Vikan - 13.12.1962, Side 19

maðurinn lyfti hægri hendinni, líkt og hann
ætlaði að móta mjúkan jarðarleir, eins og áð-
ur. En svo var sem hann kipptist við. Og þessi
hvíti bjarmi var yfirskyggður.
Út í matarskemmu Þorleifs róðrarkarls
heyrðist lágt hvæs. Og þar var tuggið. Terrnur
skullu saman. Jón fáviti sá það, sem hann
þurfti og vildi. Skemman var full af mat. Jón
hafði náð sér í hákarlsbita og tuggði hann.
Þegar Jón kom inn, hafði hann rekið sig á tvö
kindakrof, sem hengu rétt við dyrnar. Nýslótr-
að. Svo hafði hann rekið lapparómyndirnar í
haus, kindárhaus. Jón fáviti brosti inni í myrkr-
inu. Svo hélt hann áfram að tyggja, renna nið-
ur, tyggja. Þetta var gamall, mjúkur hákarl.
Jón rak aftur fótinn í haus af sauðskepnu. Tveir
hausar. Tveir skrokkar. Nýslátrað. Já, Þorleif-
ur var víst ríkur. En það var lítið um sauðfé
þar við sjóinn, mjög lítið. Jón fáviti var ekki
fáviti, þó hann væri kallaður það. Nú heyrðist
aftur þetta hvæs, þegar munnvatn og hákarls-
feiti freyddi og spýttist út um skarðið í vör-
inni á honum. Prestinum höfðu horfið tvær
ær. Jón fáviti brosti. Hefði hann verið spurður
af hverju þann brosti, mundi hann hafa hlegið
þessum trðllahlátri, sem fólkið var oft svo
hrætt við.
Jón fáviti tuggði hægt, svo varð hann sadd-
ur og beið. Þrusk. Hann snaraðist út. Eitthvað
enn svartara en nóttin var á ferð við húsið
lengst til vinstri. Það var hann, presturinn.
Mennimir fylgdust að sömu leið og þeir höfðu
komið. Myrkrið var eins og áður. Eftir nokkra
stund, þegar þeir voru komnir lengra frá,
heyrðist aftur í vörinni hans Jóns fávita. Hann
hvíslaði. Það var sagan um kindarskrokkana
og hausana.
— Ég þreifaði á eyrunum. Það var markið
yðar, prestur minn, laug Jón fáviti.
Ef sól hefði verið, mundi hún hafa séð bros,
breitt, lævíslegt bros á skarðmunni Jóns fávita.
En í nóttinni sást ekkert. Og hugur Jóns var
eins og skuggamir, á flótta undan tunglsglætu,
ókyrr, dulráður og meini blandinn, hrekkja-
fullur af langri skuggaævi. Mundi hann ennþá,
að Þorleifur hafði sparkað í hann í fjörunni,
þegar hann hafði bara tekið upp skel? Já, það
var bara skel, í það skipti.
Presturinn blóðroðnaði undir hattinum. Hafði
Þorleifur róðrarkarl látið taka tvær kindur
hans og skera án þess að hirða um eigandann?
Það gæti verið líkt hans yfirgangssemi, sem
ekki gætti að öðrum og braut af sér helgihald
og kirkjugöngúr. En þó fannst honum ótrúlegt,
að Þorleifur hefði gert þetta. En menn hans?
Það var annað mál. Allskonar lýður safnaðist
i sjávarplássunum utan um þá, sem máttu sín
og þjónaði slíkum mönnum, hver eftir sínu
innræti og handlagi. Prestur hugleiddi þetta
og varð allt í einu ofsareiður. Það var sjaldan,
sem kindur flæddi hér. Hvarf þeirra úr fjör-
unni var alltaf grunsamlegt. Það höfðu dæmin
áður sýnt. En hver hédt þjófum í skefjum á
þessum krappa og sævi hrakta Stað? Frekast
enginn. Sumir kvörtuðu tilSkapta lögréttu-
manns. Það mundi hann líka gera. Hann skyldi
engan kæra, aðeins segja það, sem hann vissi.
Það var nóg og það var skylda hans. Það væri
bezt að tala við Skapta þegar á morgun. En
kæra engan, því var hann staðráðinn í. Aðeins
segja frá.
Presturinn var alltaf skaðasár. Hann tapaði
oft ýmsu en hann vandist því ekki, heldur
espaðist við það. Hann varð reiður í hvert
skipti og hafði oft beðið Guð fyrirgefningar.
En reiðin yfir skaðanum kom alltaf aftur við
hvert tjón, stórt og smátt. Það var svo erfitt
að missa á svona fátækum stað.
Þorleifur Þórðarson, sem byggðin kallaði
róðrarkarl, af því hann sótti sjóinn fastar en
aðrir, jafnvel um helgar og átti fleiri en einn
bát, gekk snörum skrefum milli húsa og búða
áleiðis neðar til sjávarins.
Það var salt í hárinu á honum. Saltið fór
aldrei úr því. Ekki frekar en vartan af kinn-
inni á honum, litlaust veðrað hárið og skarpa
nefið. Hann hægði aðeins ganginn. Hnefar hans
voru krepptir og hvítir. Hugur hans bærðist
fyrir þungri öldu, likt og þeirri, sem hóf bát
hans svo oft. Var presturinn viti sínu fjær?
Skapti hafði fiutt fréttir. Eins og hann, Þor-
leifur, kæmist ekki af án tveggja kindarskrokka
frá prestinum? Hver leyfði sér að þjófkenna
hann? En presturinn hafði orðað hann í sam-
bandi við sauðaþjófnað.
Hugur Þorleifs ólgaði. En hann var í raun-
inni ráðalaus. Að vísu „gat hann hreinsað sig.
Það voru nóg vitni að því, að hann átti sjálfur
þá tvo gömlu sauði, sem hann hafði látið slátra,
Framhald á bls. 43.
VIKAN 19