Vikan - 26.10.1961, Síða 10

DRENGURINN var í þann veginn að
kasta sér fram af. öll Ijós voru
slökkt á Mirador-hótelinu, en Ijós-
kastara var beint að klettinum, svo
vel mátti greina hinn sólbrúna, fjaður-
magnaða líkama drengsins
__ En hvað þetta er spennandi, hvíslaði
stúlkan að Alex, sem sat andspænis henni
við borð úti í garðinum. Hann kinkaði kolli
hundleiður. Mexíkanski drengurinn bjó sig
nú undir stökkið, og þegar hann rétti fram
hendurnar, sló hljómsveitin á trommurnar.
Þetta er nú meira hangsið, hugsaði Alex.
Og nú kom drengurinn svífandi. Það heyrð-
ist dálítið skvamp, og rétt á eftir skaut
höfði drengsins upp úr vatninu. Áhorfend-
urnir klöppuðu. Drengurinn tók nokkur
sundtök, siðan fór hann að kilfra upp klett-
inn aftur, liðugur eins og api.
— Ég verð að fara, sagði Alex og stóð
upp af garðstólnum.
— Liggur þér svona mikið á? Geturðu
ekki verið svolítið lengur, svo við getum
fengið okkur einhverja hressingu? sagði
stúlkan og leit á hann stórum bláum aug-
um.
Alex hristi höfuðið. En sú óheppni að
þurfa endilega að rekast á gamlan skóla-
félaga núna, þegar svona mikið vár í húfi,
og hann gat átt á hættu að missa tíu þús-
und dollara.
— Ég verð hérna í tvo daga, sagði hún.
— Ég er að hugsa um að fara í skemmti-
siglingu á flóanum á morgun klukkan þrjú.
Langar þig til að koma með?
Klukkan þrjú! Það fór hrollur um hann.
— Þá er ég því miður upptekinn, sagði
hann.
— En þú sagðir áðan að þú þekktir
goUométosogn eftir P. Highsmith
engan hér í Acapulco.
___ Það er mexíkani, sem ég hitti síðdegis..
Hann bauð mér að koma með sér í veiðiferð
á morgun í litlum fiskibát, sem hann á.
___ Þú ert svei mér heppinn. Enginn býður
mér, og ég verð að borga fjörutíu pesos fyrir
ferðina. Hvað er báturinn stór?
___ Ég hef ekki séð hann, en ég held að hann
sé mjög lítill. Honum tókst ekki að losna við
hana fyrr en eftir korter. Hún bjó á stóru hóteli
hinum megin við flóann, og þau urðu að fara.
niður á aðaltorgið til að ná í leigubil handa henni..
Hún reyndi að fá hann til að bjóða sér út kvöld-
ið eftir, en hann færðist undan og lofaði að'
hringja til hennar daginn eftir. Hann þurrkaði
svitann af enninu, þegar bíllinn ók af stað. Hann
hafði verið með henni síðan klukkan fimm
síðdegis og boðið henni til kvöldverðar. Hvers,
vegna gat manneskjan ekki látið hann í friði?
„Er þetta ekki Alex — Alex Hammond?'
Manstu ekki eftir mér? Ég heiti Sheila Dobbs,,
við vorum skólasystkin. Hvað ert þú að gera
í Acapulco?"
Hann hafði sagt henni að hann væri í fríi
og ætti nú heima í Chicago. Upphaflega hafði
hann komið til Mexico til að hvíla sig, og haft
með sér tvö hundruð dollara, sem áttu að nægja
fyrir dálítinn tíma. Hann hafði alls ekki hugsað,
sér að gera neitt, en fimm þúsund ... Alex gnísti
tönnum. Jæja, þetta varð ekki aftur tekið og
hann hafði nú þegar fengið helminginn af pen-
ingunum. Hann var skráður hjá lögreglunni,
svo honum gekk erfiðlega að útvega sér heiðar-
lega atvinnu. En það var einhver óhugur í hon-
um, og honum fannst það slæmur fyrirboði að
hann skyldi rekast á Sheilu. Morguninn eftir
hafði hann ákveðið að hætta við þetta. Hann
hafði aldrei framið morð og hann hryllti við þvi.
Hann ætlaði að fara snemma niður að höfn-
inni og segja Manuel að það yrði ekkert úr
þessu og reyna að fá hann til að endurgreiða
sinn hluta af peningunum, og senda síðan alla
upphæðina til McGee í Mexico City. Þegar Raney
kæmi niður eftir klukkan þrjú, gæti Alex sagt
honum að mexíkaninn væri hættur við ferðina.
Alex var viss um að Raney grunaði ekkert. Þeir
höfði hitzt í íþróttaklúbbnum eins og af tilvilj-
un og Alex hafði sagt Raney að hann ætlaði í
veiðiferð með mexíkana, sem ætti bát, og spurt
hvort hann kærði sig um að koma með. Hann
hafði látið á sér skilja, að hann væri orðinn
leiður á að vera alltaf einn í friinu, og yrði feg-
inn að fá einhvern til að tala við — þrátt fyrir
hinn mikla aldursmun. Raney var fertugur. Alex
vissi allt um Stafford Raney. Hann var formaður
í sendinefnd, sem kom til Mexíkó frá Washing-
ton til að hafa eftirlit með ýmsum útlendingum,
sem höfðu setzt að í borginni, og voru að dómi
mexíkönsku ríkisstjórnarinnar, sumir hverjir
nokkuð athafnasamir. I Mexíkó úði og grúði af
amerískum fjárglæframönnum, sem leyndu hinni
vafasömu atvinnu sinni með því að þykjast vera
fasteignasalar eða lögfræðingar. Maðurinn, sem
hafði Alex í þjónustu sinni var í fasteignasölu-
bransanum og hét Frank McGee. Alex hafði
li'ka fengið dálitlar upplýsingar um McGee. Hann
hafði stundað lögfræðistörf í New York, þangað
til hann var rekinn úr lögfræðingafélaginu fyrir
ÍO VXKAN