Vikan - 13.12.1962, Blaðsíða 43

var sem dótttirin gengi í annan ham,
risi öll gegn henni og umhverfi
sinu, einbeitt, storkandi og miskunn-
arlaus. Og þótt þær mæltust fátt
eitt við og orðaskipti þeirra Væru
venjulega hlut'aus, var sem hreim-
þýS rödd dótturinnar kólnaði, en
heitt og suyrjandi augnatillitið yrði
aðgælið og skimandi, eins og'hún
leitaði höggstaðar. Og brátt kom
Mka að því, að liún fyndi hvar móð-
irin stóð berskjölduð fvrir laai . .
„Eftir það gerði Maria sér þráfald-
lega að leik að freista hálftrölls-
ins Torfa með eggjandi þokka sín-
uin sem bezt hún kunni að móður
sinni ásjáandi, og þó að Sigurbjörgu
tækist annars nokkurn veginn að
dvlja að hún fyndi sig standa höll-
uin fæti gagnvart dóttur sinni, var
sem hana þryti alltaf vörn gegn
jiessu lagi. Um leið og hún sá hvern-
ig gráðug girndin kviknaði i gláp-
andi augum hans, hvernig nasir
hans skulfu og varirnar flenntust
og hve þjófslegur hann varð á svip-
inn, þegar liann fann augnaráð
hennar hvila á sér, greip hana eitt-
hvert ósjálfræði. Urðu fyrirmæli
hennar oft svo þvert úr átt í of-
boðinu. liegar liún skipaði Torfa
á brott til einhverra annarra starfa,
að hjúin fengu naumast brosi var-
i/.t, en María hló, og þó aldrei eins
dátt og ögrandi og þegar hún sá
hve moður sinni varð hverft við
hláturinn. Gerðist hún því djarfari
i þessum leik sem ósjáifræðið, er
hann olli móður hennar, varð aug-
ljósara, þó ekki yrði séð hvort það
stafaði meir af afbrýðisemi eða ein-
hverjum annarlegum ótta. Var loks
svo komið, að Sigurbjörg hljóp frá
livaða verki sem var, bæri Maríu
og Torfa úr augsýn án þess hún
hefði vissu fyrir að bæði væru
ckki á einum stað, og linnti ekki
fyrr en hún hafði fundið annað
hvort þeirra.“
„Þannig )eið á þriðja árið frá
hinni haustmyrku örlaganótt. að
telja. Jón Sisfússon lauk við að
semia ættarttölu Skörðunga — mik-
ið verk, þar sem rakið var um kyn
Noregskonunga og Ynglinga til Óð-
ins konunss úr Asíá, og loks um
kynkvís1 Davíðs konungs til Adams
og Evu — og vann þó jafnframt að
annátum sínum. Auk þess hóf hann
skrásetningu kynjasagna, og spurði
hvern mann, sem að garði bar,
sniörunum úr um unnvakninga,
skrimsl og aðrar furður, og lék
nokkur grunur á að til væri það,
að gárungar notfærðu sér trúgirni
hans. Kvaðst faðir minn hafa viljað
vara hann við bessu, en þá hafði
hann svarað af slkri einlægni að
sér hafi runnið tiT rifja, að þvi
skyldi hann aldrei trúa á nokkurn
mann, að hann skrökvaði þvi upp,
sem hann vissi að skrifað yrði á
bók .. .“
„Og María í Skörðum var komin
á átjánda árið.“
Gamli presturinn dró upp silfur-
dósirnar, og bætti sér það nú ær-
lega upp, að hann hafði áður fellt
niður bæði snússinn og rítúalið. Tók
sér síðan sæti við skrifborð sitt og
hélt áfram frásögninni, og það
leyndi sér ekki í rómi hans og svip,
að þar voru nokkrir atburðir i vænd-
um, sem honum þótti máli skipta.
„Vetur gekk snemma i garð og vdr
óvenjulega harður og veðrasamur.
Rosi og ótíð framan af, en kynngdi
niður snjó á jólaföstu, stillur og
frosthörkur nokkrar vikur upp úr
hátíðum, en gekk aftur i umhleyping
og veðraham með langaföstunni“.
„Þriðjudagsmorguninn i annarri
viku föstu var bjart veður og kyrrt
o" svo hlýtt að draup af upsum, en
nóttina og daginn áður hafði verið
norðankæla og frost nokkurt. Þann
morgun var Jórunn gamla setzt
framá, alklædd með prjónana sína,
þeaar aðrir vöknuðu. Réri hún í
gráðið og var þung á brún og fá-
mælt, og þegar Jón spurði hana
hvort hana hefði dreymt nokkuð,
e-'ddi hún þvi“.
„Upp úr liádeginu tók að syrta i
lofti, en hlýtt var þó enn og kvrrt.
Ueið ekki á löngu að orðið var eins
dimmt og tekið væri að kvölda, og
skömmu síðar skipti það engum
togum, að skollið var á suðaustan-
rok með slydduhryðjum. Undir
kvöldið gekk vindáttin í suður og
siðan í suðvestur og jók þá bæði
frostið og veðurhæðina, en á kvöld-
vöku gengu yfir myrk hriðarél og
var þá kominn hörkugaddur. Þá
var það, að heimilisfólk í Skörðum
þóttist vita að vist hefði gömlu
konuna dreymt eitthvað fyrir at-
burðum, þótt hún vildi ekki uppskátt
láta, þvi að hún bað Maríu að reyna
að þíða héluna af rúðunum í glugga-
borunni með lófum sinum. Svo
statt og stöðugt trúði það á ber-
dreymi gömlu konunnar að ekki
þurfti meira til þess að andrúms-
loftið í baðstofunni gerbreyttist í
einni andrá og lesa mætti kviða-
blandna eftirvæntingu úr hvers
manns svip. Hvenær sem nokkurt
hlé varð á gnauði stormsins og
hriðarinnar við gaddfreðna þekjuna,
var sem jafnvel rokkarnir lægðu
bvt sinn og legðu við hlnstirnar, og
hvað eftir annað kom það fvrir, að
kambar og prjónar stöðvuðust
andartak og fólk leit spvrjandi
augum hvað á annað. En enginn
sagði neitt; stormsveipirnir og hríð-
arstrokurnar tóku aftur til við að
hamast á þekjunni eins og óðir
árar riðu húsum, rokkarnir tóku
snrett, sem vildu beir flýja ófögn-
uðinn, en togkambarnir örguðu og
sörguðu, rétt eins og þeir hvgðust
hrekja hann á brott, eða að minnsta
kosti jafnkýta honum.“
„Það virtist beaiandi samkomulag,
að bessi kvöldvaka yrði með lengra
móti, og begar Sigurbjörg húsfreyja
hætti loks að þreyta rokk sinn,
voru hjúin. meira að seaia venju
fremur sein að skilja það sem
merki þess, að nú mættu þau
leggja frá sér vinnu sina og húa sig
i háttinn. Svo vissir þóttust a’lir um
að einhverjir atburðir væru í vænd-
um. að engum brá sýnilega þegar
seiður hiunar eftrivæntingar og
kviðablöndnu þagnar, sem ríkt hafði
í baðstofunni, og sefjandi hríðar-
gnauðsins á þekjunni, var skyndi-
leea rofinn af höggum og skarkaTa
úti fyrir, eins og einhver vildi
brjóta hurðina úr bæjardyrun-
um . . .“
Tveir ríða til dóms.
Framhald af bls. 19.
fyrst og fremst handa mönnum sín-
um. Margir munnar. Sjórinn gerir
menn svanga. En presturinn? Ekki
var hann svangur. Nóg af brauði og
víni. Hann hafði efni á að þjófkenna
aðra. Skapti hafði ekkert borið upp
á hann, en Þorleifi var nóg að vera
nefndur í sambandi við sauðaþjófn-
Jólaljósin lýsa
hringaksturinn
um gróðrar-
stöðina.
^ólaskreylingar
SKÁLAR - KÖRFUR
KRANSAR - KROSSAR
GRENIV AFNIN G AR
við Miklatorg.
Símar 22822 — 19775.
Þetta er spilið, sem öll fjölskyldan hefur ánægju af.
Söluumboð: Þórhallur Sigurjónsson,
Þinglioltsstræti 11, sími 18450, og Kassagerð Suðurnesja, sími 1760.
VIKAN 43