Vikan - 11.04.1963, Síða 17

Pálmatré, hámastraðar seglskútur, hvít háhýsi. Þannig eru bakkar Nílar á dögum Nassers.
hans sýnd ferðamönnum og þá um
leið látið í það skína, að þessháttar
valdhafar tilheyri fortíðinni einni.
Það var ákveðið að eyða einu kvöldi
í þessu eyðimerkurtjaldi.
Nú stefndum við enn einu sinni
véstur yfir leiruna og upp brekk-
una þar sem eyðimörkin tekur við.
Ljósadýrð borgarinnar var á aðra
hönd en myrkar og óræðar sand-
öldur á hina. Svo urðu pýramídarnir
á vegi okkar; þá var tunglið komið
á loft og stafaði rólegri blárri birtu
yfir þessi tröllslegu mannvirki. Ég
hefði viljað sjá Sfinxinn í þessari
birtu; dularfullur var hann í há-
degissólinni og hvernig mundi hann
nú? Ég minntist stundarinnar á
Akropolis fyrr í þessari ferð; þegar
skin tunglsins lýsti upp ljóst bergið
og hofin. Það var ógleymanlegt.
Þessi mynd var líka mjög eftir-
minnileg, Keopspýramídinn varð
eins og hrikalegur fjallstindur og
bjarminn frá ljósum borgarinnar
niðri í dalnum kom á bak við hann
og skýrði útlínur hans. Svo hélt
vegurinn áfram vestur í auðnina.
Frúrnar í sætinu fyrir aftan mig
voru að tala um baðstrendur á Spáni.
Þær höfðu verið í Torremolinos og
Costa del Mar og hvur veit hvað
þeir hétu þessir staðir. Nema þar
hafði verið svo ódýrt í búðunum.
Mikið höfðu nú kvenskórnir verið
ódýrir og fallegir. Eða veskin. Og
svo höfðu þær farið á nautaat og
keypt sér miða í forsælunni. Það
var miklu dýrara. Þetta var sum-
arið, sem ekki stytti upp á Suður-
landi og grasið óx uppúr fölbleikum
töðuflekkjum túnanna seint í ágúst.
Þá hafði verið sólskin á Malaga og
Torremolinos og konurnar höfðu
litið undan, þegar nautabanarnir
stungu örvunum í herðakamb naut-
anna. Þær voru víst búnar að
gleyma því í bili, að á þessum
augnablikum vorum við stödd á
einum þeim ævintýralegasta stað,
sem við mundum nokkru sinni koma
á. Því hér bugðaðist vegurinn milli
sandaldanna í útkanti Sahara-eyði-
merkurinnar. Þess mundi kannski
verða minnzt á Spáni eða í París
einhverntíma síðar og þá mundu
þessar eyðimerkuröldur og stjörnu-
himinninn yfir þeim, verða með
ævintýraljóma í minningunni.
Tjaldið var brúnt og samlitt um-
hverfinu að því er virtist. Og mjög
víðáttumikið. Gólfinu hallaði niður
að sviðinu, það voru lág hringlaga
borð með koparplötum. Þarna voru
einungis skemmtiatriði á sviði, en
þau voru mörg með talsverðum ó-
líkindum og svo framandi skemmt-
un hef ég aldrei komið á. Uppistað-
an var auðvitað magadans; það voru
sumt gullfallegar stúlkur og mjúkar
eins og slöngur í dansinum. Undar-
legt, hvað þær voru hörundshvítar
sumar; mætti raunar segja mér að
hvítt hörund væri álíka eftirsóknar-
verður hlutur þar og brúnkan hér.
Sumar voru með ljósgult hár, litað
að sjálfsögðu, en ætlað til að undir-
strika aðdráttarafl meyjanna. Ekk-
ert er eins freistandi í augum Araba
og ljóshærðar meyjar. Eða svo er
sagt.
Einn bronsaður herramaður með
atlasvöðva, hann gekk fram, eða
öllu heldur stóð hann allt í einu
á sviðinu, þegar kveikt var. Andlitið
og hárið var líka bronsað og hann
var nákvæmlega eins og mynda-
stytta. Svo var snöggvast slökkt og
kveikt aftur og þá stóð styttan í
annari stöðu. En viti menn; styttan
lifnaði allt í einu og hóf þessa af-
skræmislegu Atlastilburði, vöðva-
hristing og magaskjálfta. Ég þekki
fátt, sem er eins fjarri því að vera
fagurt. Klappað. Dreypt á glösum
líka. Það var ekki neitt sterkt samt,
hér fylgdi eitt glas af límonaði bdrð-
inu. Þá komu þeir úr frumskógin-
um; villimenn í fullum skrúða, með
spjót og litríka skildi, sem eiga að
skjóta illum öndum skelk í bringu.
Og svo óvinunum að sjálfsögðu. Þeir
dönsuðu trylltan dans með allmikl-
um hávaða og sterkum rythma eins
og frumskógafólki er títt. Magadans
að nýju, svört augu, svart hár, mikill
skaphiti í hreyfingunum.
Við næsta borð sat Arabi, líklega
Bedúíni eða einhverskonar eyði-
merkurbúi og með honum tvær kon-
ur. Það er nokkuð sem ekki virðist
algengt, að menn séu með konur
sínar með sér á skemmtistöðum.
Þær gættu þess vel að hafa svörtu
slæðuna vel dregna fyrir munninn
og voru alltaf á verði. Yrðu þær
varar við sérstaka athygli, þá var
slæðan óðar komin fyrir andlitið.
Einkum beindist þessi varfærni að
ljósmyndara, sem var að taka mynd-
ir af magadansmeyjunum í faðmi
ýmissa ístrukalla út um allan sal.
Svo hófst einhverskonar eyðimerk-
urdans, nokkrar stúlkur í pokakjól-
um með líkt og breiðan trefil
strengdan yfir um sitjandann, þær
hófu eitthvert tilbrigði af maga-
dansi og nokkrir ungir menn við-
höfðu tilburði á móti. Þetta þótti
eyðimerkurfólkinu við næsta borð
skemmtun í lagi. Það gleymdi aug-
sýnilega stund og stað og konurnar
hlógu dátt. Þær gleymdu jafnvel
svörtu slæðunum. Þá var það að
ljósmyndarinn var búinn að koma
einni dansmeynni utan um hálsinn
á virðulegum herramanni við næsta
Framhald á næstu síðu.
VIKAN 15. tbl. — Yl