Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 33

Svar á reiðum höndum
Framhald af bls. 11.
pungar, en mér fannst svo dónalegt
að hreyta slíku og þvílíku nafni
framan í útvarpshlustendur, að ég
hætti aldeilis við það. Það eru sko
takmörk fyrir því sem maður læt-
ur hafa sig til.
En svo kom hin sæta hefnd.
Svavar lét strákana sína fara að
spila eitthvert gamaldags lag, og
ég hélt auðvitað að nú yrði smáhlé
á spurningunum, og spratt fjörlega
á fætur og skálmaði til Svavars. Ég
hafði komizt að niðurstöðu um það
að ég ætlaði að biðja hann um að
lána mér Robinson Crusoe, og ætl-
aði að sækja hana til hans. Þá rak
hann upp eitthvert undrunaróp og
hrópaði uppyfir sig að ég væri stað-
inn upp og ætlaði sýnilega að svara
einni spurningu, — eða í það
minnsta að reyna það. Það kom
auðvitað á mig, því ég hafði ekki
hugmynd um hvaða spurningu hann
átti við. Á síðustu stundu skildi ég
þó að hann ætti við hvaða lag þeir
væru að spila, og svaraði af bragði
sí sona:
„Polki!“ sagði ég hátt og greini-
lega, svo það heyrðist næstum því
í útvarpinu.
Það munaði líka ægilega litlu að
þetta væri rétt. Satt að segja þá
var ég töluvert nær réttu svari en
frúin, sem auðvitað hafði ekki
minnstu möguleika á að svara svona
flókinni spurningu. Hún hefði al-
veg eins getað setið kyrr. En hún
var komin í æfingu og gat ekki
setið kyrr. Hún varð samt eitthvað
að segja, og reyndi að gizka á eitt-
hvað, svona út í bláinn, eins og
kvenna er siður og sagði Scottis.
Auðvitað var lagið Vínarkruss.
Það var svosem vitað mál, og ég
er eindregið á þeirri skoðun að
Polki sé nær því en Scottis. Fyrir
þetta hefði ég átt að fá í það
minnsta tíkall, en Svavar notaði sér
sjensinn til að spara peninga fyrir
útvarpið og sagði að þetta væri vit-
laust hjá okkur báðum.
Ég hef aldrei heyrt annað eins!
Um þetta leyti var ég farinn að
átta mig á því, að það væri ætlazt
til þess af okkur að við svöruðum
þessum kjánalegu spurningum, sem
Svavar lagði fyrir okkur, eins og
skólastrákur. Þess vegna var það
líka að ég svaraði næstu spurningu
af bragði, röggsamlega og hiklaust.
Hann kallaði mig að mikrafóninum
eftir að frúin var setzt, því hann
sagðist vilja tala einslega við mig.
Svo spurði hann mig hvers son ég
væri. Mér brá ekki hið minnsta við
svona kjánalega spurningu, því ég
vissi að hann á það til að ruglast
í ríminu, og auðvitað vissi ég þetta,
þótt það hefði ekki staðið í leksíkon-
inu. Ég braus þess vegna yndislega
framan í hann, — dálítið vorkunn-
lega — og svaraði hátt og snjallt:
„Karlsson!"
Svavar hrópaði auðvitað upp eins
hátt og hann gat svona: „Það er
rétt!“ Hann vissi það þó!
En það skyldi enginn halda að ég
væri einasta gáfnaljósið á Vikunni.
Auglýsingastjórinn okkar, Jóna
“Lux-sápan gerir hörund mitt svo óviójafnanlega hreint”, segir
Jane Fonda. “Eg hefl notaó Lux-sápu í fjölda mörg ár”.
Fegurstu konur heims nota hina hreinu, mjúku Lux-sápu.—Konur eins og hin
dáða Hollywood stjarna, Jane Fonda.
“Það er ekki til betra fegrunarmeðal í heimi, cn Lux-sápa”, segir Jane. “Ég
hefi notað Lux-sápu f fjölda mörg ár”.
Með því að nota Lux-sápu daglega, verðið ^ér þátttakandi í fegrunarleynd-
armáli Jane Fonda. Lux sápan gefur yður kvikmyndastjörnu útlit, heilbrigða,
heillandi fegurð, sem vekur eftirtekt hvarvetna. Notið ávalt uppáhaldssápu
kvikmyndastjarnanna, LUX-SAPUNA.
9 af hverjum 10 kvikmyndastjörnum nota LUX-handsápu
X-LTS M0/IC-M4Í
Sigurjónsdóttir, var sjálfkjörin til
að svara nokkrum spurningum, og
Svavar hélt fyrst að hann gæti
leikið sér með hana og látið hana
hlaupa þarna fram og til baka eins
og frúna, sem svaraði öllum spurn-
ingunum' mínum. En honum varð
alls ekki kápa úr því klæðinu, því
Jóna sat sem fastast og vildi sig
hvergi hræra frekar en ég. Ég vil
taka það fram, til að fyrirbyggja
allan misskilning, að hún vissi svör-
in við öllum spurningunum, en
kærði sig bara ekkert um að svara
þeim. Það hefði heldur ekki verið
kvenlegt af henni að fara að lýsa
því fyrir öllum landslýð að Glenn
geimfari hefði haft um sig nælon-
belti bara til að halda upp um sig
buxunum. Hún þekkir heldur alls
ekki Glenn geimfara, og vissi auð-
vitað ekki nema hann hefði kannski
haft axlabönd líka, og jafnvel þótt
hún hefði þekkt hann, var það ekki
sæmandi að skýra frá því í útvarp-
inu að hún vissi eitthvað um tilveru
þeirra.
Svona lagað gengur ekki.
En hún náði sér líka þokkalega
niðri á Svavari, þegar hann fór að
spyrja hana um Vikuna og auglýs-
ingarnar. Hún sagði honum auðvitað
eins og var, að hvergi væri betra
að auglýsa en í Vikunni, því allir
lesa hana spjaldanna á milli og
vita að það sem þar stendur, — er
rétt.
Svavar skýrði frá því að sig hefði
lengi langað til að kaupa eina heil-
síðuauglýsingu og birta þar af sér
mynd í Carabella-náttkjól, og Jóna
sagðist mundu koma því í kring,
ef hann kærði sig um.
Síðan hefur maður gengið undir
manns hönd til að fá Svavar til að
fara í slíkan náttkjól og lofa okkur
að taka mynd af sér, en hann er
alveg ófáanlegur til þess. Honum
var meira að segja boðið að sauma
á hann slíkan náttkjól eftir máli,
sem hann fengi síðan til eignar og
íbúðar, en hann þverneitaði.
Kannski er hann bara feiminn.
Svo kom innheimtumaðurinn okk-
ar, hann Konstantin Eberhardt, og
auðvitað sver hann sig í ættina, ef
svo mætti að orði komast, og lét
Svavar ekki hlaupa með sig í gönur.
Einu sinni fataðist honum samt, og
við verðum að fyrirgefa honum það,
því hann er ekki vanur að halda
fyrirlestra í útvarpið. Við hérna á
Vikunni höfum verið að reyna að
fyrirgefa honum með því að telja
okkur trú um að þetta hafi verið
alveg óvart. Hann var nefnilega orð-
inn leiður á því að sitja svona að-
gerðarlaus, og stakk upp í sig sígar-
ettu, en hann er frekar óvanur að
reykja, eins og raunar kom fram
í viðtalinu við hann, því hann tek-
ur óspart í nefið og býður hverjum
sem er — jafnvel Svavari — upp
á snúss. Þess vegna var það að hann
hafði ekkert til að kveikja í sígar-
VIKAN 15. tbl. — gg