Vikan - 13.12.1962, Blaðsíða 2

1 fullri olvöru;
Dásamleg ilmefni, bundin í mildum smyrslum. Núið þeim létt á háls og arma ... umvefjið
yður ljúfasta ilmi, sem endist klukkustundum saman ... Um fimm unaðstöfrandi ilmkrema-
tegundir að velja; ... dýrðlegan Topaz ... ástljúfan Here is My Heart ... æsandi Persian
Wood, ... hressilegan Cotillion, og seiðdulan To a Wild Rose.
* KYNNIÐ YÐIJR AÐRAR AVON-VÖRUR:
★ VARALITI — MAKE-UP — PÚÐUR — NAGLALÖKK — KREM — SHAMPOO —
HÁRLÖKK — SÁPUR o. fl.
Avon
cosmetics
LONDON NEW YORK MONTREAL
ÚTSÖLUSTAÐIR:
Regnboginn, Tíbrá, Sápuhúsið, Verzl. Edda, Keflavík, Stjörnuapótekið, Akureyri, Rakarastofa Jóns
Eðvarðs, Akureyri, Apótek Akraness, Kaupfélag Borgfirðinga, Borgarnesi, Silfurbúðin, Vestmannaeyj-
um, Verzlun Jóns Gíslasonar, Ólafsvík, Kaupfélag Vopnfirðinga, Vopnafirði, Verzlun Ara Jónssonar,
Patreksfirði.
hnrteisi
Við höfum verið að velta því
fyrir okkur, hvað eiginlega sé
kurteisi. Því hefur löngum verið
haldið fram, að íslendingar séu lítt
að sér í þeirri mennt, þegar þeir
koma innan um menn, sem virki-
lega kunna kurteisi, og hefur oft
verið vísað til Svía með það.
Nú er það vitað, að eitt er kurteisi
í einu landi en megnasti dónaskapur
í öðru. Því var það, þegar Þjóð-
verjinn sagði Japananum, að kon-
an sín væri veik, að Japaninn rak
upp hlátur. Já, hún er alvarlega
veik, sagði Þjóðverjinn, og þykkn-
aði í honum. Japaninn hló ennþá
hærra. Hvað er þetta maður, sagði
Þjóðverjinn, og var nú orðinn al-
varlega illur. Það er tvísýnt um líf
hennar. Og Japaninn hló og hló.
Þar með strunsaði Þjóðverjinn á
burt, til sinnar veiku konu, sárreið-
ur þessum alvörulausa Japana.
Hann vissi sem sé ekki, að þetta
er japönsk kurteisi, að hlæja að
sorginni, og reyna þannig að létta
þunga sorgarinnar af hinum aðil-
anum.
Það er ekki kurteisi að segja
manni, að buxnaklaufin hans sé
opin. Það er álitin meiri kurteisi
að þegja, þótt samstarfsmaður viti
ekki af því heilan dag, að buxna-
klaufin hans sé galopin. Það vita
þó allir, að það er óþægileg tilfinn-
ing að komast að því að kvöldi, að
maður hefur gengið heilan dag með
ólokaðar buxurnar, bæði á vinnu-
stað og um göturnar. En þetta get-
ur alltaf gerzt, meðan fólkið, sem
maður umgengst, er svo kurteist
að þegja yfir því.
Kurteisiskreddur eru oft óþægi-
legar. Það er kurteisi að kynna sig
og þá sem með manni eru, en fæstir
taka eftir þeim nöfnum, sem eru
muldruð ofan í bringu sér um leið
og fólk hittist í fyrsta sinn. Skömmu
síðar getur vel verið, að menn þurfi
að ávarpa einhvern nýkynntan
með nafni, og þá er óþægilegt að
vera búinn að gleyma því eða jafn-
vel rugla saman nöfnum. Þá er
betra að vera löglega afsakaður með
því, að maður hafi aldrei heyrt
nafnið.
Væri ekki miklu betra að sleppa
allri kurteisi, sem krefst ýmissa
kredduatriða? Er það ekki nóg
kurteisi að koma vel fram við ná-
unga sinn, vera honum hjálpleg-
ur ef með þarf og gæta þess að forð-
ast að særa hann, en sleppa öllu
brambolti með formlegar kynning-
ar, þéringar og þess háttar, en láta
almenna háttvísi og mannvináttu
koma í staðinn fyrir kreddukurteis-
ina?
Ég er viss um, að Pósturinn, vinur
minn, myndi fúslega ljá rúm fyrir
álit lesendanna á þessu máli, enda
verði þau bréf skrifuð af fullri
kurteisi.
Naggur,