Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 29

honum við skrifborðið. „Og hve mik-
ið táknar það þá, Ash læknir?“
„Segðu mér frá því, sem þér vitið
um þetta,“ sagði Martin. Þá, sjáum
við hvernig hann bregzt við.“
„Látið mig fyrst skýra frá því, sem
ég veit,“ sagði Peter Collins. „Ég
efast um, að lögregluforinginn geti
keppt við mig, eins og sakir standa.
í fyrsta lagi hirðir Korff tvö óþekkj-
anleg, mannleg reköld fyrir framan
vöruskemmu. Almannavarnirnar
koma samstundis á vettvang — með
geigerteljara og allt annað, sem
nauðsynlegt er, þegar ósköp dynja
yfir. Hinir slösuðu menn eru sviptir
öllum klæðum og — að því er mér
skilst — athugaðir, hvað geislavirkni
snerti, áður en þeir eru fluttir með
ofsahraða hér í sjúkrahúsið. Sá dauði
hefir að líkindum verið lagður í
kæli, en hinn liggur uppi á lofti með
segulbandstæki og lögregluþjón við
rúmstokkinn, ef hann skyldi taka
upp á að tala í stað þess að hrjóta
— en ég hef nú raunar enga trú á
því.“ Peter lagði hraðritunarblokk
á hné sér. „Og þá eigið þér leik,
Hurlbut — ef yður langar til. Ég
legg við hlustirnar.“
Martin Ash reyndi að brosa að
þessari eilífu keppni blaðamanna og
lögreglu. Hurlbut gekk með horn-
spangagleraugu og klæddist snyrti-
legum, röndóttum fötum, svo að
hann virtist miklu fremur lærdóms-
maður og kennari en það, sem hann
var í raun og veru, sérfræðingur í
morðum og manndrápum, hugsaði
Ash. Lögregluforinginn hvessti sjón-
irnar á Collins og sagði síðan: „Þér
hafið væntanlega einnig frétt, að
mennirnir komu frá kjarnastöð rík-
isins í Brookhaven?"
„Hvers vegna ættu menn, sem
hlotið hafa brunasár af völdum
geislavirkni úti á Langey, allt í
einu birtast við vöruskemmu á
Manhattan?“
„Þér skrifið Brookhaven, þegar
þér semjið fréttina, Collins —
gleymið því nú ekki!“
„Verið ekki að hugsa um fréttina
mína rétt þessa stundina, lögreglu-
foringi," svaraði Collins. „Ég er
maður, sem vinn fyrir mig fram —
langt fram í tímann. Og gleymið
því heldur ekki, að blaðið mitt hef-
ur fréttaritara í Brookhaven, og
hann hefur ekki látið vita um neitt
slys þar út frá.“
„Við getum kannski talað Ijósara
um þetta,“ mælti Hurlbut. „Það
getur verið, að þetta hafi aðeins ver-
ið ósköp venjulegur sýrubruni ...“
„Yður tekst aldrei að telja blöð-
unum trú um það ..
„Hvers vegna ekki? Þér eruð eini
maðurinn, sem veit, að mennirnir
voru geislavirkir.“
„Þar skjátlast yður, lögreglufor-
ingi. Foringi almannavarnanna er
ekki meðal hinna þöglu manna.
Hann glopraði öllu út úr sér, áður
en mönnum yðar tókst að kefla
hann ...“
„Þá getum við bara keflað blaða-
mennina í staðinn,“ sagði Hurlbut
og lét sér hvergi bregða, „alveg eins
og við stingum upp í yður. f fyrra-
málið birtir Chronicle stutta og lag-
góða frétt um, að ráðizt hafi verið
á tvo starfsmenn stöðvarinnar í
Brookhaven, þegar þeir voru á leið
til vinnu, og þeir hafi fundizt í
grennd við sjúkrahúsið hér. Þér
segið frá því, að annar sé með lífs-
marki, og menn geri sér vonir um,
að lífi hans verði bjargað. Verið
getur, að það fái rétta manninn til
að koma úr fylgsni sínu — ef hann
hefur þá ekki forðað sér.“
„Nei, þér verðið að gera svo vel
að segja dálítið meira,“ mælti Coll-
ins. „Ef þér ætluðuð sjálfur að stela,
til að komast almennilega í efni, í
hvað munduð þér þá fyrst reyna
að krækja? Það er sagt, að Rússar
eigi ógrynni af uranium. Hvað um
þungt vatn?“
Hurlbut andvarpaði. „Reynið nú
að nota gáfurnar, sem yður hafa
verið gefnar, Collins. Þungt vatn
getur ekki brennt menn til bana.“
„Hvað þá um þessar efnablöndur,
sem eru svo leynilegar, að menn
hafa ekki einu sinni þorað að gefa
þeim nafn?“
„Yfirvöldin í Washington eru ein-
mitt að velta þeirri kenningu fyrir
sér núna,“ mælti Hurlbut. „Ég er
annars þeirrar skoðunar, að hyggi-
legast væri fyrir yður að grafast
ekki fyrir of mikið í þessu máli.“
,,Þér eruð hér staddur innan um
eintóma vini, lögregluforingi! Hvers
vegna ekki að viðurkenna, að alls
konar undraefni hafa síazt út úr
Bandaríkjunum undanfarna mán-
uði? Eða haldið þér kannski, að allt
draslið sé geymt í kassa einhvers
staðar hér á Manhattan?“
„Þér skuluð ekki gera tilraun til
hugsanalestrar gagnvart mér,“ sagði
Hurlbut. „Það er mjög óheilnæm
athöfn."
„Þetta sefasýkital um sprengju-
árás á New York á í rauninni heima
í teiknimyndasögunum," mælti Coll-
ins. „En þvílíkur kassi með vítisvél
gæti vitanlega staðið einhvers stað-
ar í borginni á þessu andartaki og
tifað sekúndurnar. Hver ungur eðl-
isfræðingur gæti útbúið slíka vítis-
vél í frístundum sínum — ef hann
hefði eitthvað til að gera hana úr
■— og tryggt sér farmiða með flug-
vél til útlanda, áður en hann stillti
sprengingartímann ...“
„Það væri kannski heillaráð, ef
blaðið yðar fæli yður að sjá um
teiknimyndasögurnar, Collins.“
Ash greip nú rólega fram í. „Jafn-
vel þótt kenning Peters væri rétt,
þurfum við ekki að taka afstöðu til
hennar rétt sem stendur. Við skul-
um fyrst um sinn forðast að láta
ekki ótta okkar í ljós við aðra — og
athuga sannreyndirnar, sem við vit-
um um.“
„Það eina raunhæfa, sem um er
að ræða, er maðurinn þarna uppi
á lofti, sem geispar kannski golunni,
áður en minnzt vonum varir,“ sagði
Collins.
„Við höfum segulband standandi
við rúmstokkinn hjá honum," svar-
aði Hurlbut. „Ef þér hlýðið þeirri
skipun, sem ég hefi gefið yður
skuluð þér fá að hlusta á, þegar
segulbandið verður látið taka til
máls í fyrsta skipti."
Peter lét munnvikin síga. „Hve
oft á ég að segja yður, lögreglufor-
ingi, að ég er í alla staði á yðar
bandi?“
„Annað hvort leysir hann frá
skjóðunni,“ sagði Hurlbut, „eða slóð-
in verður að engu, rennur út í sand-
inn. Nema við getum komizt að því
með tannrannsókn, hver hann er.
Eins og stendur er ekki hægt að sjá,
hvort hann er heldur maður eða
orangútan."
„Sendið þér ekki fyrirspurnir út
um land með firðritum?“
„Það hef ég þegar gert, þótt við
gerum okkur ekki verulegar vonir
um árangur af því. Við leitum að
sjálfsögðu einnig í öllu hverfinu að
vitnum. Það megið þér gjarnan
setja í blaðið, Collins, ásamt til-
kynningunni frá Brookhaven. Og
gætið þess vandlega að segja frá
því, að annar mannanna sé lifandi.
Það er það mikilvægasta ...“
„Það er ekki til þess að hæðast
að þessu,“ sagði Collins, „en haldið
þér ekki, að þér ættuð að láta lög-
regluþjóninn við rúmstokkinn hans
fá liðsauka —að minnsta kosti í
nótt?“
„Menn mínir hafa þegar slegið
hring um sjúkrahúsið, ef einhver
hefur áhuga á að vita það,“ mælti
Hurlbut nú. „En það er einnig með-
al þeirra hluta, sem blöðin mega
ekki hafa orð á.“ Hann stóð á fætur
og dró hattinn ofan á ennið öðru
megin. „Ég lít inn í býtið í fyrra-
málið, og segi yður þá helztu frétt-
ir, Ash læknir." Lögregluforinginn
kinkaði kolli til hinna læknanna
tveggja og gekk að svo búnu út úr
skrifstofunni. Collins reif blað úr
skrifblokk sinni og fleygði því í
pappírskörfuna, um leið og hann
yppti öxlum, eins og hann væri orð-
inn leiður á að bíða þarna. Svo fór
hann á eftir lögregluforingjanum.
Ash sat nokkra hríð og vó salt á
stól sínum, þegar blaðamaðurinn
var farinn. „Skyldi Hurlbut vita
eitthvað meira en hann vill vera
láta?“ Þetta virtist ekki vera spurn-
ing. Það var miklu frekar, að hann
væri að tala upphátt við sjálfan sig.
Dale Easton hló. „Ég held, að
hann viti minna en hann lætur,“
sagði hann. „Hvað segir þú, Andy?“
„Það er bezt, að ég svari með
annarri spurningu," sagði skurð-
læknirinn. „Hversu mörg lík hefur
þú krufið, án þess að vitað væri,
hver viðkomandi væri? Og hve
mörg þeirra hefur réttarlæknirinn
síðan þekkt með nafni og heimilis-
fangi?“
Ash kinkaði kolli hugsi. Hann
hafði á sínum tímum farið svo
margar ferðir í sjúkrabíl til að
sækja slasað fólk, að hann gat vel
tekið undir kaldhæðnisleg ummæli
1. aðstoðarlæknis síns. Hinn full-
komni glæpur var ekki neitt óþekkt
fyrirbæri þarna í fátækrahverfinu.
Ofbeldismaðurinn, sem lét til skar-
ar skríða á næturþeli og hvarf síðan,
svo að ekki sást tangur eða tetur af
honum, átti heimkynni sitt í þröng-
um götum fátækrahverfisins, innan
um há, dapurleg hús. En úr því að
hann gerði sér grein fyrir þessu,
hvers vegna barðist hann þá alltaf
gegn hinum glæsilegu fyrirætl-
unum Catherinu varðandi framtíð
sjúkrahússins — að ekki væri nú
talað um frama og afreksferil sjálfs
sín? Þær aðstæður, sem skapazt
höfðu þarna um kvöldið, hefðu ekki
komið til greina, væru óhugsandi,
ef sjúkrahúsið væri flutt í heild til
miðhverfis borgarinnar — langar
leiðir frá eymd og vesöld fátækra-
hverfisins, til hinna dýru gatna, þar
sem trén sprungu út í maí, og þar
sem sólin komst að hverjum glugga.
„Ég skal ekki tefja yður lengur,
Andy,“ sagði hann. „Þér hefðuð átt
að vera laus fyrir mörgum klukku-
stundum. Og það er vafalaust verk-
efni, sem bíður eftir yður í lík-
skurðarstofunni, Dale. Ég þakka
ykkur fyrir þá rósemi, sem þið haf-
ið auðsýnt ...“
Þegar samstarfsmenn hans voru
farnir, sat hann lengi hreyfingar-
laus við skrifborðið. f kvöld mundi
hann að minnsta kosti ekki geta
komið meiru i verk; það lá í augum
uppi. Að sjálfsögðu væri ekki nein
rökrétt ástæða til að vera skelkað-
ur — brunasár mannanna ættu
sennilega aðeins rót sína að rekja
til einhvers slyss í efnaverksmiðju.
Samt gat hann ekki hrist af sér þann
lamandi ótta, sem hafði lagzt þjak-
andi á hjarta hans.
Andy Gray og Dale Easton námu
staðar á gangi einum inni í miðri
sjúkrahúsbyggingunni, þar sem
gangurinn skiptist til hægri og
vinstri. Ef farið var til hægri, lá
leiðin til handlækningadeildarinnar,
en til vinstri lá leiðin til líkskurðar-
stofunnar. Það var eins og lækn-
arnir ættu erfitt með að halda hvor
til sinnar deildar þetta kvöld.
„Ash virtist engu kvíða,“ sagði
Dale. „En hann mundi heldur ekki
láta á því bera.“
„Hvernig lízt þér annars á þetta
mál allt?“ svaraði Andy.
„Eiginlega hallast ég frekar að
smyglarakenningu Hurlbuts. Ég
held, að maður sofi betur á henni
en tímasprengju."
Andy hratt brunavarnadyrum upp
með fætinum og gekk út í svalt
kvöldloftið — eða það, sem þröngt
skot milli hárra bygginga getur
veitt af slíku. „Ég stel mér fáeinum
mínútum til að fá mér sígarettu,"
sagði hann. „Annars hef ég alls eng-
an tíma til að vera hræddur. Ekki
eins og ég lifi um þessar mundir.“
Dale hallaði sér að dyraumbúnað-
inum. „Þú drepur þig á þessu striti,
Andy. En þú getur víst ekki annað.
Þú elskar að vera með hnífinn á
lofti — þú ert hinn fæddi skurð-
læknir. Ef þú værir ekki jafnframt
hugsjónamaður, mundir þú hafa
fimmtíu þúsund dollara árstekjur
uppi í miðborginni eins og aðrir
framgjarnir menn.
„Þú hefur á réttu að standa —
það er mitt líf og yndi að vera við
skurðaðgerðir." Andy blés reyk-
Framhald á bls. 47.
VIKAN 15. tbl. — 29