Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 41

og Horas og þrjú alabastursker með
lótusilmvatni. Það er raunar aðeins
ilmvatn eftir í einu þeirra, því Farúk
tæmdi tvö handa gleðikonum sín-
um. Það var eins og það hefði verið
framleitt í gær og var þó 3300 ára
gamalt. Og svo kemur það stórkost-
legasta: Frágangurinn á líkama
hans tignar.
Það var búið um múmíuna í fjór-
um múmíukistum; þær hafa nokk-
urnveginn mannslögun og falla
hver utanyfir aðra. Sú innsta er úr
skíru gulli og ber andlitsmynd
Tutankamons, hinar eru gullslegn-
ar. Þetta þótti engan veginn sæmi-
legur frágangur því utan yfir múm-
íukisturnar var slegið saman fjór-
um kistum og sú yzta er ámóta
stór og meðal bílskúr. En aldrei
þessu vant, þá hafði þeim brugðizt
bogalistin við umbúnaðinn; sjálf
múmían var ónýt af alltof mikilli
olíu og var látin hvíla í friði í auðn
Konungadalsins.
★
Af öllum markaðsgötum sem urðu
á vegi okkar í Austurlöndum, var
sú sóðalegust í Cairó. Leiðsögumað-
ur okkar frá egypzku ferðaskrifstof-
unni vildi ekki fyrir nokkurn mun,
að neinn yrði þar eftir á eigin spýt-
ur. Enda var það í meira lagi
skuggalegur staður. Af einhverjum
ástæðum var þessi gata blaut og
litvaðin í óþrifnaði þó allt væri
s'krælt annarsstaðar. Á tiltölulega
þurrum bletti var lítil stúlka að
leika kúnstir; hún fór í gegnum sig
og kom fram á milli fótanna á sér
og lagði höfuðið aftur að mjó-
hryggnum eins og hún væri bein-
laus. Hún vildi auðvitað fá borgað
fyrir þetta og elti þá sem þrjózkuð-
ust við að borga og hélt áfram að
velta sér og fara í brú í kringum þá.
Stórborgarmenningin á flesta sína
fulltrúa í þessari götu. Stundum
komu heilir flokkar af skjátulegum
ungmennum með hendur í vösum
og skyrturnar utanyfir. Þeir ganga
um skimandi og hafa annaðhvort
ekki látið skerða hár sitt eða það
er burstaklippt eftir amerískri fyrir-
mynd. Og innanum ljótustu kelling-
ar, sem ég hef á ævi minni séð, þar
ganga Kleópötrur nútímans, svart-
ar í kringum augun, með bleikan
varalit og pilsin hæfilega langt fyr-
ir ofan hnén.
Við hlið mannsins sem er að selja
styttur af nautinu Apis, þar stend-
ur eldgleypir og safnar fólki kring-
um sig svo kallarnir, sem sitja
kringum reykborðin á stéttinni sjá
hann ekki lengur. Hann hefur uppi
særingar og mikla tilburði, kveikir
í einhverskonar glóðarkögglum og
lætur þá uppí sig. Svo tyggur hann
kögglana og það logar glatt í þeim
allt til þess hann rennir þeim nið-
ur. Þá hefst næsta atriði; það er að
rukka áhorfendur.
En þeir voru þá búnir að missa
áhuga fyrir eldgleypingum og sneru
sér að því að horfa á töturlega
klædda stelpu, á að gizka 10—12
ára. Hún fór að dansa magadans
og stal senunni frá eldgleypinum.
Hún kunni utanað alla mjaðma-
hnykki, fettur og brettur, sem maga-
dansmeyjar iðka en allmargir úr
hópi innfæddra litu það illu auga
að stelpan væri með þessa tilburði
framan í útlendum túristum. Þeir
kölluðu til hennar en hún gegndi
því engu og fór sínu fram, unz strák-
ur á aldur við hana kom hlaupandi
og reyndi að fjarlægja hana með
valdi. En stelpan tók á móti og þau
veltust í fangbrögðum eftir óhreinni
götunni. Rétt í því ókum við brott
þaðan.
★
Ferðalok, nú var eftir að komast
heim. Nóvember á næstu grösum
og rússnesk herskip stefndu vestur
um haf að því er sagt var. Kennedy
hafði sett hafnbann á Kúbu og
margir héldu, að allt væri að fara í
bál og brand. Það var gott að kom-
ast heim sem fyrst.
Meðan ég beið á flugvellinum og
horfði á starfsmennina aka tösk-
unum okkar út að flugvélinni, þá
sá ég tvær egypzkar hlaðfreyjur og
tók þær tali. Þær töluðu báðar
sæmilega ensku. Önnur var afskap-
lega arabisk með stóra hvítu í aug-
unum og talsverðan svip af Nasser.
Hin var öllu venjulegri og hefur
sjálfsagt verið eitthvað blönduð
Hún sagðist heita Enayat Abu
Taleb og eiga heima í Cairó, en sú
arabiska hét Fawkla Abdel Sattar.
— Og hvar heima, ef ég ætti eftir
að koma til Cairó?
— 39 Rue Quba.
— Kúbustræti. Er það vináttu-
bragð við Castró?
-— Má vera. Ég veit það ekki.
— Er Nasser góður valdhafi?
— Mjög góður. Hann hefur unn-
ið stórvirki síðan hann tók við og
er með margt á prjónunum. Allir
eru mjög hrifnir af Nasser.
— En hvað gera ungar stúlkur
eins og þið í frístundunum. Farið
þið á bíó eða út að dansa?
— Já til dæmis. En stúlkur fara
ekki einar út.
— Einhver sagði okkur, að Mú-
hameðstrúarfólk mætti ekki dansa.
— Það er ekki rétt. Við megum
dansa ef við viljum. Ungt fólk gerir
það.
— Og ykkur er kannski ekkert
illa við að láta taka af ykkur mynd?
— Nei, ekki okkur. Aðeins eldra
fólki.
— Hvaða viðhorf hafið þið til
Evrópubúa?
— Okkur er kannski ekki sérlega
vel við Breta. Norðurlandamenn eru
langsamlega bezt séðir í Egypta-
landi af Evrópubúum.
— En þið lærið samt ensku í
skólunum.
■— Já, ensku og frönsku.
Við kvöddum þær með virktum
og lofuðum að skrifa þeim og senda
þeim myndir frá íslandi. Vonandi
hefur einhver gert það, því það hef-
ur farizt fyrir hjá mér.
★
Egyptaland er að baki, líka Mið-
jarðarhafið. Við lentum sem snöggv-
ast í Aþenu til þess að taka elds-
neyti á Gullfaxa. Einhver einkenni-
leg tilfinning gagntók mig þarna.
DELTA — TERELYNE
HERfiABUXIR
FALLEGAR — STERKAR
Ég áttaði míg ekki á því strax, en
fann það von bráðar. Við vorum
komin heim. Þetta gat verið Reykja-
vík, jafnvel Keflavík. Þá skyldi ég
fyrst til fulls, hversu framandi ver-
öld við höfðum kynnzt.
Guðatindurinn Parnassos var með
rauðgullnum lit, þegar vélin sveigði
vestur á flóann.
GS.
Á heljarþröm.
Framhald af bls. 13.
sem var í djúpri sprungu. Hann gekk
því frá áhöldum sínum, rak flein
í rifu fyrir ofan sig, batt utan um
sig vaðnum og festi sig við flein-
inn.
Bundinn við bergið reyndi hann
að sofa úr sér þunglyndið, sem sækir
á fjallgöngumenn, þegar hin ein-
manalega nótt skellur á.
Það snjóaði alla nóttina og skriður
veltu hnullungum á stærð við kál-
höfuð fram hjá syllu Walters.
Steinarnir særðu og mörðu hann
og skemmdu malinn hans, en í þetta
skipti gafst hann ekki upp.
Við sólaruppkomu hristi Walter
íshrönglið af bláa stakknum sínum,
sem var úr þykku ullarefni, og hann
var í utan yfir peysunni. Hann
teygði úr sér og leysti síðan vaðinn.
Það snjóaði enn.
Ceresa, Berardini og Géry, sem
höfðu verið í Montenvers, byrjuðu
nú að klífa aftur til Mer de Glace.
Seinna sendu þær fréttir gegnum
ferða-senditækið í Charpoua skýl-
inu, að þeir sæju Walter hærra utan
í fjallinu, stöðugt klífandi upp á
við.
Þennan dag reyndist fjallganga
Walters honum auðveld allt þar til
hann kom að stórri ísnybbu, sem
hann varð að krækja fyrir. Með
erfiðismunum hjó hann eftir har.d-
og fctfestu og fór mjög varlega til
að skrika ekki á berginu.
Tíminn þaut áfram. Þegar hann
gerði sér ljóst, að komið var síðdegi,
var fyrir ofan hann 100 feta berg,
sem var jafn slétt og Washington
minnismerkið. Hann vissi, að hann
yrði að klífa það fyrir myrkur. Hann
tók því til við að reka inn fleina
og hóf sig svo smátt og smátt upp
vegginn.
Þegar rökkva tók, var hann stadd-
ur um það bil 715 fet fyrir ofan
Mer de Glace. Það lítur kannski
ekki út fyrir að vera mikil hæð, en
það var hærra heldur en nokkur
annar fjallgöngumaður hafði áður
klifið upp eftir Vegg Vítis.
Samt sem áður átti hann enn ó-
farin rheira en 1.500 fet. Walter hélt
áfram þar til dimmt var orðið, þá
cendi hann dauft ljósmerki til
Charpoua-skýlisins:
„Allt er í lagi.“
Síðan rak hann flein inn í berg-
ið, batt sig við hann og sofnaði hang-
andi yfir 2.300 feta djúpri gjá.
Þrátt fyrir 15 gráðu frost, fannst
Walter hann vera vel hvíldur, er
hann leysti vaðinn um morguninn.
Framundan var eina leiðin, sem
möguleg var, djúp ísilögð sprunga.
Hann þrengdi sér niður í sprung-
una, lyfti fótunum, mjakaði bakinu
VIKAN 15. tbl. —