Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 18

Á BÖKKUM
NÍLAR
GuSmundur Magnússon, endurskoðandi í
íirSi, riSur á úlfalda framhjá Sfinxinum.
■

tækt. Við þessa iðju eru
þeir þó sjálfs sín herrar
og kannski argast eitthvað
saman myrkranna á milli.
Þeir eigra fram og aftur
á bökkum Nílar, sumir
hafa bækistöðvar við hótel-
ið okkar. Þeir svífa á alla,
sem leið eiga frá hótelinu,
en hefur víst verið bannað
að starfa innan dyra þess,
þeir láta mann jafnvel í
friði í neðstu tröppunni.
En þar sem landhelgi hó-
te'.sins þrýtur, þar hefst
vettvangur þeirra.
— Armbönd, má bjóða
herranum armbönd.
— Nei, takk.
— Þau eru ekta. Allt
Tvær egypzkar á götu
í Cairo. Þær vlldu fá teknar
af sér mynd sem er ðvenju-
legt þar, en heimtuSu svo
filmuna úr vélinni.
HlaSfreyjurnar tvær á
flugvellinum í Cairo, sem
sagt er frá í greininni.
>
Á markaðsgötu í Cairo.
Lítil telpa leikur listir sínar
í von um fáeina pjastra
frá ferðamönnum.
v
borð og mundi ekki
glampinn frá „auga
djöfulsins“ lenda fram-
an í blessuðum konun-
um. Mikið var það fát,
sem á þær kom. Þær
leyfðu sér ekki að draga
frá það sem eftir var
kvöldsins
LEÐURÚLFALDAR
OG HAUS AF
NEFERTITI.
Hvar sem þú nemur
staðar í Cairó, þar hóp-
ast utan að þér menn
með allskonar muni.
Þetta eru ekki beinlínis
betlarar, en ágengari
sölumenn hef ég hvergi
fyrir hitt. Þeir taka ekki
nokkurt mark á afdrátt-
arlausri neitun og eru
til með að elta þig tím-
unum saman ef þú hef-
ur látið undir höfuð
leggjast að kaupa dúk,
leðurúlfalda eða styttu
af Ramses. Maður skil-
ur, að bak við þetta er
þrotlaust basl og fá-
saman ekta silfur.
— Nærri má nú geta.
En ég vil þau ekki samt.
Takk fyrir.
— Svipur? Viltu kaupa
svipu? Nú var það annar.
Hann kom upp að hinni
hliðinni á mér og hafði
bunka undir hendinni af
leðursvipum með útskorn-
um haus af Nefertiti
drottningu.
— Hvað kostar ein svipa,
spurði ég.
— Tvö pund herra, sagði
maðurinn og lifnaði allur
við.
— Það er hlægilegt væni
minn. Enginn kaupir svona
svipu fyrir tvö pund.
— Hvað mikið vill herr-
ann borga. Give me a
chance, give me a chance.
— En þetta er einskis virði, sagði ég.
— Handwork. Allt saman handunnið og auk
þess rýtingur í skaftinu. Vill herrann sjá? Hvað
vill herrann borga?
— Mesta lagi eitt pund. Það er hámark.
— Eitt og hálft.
— Nei, þá máttu eiga það.
— En tvö stykki fyrir þrjú pund?
— Ég sagði eitt stykki á eitt pund. Það er
endanlegt boð frá mér.
— En ég er búinn að standa hér í allan dag
og gat ekkert selt. Ég verð að koma heim með
peninga. Hvað skyldi konan segja, ef ég kem
peningalaus heim. Give me a chance. Vill herr-
ann gefa mér eitt tækifæri.
— Mitt tilboð stendur.
— Allt í lagi. Eitt pund þá. — Svo gekk hann
að næsta manni.
TÍKALLAR OG TÁR.
Það hafði einhver borgað fyrir svona góss
með íslenzkum peningum og krítað dálítið lið-
ugt um gengið. Eftir það flögraði ekki að þeirr
að setja annað upp en íslenzka peninga. Úlf
aldalestirnar runnu út fyrir tíkalla og silfur
armböndin voru í mesta lagi á tuttugu og fimm.
En svo dró skyndilega fyrir sólu á þessum við-
skiptahimni. Einhver fór í banka og gekk víst
erfiðlega að koma tíköllunum út. Einn kom með
bunka af íslenzkum peningaseðlum til okkar
og bauð þá fyrir lítið heldur en sitja með sárt
ennið og ekkert í aðra hönd. Einn göfugur mað-
ur úr okkar hópi tók sig þá til og keypti af
honum íslenzku seðlana á réttu gengi. Þvílíkur
léttir fyrir mennina að vera lausir við þann
gjaldmiðil.
Eitt spaugilegt atvik stendur mér ljóslifandi
í minni. Þá vorum við að fara og höfðum setzt
inn í bílinn, sem flutti okkur á flugvöllinn. Það
var verið að stafla farangrinum á þakið og
prangarar komu aðvífandi og fóru að reyna
að selja gegnum gluggana. Einum tókst að koma
út kippu af leðurúlföldum og kastaði henni inn
um gluggann til mannsins, sem vildi kaupa.
En þá var hann svo óheppinn, að lögregluþjónn
kom þar að og þreif hann frá. Rak hann meira
að segja burtu og tók sér stöðu skammt frá
bílnum til þess að bægja þcim frá. Yfirvöld-
unum finnst vansæmd að þessum pröngurum
og reyna að halda þeim í skefjum.
En nú vorum við rétt að aka af stað og
vesalings prangarinn búinn að henda heilli
hrúgu af úlföldum inn í bílinn. Fyrst reyndi
hann að útskýra það fyrir þjóni réttvísinnar,
en mætti þar enn sömu hörkunni og fyrr. Og
þá fór hann að gráta. Hann stóð á stéttinni í
óhreinni, hvítri skikkju og vatnaði músum.
Við sáum að ekki mátti við svo búið standa
og fengum leyfi hjá lögregluþjóninum til þess
að prangarinn gerði upp sín viðskipti við ís-
lendinga og gæti unað glaður við sitt.
Það er ekki að sjá, að þeim leiðist starfið,
þvert á móti geisla þeir af ánægju. Það mætti
segja mér, að þetta væri fyrir þá ekki ósvipað
laxveiði. Skyldi nú bíta á. Og hvenær fæ ég
þann stóra; þann sem kaupir kippu með tutt-
ugu úlföldum til þess að gefa öllum krökkum
í fjölskyldunni. Það var eitt sinn að ég beið í
bíl þarna framan við hótelið og einn kom að-
vífandi með hrúgu af armböndum og hélt þeim
upp að rúðunni. Ég hristi höfuðið, en hann lét
sér ekki segjast; hélt áfram að bíða með þrjózk-
una uppmálaða á andlitinu eins og hundur sem
bíður í von um bein. Ég skrúfaði rúðuna niður
og spurði hann, hvort honum leiddist ekki
starfið.
— Nei, nei, ekkert leiðinlegt, svaraði mað-
urinn á þeirri bjöguðu ensku, sem þeir tala
allir.
— Viltu ekki koma með til íslands? Ég skal
Framhald á bls. 40.
jg — VIKAN 15. tbl.