Vikan - 13.12.1962, Blaðsíða 40

Innritum allt árið
gaman.
BRÉFASKÖLI SÍS býður yður óvenjulegt taekifæri til skák-
náms.
Fyrir byrjendur:
Skák 1, 5 bréf eftir sænska stórmeistarann Stáhlberg í
þýðingu Sveins Kristinssonar.
Fyrir Skákmenn:
Skák II, 4 bréf-einnig eftir Stáhlberg og þýöandi sá sami.
Kennari er Sveinn Kristinsson.
Námsgjald aöeins kr. 200,00 fyrir hvorn flokk.
Ég undirritaður óska að gerast nemandi í:
□ Vinsamlegast sendið gegn póstkröfu.
□ Greiðsla hjálögð kr.___________________
Nafn
Heimilisfang
Vinsamlegast útfyllið seðilinn hér til hliöar og sendiö
hann til BRÉFASKÖLA SÍS, Sambandshúsinu, Reykjavík.
BRÉFASKÓLI SÍS
Fuglarnir hennar Maríu.
Framhald af bls. 13.
hl.jóð og dul í fasi, heldur því líkast
sem hún dveldist ekki nema að liálfu
leyti í umhverfi sínu. Gálu sumir
sér þess til að hún hefði orðið fyrih
hyliingu álfa eða ætti einhver mök
við huldar vættir, en aðrir álitu
þetta, ásamt óvenjuiegum friðleika
liennar og bráðum þroska, sanna
það, sem henni hafði snemma verið
spáð — að henni væri ekki langt líf
ætlað.“
„María var fimmtán ára, þegar
Torfi kom vinnumaður að Skörð-
um. Hún hafði nokkrum sinnum
lieyrt á hann minnzt; að hann yrði
föður hennar áreiðanlega þarfur,
annar eins berserkur til allra vcrka.
Hús vissi því að hans var von, en
það vakti ekki neina forvitni með
henni. Hjúin voru lilutlaus eins og
gestir og gangandi, hvorki voru né
voru ekki. En um leið og þessi af-
renndi og dimmraddaði dólpungur
með skollitaðan hárlubbann og
sveipótt skeggið, var kominn inn í
baðstofuna og setztur á rúmið, sem
honum var þar ætlað, og hún fann
grá, græðgisleg augu lians hvíla á
sér, brá svo við að hún hrökk með
andfælum upp af draumvöku sinni
og varð gripin sönm ofboðskenndu
hræðslunni og þegar hún hrökk
uop af martröð næturinnar. Um leið
varð hún þess vör að móðir hennar
hafði lagt höndina á öxl hennar,
lieyrði móður sína mæla til dólp-
ungsins rödd myrkursins, að telpan
héti Maria og væri komin á sextánda
árið; réði það af orðalaginu að áður
hafði hún sagt eitthvað fleira, þótt
hún næmi þá ekki rödd hennar,
vissi líka að liöndin hafði livilt
þarna um hríð, þó að það væri fyrst
nú að hún fann óbeitina á snert-
ingunni gagntaka sig. Miður sín af
ótta við þessa óvæntu ásókn mar-
traðarinnar og myrkursins í vöku
og birtu vordagsins, vissi hún ekki
fyrr en hún stóð við skrifpúltið
undir stafnglugganum og hafði
stungið hendinni i armkrika föður
síns, þar sem hann sat og rýndi í
doðranta sina. Og það var ekki fyrr
en hún liafði staðið þar þannig
drykklanga lirið, að hún fann sér
loks örugglega borgið undan atlögu
þessa hatrama liðsauka við nátt-
myrkrið og allt það, sem ekki var,
og vegið hafði að henni berskjald-
aðri; fann að nú voru þessi gráu
og gráðugu augu eklci framar . ..“
„Og þannig var það vorið og sum-
arið og fram á haust. Þannig var
það, allt þangað til um nóttina,
þegar faðir hennar kom lieim úr
fjárrekstrinum austur fyrir kvísl.
Allt þangað til hún hrökk upp af
svefninum, þegar trylltur, storlcandi
sigurhlátur móðurinnar fyllti bað-
stofukytruna, og María sá liana,
sitjandi hálfnakta upp við dogg í
rekkju dólpungsins . . . sá föður
sinn standa á gólfinu og licyrði hann
mæla lágt og hlutlaust og án þess
að breyta svip, að hann hefði lengi
vitað þetta, heyrði hlátur móður
sinnar hljóma allt í einu og andrá
síðar sáran, ofsafenginn grát henn-
ar, þegar liann var setztur við skrif-
púltið og fjaðrapenninn tekinn að
skrjáfa við- pappírsarkirnar . . .
heyrði liana ömmu sína tauta, . . .
hann linaut ekki til einskis, sá hött-
ótti í kvíslinni . . .“
„Umskiptin, þegar henni var svipt
úr grunlausu öryggi svefnsins yfir
á skjóllausan berangur vöku og vit-
undar, voru með slikum liætti, að
þau lömuðu allan viðnámsmátt
hennar i bili, eins og þegar hönd
er höggi lostin. Henni var ljóst að
eitthvað skelfilegt hafði gerzt, eitt-
hvað, sem lengi liafði vofað yfir og
átti eftir að valda hræðilcgri ógæfu.
Að einhver óvættur liafði verið
leyst úr böndum í myrkrinu; for-
ynja sem stöðugt mundi liggja þar
í launsátri, veitast að þeim og sæta
færis að tortíma þeim öllum, líka
þeim, sem orðið höfðu til að leysa
hana. Þrúguð magnstola örvæntingu
skynjaði hún nálægð hennar, lieyrði
liana læðast um pallinn í frambað-
40 VIKAN