Vikan - 13.12.1962, Blaðsíða 45

sem ógnaöi báti, fullum af mönnum,
sem áttu líf sitt undir snarræði
stýrimanns. Nú var líkt og hugur
Þorleifs stöðvaðist.
Konan þagði og Þorleifur horfði
á hana. Augu hennar líkt og slokkn-
uð. Hún hafði risið snöggvast, en
svo brotnaði hún við þessa boða,
sem ekki varð kornizt framhjá. Nú
var hún ekkert. Hún var ekki leng-
ur leir, sém hægt væri að móta með
rnjúkum höndum. Myndin var
þurrkuð út. Hvað átti hún? Ekkert.
Heiður? Nei. Leyndarmál? Nei.
ekki lengur.
Hvorugt þeirra vissi hve lengi
þau þögðu. En hún var aftur orðin
föL Allt blóð var líkt og stokkið
úr andliti hennar. Hún var orðin
minni, laegri, eins og húsin. Næstum
ekkert.
Svo hvíslaði hún. Orðaskil heyrð-
ust ekki. Þorleifur laut niður að
henni. Hún hvíslaði aftur. Hann
heyrði.
— Presturinn á barnið.
Og enn kom nóttin, nótt á Sturl-
ungaöld, öld blóðs og bana.
Þorleifur lá vakandi á fleti, sem
hann hafði búið sér á afviknum
stað. Hann vissi nóg, meira en nóg.
Og aðrir vissu. Allir vissu. í and-
vöku sinni hafði hann minnzt orða
karlsins frá í gær:
___ Þú komst seint heim í nótt,
Þorleifur.
En andvakan var að líða og á-
setningur Þorleifs var fastur eins
og sker, sem brýtur sjó. Þjófkenn-
ingin hefði kostað högg, hnefahögg.
En það, sem konan hafði sagt hon-
um, kostaði blóð. Og dóm. Það kost-
aði líka dóm. Blóð og dóm. En einn
skyldi presturinn ekki standa fyrir
dómnum! Þorleifur skyldi fara með
honum. Hann skyldi sjá um, að
presturinn slyppi ekki. Nú skyldu
honum ekki duga púkar eða páfar,
brauð og vín og aflát. Hann, Þor-
leiftir Þórðarson, var maður til að
mæta sínum dómi og presturinn í
Vogi skyldi fá sinn. Tveir skyldu
þeir ríða til dóms og þeir skyldu
riða í dag.
Úti blés vindurinn. Sami andvari,
sem hafði strokið þennan sjó eða
lamið hann, allt frá sólarfæðing-
unni. Og vindurinn þaut ámátlega.
Ég er vindurinn. Ég blæs þegar
þið komið, meðan þið eruð og þeg-
ar þið farið. Allt er hégómi nema
ég, því ég hreyfi sjóinn öld af öld.
Hvað þið menn gerið, er ekki í mér
og ég ekki í því. Rás atburðanna
er ekki mitt mál en ég blæs, blæs
þar til sólin deyr.
Þorleifur reis upp. Það var dag-
ur fyrir löngu. Hann var alklæddur
og albúinn. Hann gekk út. Fyrst í
eina búð. Þar hitti hann menn.
— — Mundir þú vilja sjá um, að
menn þínir fari nú til kirkju? Það
er Mikaelsmessa í dag og tíðagjörð
verður snemma. Verið tilbúnir inn-
an stuttrar stundar.
Þannig gekk Þorleifur í fjórar
búðir. Sama beiðni eða skipun.
Tíminn leið fljótt en þó seint.
Þorleifur gekk í kirkju og settist
nærri kórdyrum. Hann leit yfir
kirkjuna. Hún var full. Hann þekkti
hvert andlit. Þorleifur sat með
skipshöfn sinni og allir voru búnir
til sjóferðar. Hann var í síðhempu.
Enginn sá hvað hann fól undir
henni, ekki kona hans, sem sat hin-
um megin.
Messa hófst.
Þorbjörn prestur hóf að syngja.
Hann var álitum, eins og að venju,
á honum blikaði gullsaumur og hvít
skikkja þyrlaðist. Fólkið var margt,
hugsaði presturinn um leið og hann
hélt áfram tiðagjörð sinni. Óvenju-
le.'a margt fólk. Kirkjan var troð-
full. Vogakirkja var þröng. Torfið
í veggjunum var kalt og hart en
þaksperrurnar dökkar af elli. Þor-
björn prestur lét augun reika. Fyrst
til dyra. Þar stóð tröllaukinn sjó-
maður og huldi næstum dyrnar.
Svo færðu augu prestsins sig fram-
ar. Þau staðnæmdust við Guðrúnu.
Hún leit til hans, en svo niður.
Hvað var í svip hennar? Nú leit
hún upp aftur. Hvað var í svip
hennar? Eitthvað hafði gerzt. Þor-
björn prestur spurði sjálfan sig en
fann í bili ekki svar. Þá varð hon-
um litið á Þorleif. Þar sá presturinn
svarið. Það var meitlað í svip Þor-
leifs. Svarið var nístandi og það
var dauðinn sjálfur. Þorleifur var
eins og uppkveðinn dómur, eins og
refsivöndur, sem hvílir í ham-
rammri hendi. Svipur hans var
myrkur eins og septembernótt und-
ir þungum skýjum. Presturinn sá.
Hann skildi, hann vissi. Iiann vissi
iíka hvað Þorleifur nú vissi. Prestur
leit aftur til Guðrúnar. Þar var
staðfesting þess, sem hann hafði séð
í ásjónu Þorleifs. Augu hennar
drupu. Það voru augu sekrar og ját-
andi konu, sem hafði játað. í henn-
ar svip var líka dauði, lika dómur.
Þorbjörn prestur rétti úr sér.
Honum varð litið til dyranna. Þar
stóð sjómaöurinn enn, einn af for-
mönnum Þorleifs. Átti þessi sjó-
maður að vera slagbrandur í flótt-
ans dyrum? Sliks þurfti ekki. Hér
mundi enginn flýja.
Presturinn sneri sér við og tók
krossmark eitt stórt af altarinu og
hélt þvi með báðum höndum við
brjóst sér. Svo hóf hann að syngja
Agnus Dsi, sönginn um Guðs lamb,
sem burt ber heimsins synd. Prest-
urinn tónaði með hárri og skærri
rödd. Sérstakan innileika lagði hann
í orðin um syndarana, ..peccatori-
bus“, sem lambið verndar og
írelsar.
Enn varð prestinum litið til Þor-
leifs. Þar var hið sama að sjá, þögl-
asta nótt allra nótta. Svo tók prest-
urinn krossmarkið sér í vinstri
hönd og hóf báða arma til bless-
unar. Krossmarkið, skínandi og
gullfagurt, snéri að Þorleifi eins
og skjöldur.
Þessi burður krossmarks og söng-
urinn um lambið var ekki að rétt-
um siðum á þessum stað í messunni.
En það var líkt og presturinn væri
knúinn til að syngja um lamb synd-
aranna og bera fyrir sig krossinn.
Þetta allt var bæn, bæn um náð.
Loks tónaði Þorbjörn prestur orð-
in, sem báðu söfnuðinum friðar:
— Pax vobiscum.
Nokkrar stirðar raddir svöruðu
honum og báðu honum hins sama:
— Et cum spiritum tuum.
Seimur var dreginn og ekki á
enda, þegar maður snaraðist inn
í kór og framan að prestinum, þar
sem hann stóð fyrir altarinu með
blikandi krossmarkið í hendinni.
Maðurinn var Þorleifur. Hann sneri
V
Vanti yður saumavé!
þá veljið
ELNA Superniatic er fuilkomnlega sjálfvirk saumavél, sem stjórn
ar hreyfingu nálarinnar til beggja hltöa og færir efniö samfimis
fram og aftur, þ. e. saumar zig-zag samtímis á tvo vegu.
Þrenns konar húllsaumur.
Á ELNA Supermatic er hægt. að sauma þrenns konar húllsaum, auk
margs konar skrautsaums, sem hægt er að saurna jafnt með einni
nál sem tveim.
Einnig er hægt að sauma blindsaum, fellingasaum (bísalek). varpsaum,
bótasaum, rúllaða falda, hnappagöt, festá á tölur o. m. fl.
Varahlutir ávallt fyrirliggjandi.
Fullkomiö viögerðarverkstæði.
Löng ábyrgð.
Hagstæö'ir greiðsluskilmálar.
ELNA er saumavélin, sem allar húsmæður þurfa að
að eignast.
HEILDVERZLUN ÁRNA JÓNSSONAR H.F.,
AÖalstræti 7, Reykjavík. — Símai-: 15805 — 15524 — 16586.
VIKAN 45