Vikan - 13.12.1962, Blaðsíða 31

Dauðinn bíður...
Framhald af bls. 9.
grjótbungu í liillingum. En klukkan
el!efu um kvöldið komum við þang-
ar loksins og tókum okkur hvíld.
Ég hneig niður við hliðina á War-
wick og lét hallast upp að bakpok-
anum.
Þeg'ar við liöfðum hvílt oklcur í
klukkustund, risum við seinlega á
fætur og öxluðum aftur byrðar
okkar, en Warwick tók orðalaust
forystuna. Kg hafði ráðgert að láta
einhvern af okkur hvíla hann, en
gleyindi þvi. Þarna var livergi um
festu fyrir hakaskaftið að ræða, og
Warwick var þegar kominn nokkra
faðma á undan og kannaði leið-
ina. Ég þóttist sjá að einhverja ör-
yggisráðstöfun yrði að gera, svo ég
val'ði línunni utan um mig, en nú
▼ar Warwick kominn eins langt á
undan og línan leyfði og pikkaði
■ iður hakaskaftinu. Sem snöggvast
leit hann uiii öxl og kallaði: „Ég
keld að ég sé kominn út á snjó-
kengju.‘
Ég sparn við fótum, hinir fylgd-
ust með sein áhorfendur og hreyfðu
sig eklu. Warwick stakk enn niður
liakaskaftinu, en hvarf svo sjónum
í einu vetfangi og án þess til hans
heyrðist hósti e'ða stuna. Ég gat ekki
betur séð en hann hyrfi standandi
og uppréttur, eins og ég hef alltaf
gert mér i hugarlund að menn féllu
niður um gálgahlera. Öryggislínan
raktist úr hönkinni, svo liratt að ég
kenndi hita í öxlinni við núning-
inn.
EF HANN FERST . . .
Ég greip um línuna og hélt við,
en átakið var svo þungt, að ég
dróst liálfboginn mcð nokkur skref,
unz ég féll flatur í mjö'lina.
Mér hafði nú tekizt að ná stöðv-
unartaki á línunni, en Warwick dró
mig með fallþunga sínum nær harm-
inum á opinu, sem rofnað hafði á
hengjuna. Ég hjó olnbogunum og
skónum niður í mjöllina, þrýsti mér
eins niður í snjóinn og mér var
unnt og reyndi i örvæntingu minni
allt, sem hugsazt gat til að stöðva
skriðið. Það var einungis tvennt,
sem mér var í huga: Ef mér tekst
ekki að stöðva mig á brúninni, er
úti um hann. Og ef hann ferst, er
leiðangrinum þar með lokið.
Viðnám mitt fór nú að bera árang-
ur, enda spyrntu þeir tveir nú við
og það stöðvaði mig. En um leið
jókst átakið á hægri hendinni, sem
ég hélt um öryggislínuna, svo mjög
að mér datt ekki annað í hug en að
hún mundi slitna úr axlarliðnum.
Með því að velta mér örlílið til,
tókst mér að opnu lásinn við barm
mér>> sem liélt öryggislínunni fastri,
því að ég var að því kominn að
gefast upp. Um leið kallaði ég til
hinna tveggja að draga slakann af
línunni og setja festingu á hana.
Átakinu létti nú af mér, svo ég
cat staulazt á fætur. Brá ég linunni
i lykkju um hakaskaftið, stakk því
djúpt i snjóinn og stjóraði hana
þannig niður, en að því búnu skreið
ég fram á snrungubrúnina, og kom
mér á óvart hvilíkt gímald þarna
var. Ég starði niður i blámyrkrið
og kallaði á Warwick, en fékk ekk-
ert svar, og ckki gat ég greint hann
heldur, enda náði birtan skammt
n>ður, svo ég sá ekki dýpra ofan í
gímaldið en um 20 til 30 fet.
Ákafan ótta setti að mér. Var hann
meðvitundarlaus, eða kannski lát-
inn? Mér fannst sem ég sæi lemslr-
aðan likama lians fyrir hugskots-
sjónum niínuin, og um leið komst ég
ekki hjá að hugleiða hvilík áhrif
slikt slys hlyti að liafa á leiðangurs-
félaga mína og heima fyrir, þegar
það fréttist. Mér varð þó nokkuð
rórra þegar ég athugaði, að enginn
gat áfellzt okkur fyrir vangá eða
óaðgætni; öryggislínan hafði livorki
slitnað né slaki komið á hana, svo
Warwick hlaut jió að hanga i lausu
lofti. Ég kallaði aftur og hærra en
fyrr, og að þessu sinni heyrði ég
Warwick svara, svo dújpt niðri í
blámyrkrinu, að ég gat varla greint
rödd hans.
„Ég cr ómeiddur, held ég. Hvað
um hina?“
„A'lt í lagi með okkur. Við drög-
um þig upp eftir andartak. Við not-
um tvöfalda línu . . .“
„Gefið mér svolítið eftir, þá næ
ég fótfestu á syllu skammt fyrir
neðan mig og get tekið af mér liak-
pokann. Þið getið svo dregið hann
upp.“
Rödd Iians var nú þróttmeiri og
ákveðnari, og gladdi það mig mjög.
„Á ég að spenna á mig íssporana?“
spurði hann.
,,.Tá,“ kallaði ég. „Nú gefum við
rftir, og svo látum við línu síga
niður eftir pokanum,“
Eg skreið til baka, þangað senvfé-
lagar okkar biðu, að því komnir að
gefast upp af þreytu við að lialda
i öryggislinuna. Þeir biðu fréttanna
með eftirvæntingu.
„Hann er ómeiddur,“ sagði ég.
„Við drögum hann upp á tveim lin-
um. En gefið lionum fyrst svolítið
eftir, svo að hann nái fótfestu á
syl!u.“ Síðan hnýtti ég lvkkju á
taug, skreið út á brúnina og lét
taugina rcnna fram af, niður i blá-
myrkrið. Hún hafði runnið um
fimmtiu fet, þegar ég fann að War-
wick tólc i hana. Ég dró siðan upp
bakpokann og byrðarnar, en þegar
jiað hafurla.sk var komið upp undir
brún, vildi sú óheppni til, að snjó-
jirúgur, sem bundnar höfðu verið
neðan í bakpokann, losnuðu og féllu
niður á höfuð Warwick. Hann rak
upp öskur af reiði og sársauka, sem
vakti ömurlegt bergmál í veggjum
sprungunnar.
ÍSHAKINN TIL MARGRA HLUTA
NYTSAMLEGUR.
Uppdráttarlinurnar voru látnar
renna fram af brúninni og War-
wick steig í fótlykkjurnar, en ég
brá hakaskaftinu undir línurnar á
brúninni, svo þær skærust ekki inn
í isbrúnina og herust sundur. Ég'
hélt mig siðan á brúninni og stjórn-
aði uppdrættinum með bendingum
og köllum til þeirra, Dereks og
Donalds.
Þumlung eftir þumlung mjökuðust
línurnar upp á við, en ég hafði á
þeim berar hendurnar, svo þær
rynnu ekki út af hakaskaftinu og
flæktust ekki saman. Eftir .skanima
hríð voru fingur mínir orðnir til-
finningalausir og kaldir, en blóðið
lagaði úr lófunum, þar sem línurn-
ar léku um, því að snjórinn á þeim
reif og tætti hörundið eins og sand-
ur. Derek, sem var með vettlinga,
hvíldi mig þvi um stund á rneðan
ég var að ná aftur yl og tilfinningu
í fingurna, og siðan hófst sama erf-
iðið aftur.
Vinstri, Itægri, línurnar dregnar
upp um eitt fet og brugðið í lykkju
um skaftið á íshaka, sem stungið
er djúpt niður í fönnina. Línurnar
teygðust við þungann og seinkuðu
BERNINA
saumavélin
er mjög auðveld í meðferð,
á hana er hægt að sauma:
* Allan venjulegan léreftssaum.
* Allar tegundir af zig-zag' saum.
* Gera hnappagöt, festa á tölur og merkja.
* Stoppa í sokka og' sauma á skábönd.
Einnig er hægt að sauma 12 mismunandi skrautmynstur, algjör-
lega sjálfvirkt, og einnig hægt að auka fjölbreytnina, aðeins
með að skipta um sporlengd og breidd.
BERNINA er á þremur verðum, kr. 9.980,00 -— 9.023,00 — 7.895,00
og er seld með afborgunarskilmálum.
Fullkomin kennsla fylgir kaupverðinu.
Allar upplýsingar gefnar í SÁPUHÚSINU, Lækjargötu 2 og
Heildverzlun
ASBJARNAR ÓLAFSSONAR
Grettisgötu 2A.
smekkvlsir koupendur finna
hina réttu hluti hjá
HÚSBÚNAÐI Laugavegi 26
vikan 31