Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 7

en nú var hann kom-
agskvöld. Ég lagði
mig að brjósti hans.
það var dásamleg
* 9 »
u
(íM(a
mín eitt kyöldið og sagðist vera farin að
skammast sin fyrir það, hvað telpan væri mik-
ið hjá mér, hvort hún tefði mig ekki. Ég sagði
henni að liún gæti verið alveg róleg, ég mundi
láta hana vita, ef ég óskaði þess að vera laus
við barnið. Nokkrum kvöldum seinna kom hún
aftur og spurði, hvort María mætti vera hjá mér,
hún þyrfti helzt að fara aftur á saumastofuna,
það væri svo mikið að gera, — ég held bara,
að jólaannirnar séu byrjaðar. Hún brosti dá-
litið afsakandi, þegar hún sagði þetta, næstum
eins og henni fyndist, að jólaannríkið væri
sér að lcenna.
Þennan dag hafði ég lokið við að skraut-
mála nokkrar engiamyndir og líka tvær stytt-
ur af Mariu mey með barnið, þar sem það
liggur í jötunni. Litla vinkona min horfði
lcngi þögul á myndina af frelsaranum og
sagði svo:
— Þekkir þú Guð?
Spurningin kom mér sannarlega á óvart, og
ég var alls ekki viðbúin að svara henni, en
þegar ég sá trúnaðartraustið, sem skein úr
barnslega svipnum, vissi ég, að ég varð að
segja eitthvað.
— Já, María mín, ég þekki Guð, að minnsta
kosti dálítið.
— Er Guð sterkari en jólasveinninn?
— Já, já, flýtti ég mér að segja, glöð af
því að geta svarað hiklaust og án allra efa-
semda. — Guð er sterkastur af öllum, og hann
getur allt.
Hún leit á mig, og það var einhver tortryggni
i svipnum. Það næsta, sem hún sagði, gerði
mig bæði lirædda og undrandi.
— Guð er ekki góður.
— Því segirðu þetta, María min?
— Af þvi hann tók liana ömmu.
— Var ekki amma þín veik?
— Jú, en Guð hefði vel getað læknað hana.
— Það er rétt hjá þér. En kannski hefur
Guði fundizt betra að taka hana til sín.
— Já, ég skil,.að hann hefur viljað fá ömmu,
en hann hefði getað hugsað svolítið um mig.
Svo var Guð ekki heldur góður að láta hann
pabba fara.
— Er pabbi þinn líka dáinn?
— Nei, hann bara fór.
— Jæja.
— Já, en hann pabbi er samt góður, •—
hann er bezti maður í heirni. Vist er hann
það. Ég skal lemja þig, ef þú segir, að hann
sé vondur. Það er bara Guð, sem er vondur.
Og allt i einu kastaði hún sér í gólfið og
hágrét. __
Ég lofaði henni að gráta, fann, að hún
Er guS sterkari en jólasveinninn, spurði María litla.
hafði þörf fyrir það. Ég kraup bara á gólfið
hjá henni og strauk yfir mjúkan, ljósan koll-
inn. Ég var fegin, að við vorum þarna bara
tvær einar, að enginn sá okkur. Ég hef aldrei
kært mig um meðaumkun mannanna, hvorki
fyrir mig né fyrir þá, sem mér þykir vænt
um. Og mér er sannarlega farið að þykja
vætt um litlu vinkonu mina. Bara að ég gæti
hjálpað henni, að minnsta kosti kennt lienni
að brosa gegnum tárin. Smám saman stilltist
gráturinn, og hún leit upp til mín og sagði
kjökrandi:
— Ef Guð hefði ekld tekið hana ömmu,
hefði ég kannski fengið hann babba aftur.
— Jæja.
— Já, hún amma sagði, að ef maður bæði
Guð um eitthvað á hverjum degi, mundi liann
áreiðanlega gefa manni það. Og við amma
báðum Guð að láta pabba koma aftur til okkar.
En svo dó amma, og siðan hef ég ekki beðið
Guð. Ég get það ekki ein, — ég er bara
lítil telpa, sem kann ekkert.
— En mamma þin?
— Ég er hætt að tala um pabba við
mömmu, því að hún verður svo hrygg, þegar
ég minnist á hann. Ég hugsa, að henni þyki
mjög leiðinlegt að vera ekki heima hjá pabba
eins og áður. Svo átti það, sko, að vera leyndar-
mál milli okkar ömmu, þetta með að biðja Guð.
Nú, en svo bara dó amma.-------Guð er vond-
ur, hann er vondur.
Og telpan ætlaði aftur að fara að gráta, en
þá tók ég hana upp, hallaði henni að brjósti
mér og sagði eins sannfærandi og mér var
unnt:
— Elsku Maria min. Guð er góður, mundu
það. Guð gefur okkur svo ótal-, ótalmargt,
gleymdu því aldrei, sólina dýrlegu, fuglana,
sem fljúga um og fylla loftið unaðslegum söng,
og blómin undurfögru, — og veiztu það ekki,
að það er Guð, sem gefur okkur jólin?
— Jú, ég veif það. Á ég að segja þér? Ég
var að hugsa um að biðja jólasveininn að
gefa mér pabba minn í jólagjöf, en nú veit
ég, að jólasveinninn er bara plat.
— Já, jólasveinarnir eru þjóðsögupersónur
eins og tröllin og huldufólkið.
Hún kinkaði kolli og sagði svo:
— En hvað er Guð þá?
— María min, sagði ég eftir andartaks-um-
hugsun. — Guð er meðal annars það fagra
og góða í mannssálunum. Guð er alls staðar
sem góðir menn eru.
— Þá er Guð hjá pabba.
— Já, já.
— Og hjá þér. Þú ert góð, alveg eins og
mamma og amma. Vilt þú kannski hjálpa mér
að biðja Guð í staðinn fyrir ömmu?
— Já, já, Maria mín, við skulum biðja Guð
á hverju kvöldi.
YLKAN V