Vikan - 13.12.1962, Blaðsíða 32

Hárið verður fyrst fallegt meó
SHAMPÐO
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárið
WHITE RAIN gerir hár yðar gullfallegt. Hinn
silkimjúki lögur gefur hárinu þægilegan ilm og
gljáandi blæfegurð — laðar fram hinn dulda
yndisþokka. Af White Rain eru framleiddar
þrjár tegimdir, sem fegra állar hárgerðir —
ein þeirra er einmitt fyrir yður.
Perluhvítt fyrir venjulegt hár
Fölblátt fyrir purrt hár
Bleikfö'lt fyrir feitt hár
þannig sifellt uppdrættinum. Hugs-
un okkar einbeittist að stritinu og
baráttunni við þumlungana, svo
við fundum hvorki til hitans né
þreytunnar, gleymdum því algerlega
að við vorum uppi í háfjöllum,
nnlndum ekki annað en línurnar og
þumlungana.
Hægt en stöðugt mjökuðust iín-
urnar upp á við. Við voru að þrot-
um komnir og það var okkar eina
von að Warwick tækist að vinna
svo bug á kuldanum og lostinu, að
iiann gæti létt undir við okkur. And-
artaki síðar bar andlit hans upp
fyrir brúnina, en Derek brá við
skjótt og brá kaðallykkju undir
hendur honum. Warwick var föiur
og gugginn, eins og við mátti búast,
en gerði þó tilraun til að brosa og
bar sig karlmannlega, þegar hann
var dreginn upp fyrir brúnina.
Derek studdi hann fyrstu skrefin;
mér létti óumræðilega, þegar þetta
var loks afstaðið, en um leið sagði
þreytan heldur betur til sín. Ég var
gersamlega örmagna, Derek brá
hitamæli í munn Warwicks — í
vísindalegum tilgangi — og við
nánari athugun komst hann að raun
um að Warwick hefði orðið fyrir
losti. Hann var því drifinn í svefn-
pokann, og að ráði Donalds reist-
um við' tjald okkar þarna á holt-
inu yfir nóttina.
Tveim dögum síðar vorum við
komnir enn hærra upp í fjöllin.
Við ræddum nú fram og aftur hvort
við ættum að gera tilraun til að
ganga á Carpetind, og ekki leið á
löngu áður en umræðurnar aerðust
allheitar og allt lenti i orðaskaki.
Meginatriðið var hvort okkur ent-
ust vistir, en svo blönduðust gömul
ágreiningsefni í deiluna eins og
fyrri daginn. Loks tókst ])ó að koma
nokkru samkomulagi á i tjaldinu;
við iögðumst í svefnpoka okkar og
sumir fóru að lesa en aðrir að sofa.
Ekki varð það til að bæta samkomu-
tagið, að enginn gat hreyft sig án
])ess að ýta við þeim, sem næstur
tá og varð það oft að ýfingum.
ÞÖGN VIÐ MÁLTÍÐ.
Warwick var í afleitu skapi. Og
til þess að gera iilt vc-rra, rak hann
býfurnar ýmist framan í mig eða í
bókina sem ég var að lesa, i hvert
skipti sem hann hreyfði sig eitt-
hvað — og hann var ailtaf eitthvað
að hreyfa sig. Smám saman fór ég
að tiatda að þarna væri ekki um
32 VIKAN
atlnigunarleysi að ræða, heldur
gerði Warwick þetta eingöngu til
að skaprauna mér. Að vísu er hann
tröll að vexti, en mér fannst sem
hann gæti ekki krafizt ótakmark-
aðs olnbogarýmis eingöngu á þeim
forsendum.
Loks var ég farinn að hata hann
svo skefjalaust fyrir það hve ágeng-
ur hann var, varðandi þetta litla
rými, sem við höfðum þarna á tjald-
gólfinu, og hvernig hann rak stöð-
ugt dauniilar lappirnar að vitum
mér á þessu endalausa brölti, að ég
var tekinn að hugleiða með hvaða
móti mér mundi auðveldast að
myrða hann svo litið bæri á. Og
þar sem andrúmsloftið í tjaldinu
var magnað slíkri spennú að ekkert
mátti útaf bera, þorði ég ekki að
finna að athæfi hans, en féll fyrir
freistingu þoguilar sjálfsmeðaumk-
unar.
Um hádegið reyndum við að rýma
fyrir Warwiclc eins og okkur var
unnt, en það var hans dagur að
sjá um matrerðsluna. Derek vildi
rétta honum hjálparhönd, svo við
gætúm lagzt því fyrr útaf aftur að
máltíð lokinni, en tókst ekki betur
til en það, að hann rak höndina
i suðutækið og liafði nærri velt þvi
um, en heitt vatnið skvettist yfir
svefnpoka Warwicks.
„Hvern fjandann sjálfan ertu að
gera, maður?“ öskraði Warwick.
Derek, sem var orðinn leiður á
þessari sifelldu geðvonzku War-
wicks, auk þess sem honum fannst
óþarfi að öskra hátt af ekki meira
tilefni, vildi bersýnilega ekki láta
undan siga í þetta skiptið. „Það er
kannski ekki að þvi að spyrja; þú
rekur upp skaðræðisöskur í hvert
skipti sem mér verður eitthvað á.
Ætli það verði ekki bið á þ.ví, að
ég bjóði þér aðstoð . ..“ Hann studdi
enn suðutækið, svo það ylti ekki um
koll.
„Ég geri ráð fyrir að það sé lieppi-
legra að einungis einn af okkur fá-
ist við matreiðsluna hverju sinni,“
svaraði Warwick kuldalega.
„Taktu þá við því,“ hreytti Derek
út úr sér og sleppti suðutækinu,
svo að það hallaðist iskyggilega.
Það var með naumindum að War-
wiek tókst að koma i veg fyrir að
það ylti. Og öðru sinni átum við
þögulir mat okkar.
Lengra uppi í háfjöllunum komst
leiðangurinn í kynni við snæþok-
una, eitthvert hið hættulegasta fyr-
irbæri á þessum slóðum. Það er í
því fólgið að snjórinn og þokan mæt-
ast og mynda hvitan órofavegg.
Undir miðnættið var'svo komið, að
oklcur veittist örðugt að átta okkur
á umhverfinu. Þokan lagðist að
okkur á alla vegu, unz við sáum
ekki spönn frá okkur. Um leið skail
á ofsarok af norðri i einu vetfangi,
og grenjandi skafbylur. Sem betur
fór áttum við undan veðri að fara.
Við mjökuðumst upp snarbrattan
tindinn í öskrandi rokinu og hríð-
inni, án þess við gætum séð liamra-
veggina fyrir ofan okkur. Snjókorn-
in dundu á okkur eins og örvahríð,
svo við drógum hetturnar sem við
gátum að andlitinu, til varnar gegn
þeim.
Harðfennið varð enn brattara, og
ég gat einungis greint skóna á næsta
manni fyrir ofan mig, þegar hann
steig tánum í fótfesturnar, sem sá
er fyrstur fór, hjó i lijarnáð. Þ<innig
sóttum við stöðugt áfram og hærra,
hægt og gáetilega og sifellt á verði
•gagnvart sprungunum, sem leynzt
gátu undir nýfallinni mjöllinni,