur
og það var talað um að dvölin er-
lendis kæmi i stað iðnskóla.
— Ilvar varstu við nám erlendis?
— Stríðið stóð sem hæst um
jjær mundir, sem ég var búinn með
þessi þrjú ár hér hcima. í stríðs-
lokin kom hingað sænskur liand-
íðakennari, Gustafsson að nafni,
og Gunnar Klængsson, smiðakenn-
ari við Kennaraskólann, kom mér
í samband við hann. Gustafsson
útvegaði mér pláss við Slöjdfören-
ingen í Gaulaborg og þar var ég
tvö kennslutímabil. Ég jrekkti þá
litið til um erlenda keramik og tel
nú, að ég liafi verið mjög heppinn
að komast til Svíþjóðar, þvi þeir
standa tvímælalaust rnjög framar-
lega. Þetta var 194(5 og 4 7, en svo
fór ég aftur utan 1953 og vann hjá
Uppsala Ekeby, sem er stór kera-
mikverksmiðja í Uppsölum. Þar
unnu um 800 manns og stór hluti af
framleiðslunni voru veggflisar.
— Hverjir eru annars álitnir
snjallastir í keramik nú á dögum?
— Það má varla á milli sjá. Það
var efnt til alþjóðlegrar keppni í
Rómaborg í sumar i sambandi við
keramiksýningu þar og Danir urðu
efstir og Austurríkismenn urðu
aðrir i röðinni. Annars eru Norður-
landamenn einna hæst skrifaðir i
þessari iðn.
— Má ckki kalla lccramik list-
grein?
— Keramik er allt frá því að
vera hreint fúsk og upp í það að
vera listform. Við reynum að sjálf-
sögðu að lialda henni á háu stigi
og höldum því fram, að það sé
eitthvað meira en handiðn, sem
,ió íáumst viö. ★
Þér munuð kannast við, að ljúffengar veigar
— encurnærandi hressing — veitir vellíðan
alla leið ofan í tær.
Nútimamenn með góðan smekk láta sig það meiru
skipta en nokkru sinni fyrr, livernig fótabúnaði
þeir klæðast. Mc-nn kunna þvi að meta góða og
sterka, og ekki hvað sízt, nýmóðins karlmanna-
sokka.
Þetta vitið þér líka. Við leyfum okkur þvi að vckja
athygli yður á að vér liöfum áratuga reynslu i
framlciðslu nýtízku sokka allra tegunda og það
í miklu úrvali.
VEB Buntsockenwerke Grosselbersdorf (Sachsen),
Upplýsingar veitir:
•WW H IBFB. TT E ZXL
Exportgesellschaft fiir Wirkwaren und
Raumte^ctilien m.b.H. Berlin C2
DEUTSCHE DEMOKRATISCHE REPUBLIK
yiKAN 33