Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 20

©Cb^Cr^G^i^Cb^Cr^Cb^Cr^C^(r^Cb^<^Q^(^Cb^ö^Cb^(?^Q^CP^C^Cr^C^(p<Cb^<P^Q=^Cr^C^öb^(^t^(F^Cb^(?^<^(^Ci=^(^Cb^(J=<C=^(J='(l=<ö=a,:Q=<Cra5Ci=>íö=>'Ci==<ö::*tQ=s<ö::*<<i=*<ö
SMASAGA
EFTIR
DIANA DETTWILER
Hvað vissi hún eiginlega um Michael, mann-
inn sinn? Hvað var hann að gera á öllum þess-
um dularfullu verzlunarferðum? Húsið var
autt og drungalegt, og örvæntingarfull bjó
hún sig undir enn eina langa og einmanalega
nótt, þegar hann stóð allt í einu bak við hana.
Um leið og Christine opnaði útidyrnar hringdi
síminn. Hringingin glumdi hvell og skerandi í
hljóðu og mannlausu húsinu. Hún kastaði lykl-
unum og töskunni á borðið í forstofunni og lyfti
heyrnartólinu.
— Halló! Þetta var þurr og sviplaus rödd.
Michaels, eins og hann talaði á skrifstofunni.
— Hvar hefurðu verið? Ég ætlaði að fara að
leggja á.
— Hárgreiðslustofunni, svaraði hún og leit í
gamlan spegil i gylltum ramma fyrir ofan símann.
Hárið var glansandi og nýlakkað. Ilún lét allt-
af greiða sér þannig upp á síðkastið — það var
tízkulegt og bar heimskonusvip. Það fór vel við
þá vel klæddu heimskonu, sem hún hafði breytt
sjálfri sér í.
-—■ Ég er hræddur um að ég komi seint heim
í kvöld, sagði MichaeL. — Það er hugsanlegt, að
ég komi ekki fyrr en á morgun. Það getur verið,
ag ég verði að fara i ferðalag.
— ó! Christina sparkaði af sér skónum og naut
þess að standa á mjúku teppinu. — Við vorum
boðin til Deliu i kvöld. Varstu húinn að gleyma
því ?
— Já, þvi miður. Mér þykir það leitt, en ég
get ekkert við þvi gert.
■—- Rödd hans bar þess ekki vitni, að honum
þætti það leiðinlegt. Það var frekar einhver eftir-
vænting í rómnum.
— Hvað er um að vera, Michael? Er þetta eitt-
hvað viðvíkjandi þessari sameiningu, sem
þú varst að tala um fyrir nokkrum vikum?
Nú varð liann óþolinmóður. — Ég get
ekki skýrt það út núna. Lestin fer eftir
nokkrar mínútur.
— En . . . byrjaði hún vonleysislega.
— Hvers vegna ferð þú ekki ein til Deliu,
ef þig langar til að fara.
— En Michael ....
— Ég verð að fara núna, vertu sæl,
Christine.
Hún heyrði skella í símanum og lagði
tólið hægt á. Nú fann hún aftur til kulda
og einmanakenndar, sem var orðin lienni
svo eiginleg.
Ó, Michael, hugsaði hún örvinluð. Einu
sinni hefðirðu aldrei farið án mín.
Hún fékk sér sigarettu úr skrautlegu
silfurskríninu, sem stóð hjá hvítum sím-
anum.
Eginlega var hún ekkert forvitin vegna
þessarar óvæntu ferðar Michaels. Forstjór-
ar stórra og vaxandi verkfræðifyrirtækja
urðu að ferðast mikið. Það, sem olli henni
óróa, var þessi eftirvænting og hiti i rómn-
um, sem honum hafði ekki tekizt að dylja.
Það var langt síðan — lengra en hún vildi
viðurkenna fyrir sjálfri sér — að hún hafði
heyrt rödd hans vera svona unglega og
ákafa.
Hún blaðaði í símaskránni þar til hún
fann númerið, sem hún leitaði að. Langir
fingurnir með rauðum nöglunum sneru skif-
unni af óþolinmæði. Svo beið hún.
Loks heyrði hún rödd Deliu, svolitið
drafandi.
— Er ekki hægt að hringja á boðlegum
tíma, hver sem þetta nú er? Hún virtist
vera ergileg. — Vitið þér ekki, að það er
mið nótt?
— Þetta er Christine. Og klukkan er hálf
tólf á hádegi, sagði Christine rólega.
—- Ó! Það varð löng þögn. Christine sá
fyrir sér hvernig Delia bylti sér í rósrauð-
um koddanum og rýndi nærsýn á klukk-
una á náttborðinu. — Já, það er víst satt,
sagði hún og bætti síðan við af mikilli til-
finningu: —- Ég er að sálast úr þreytu.
— Það er mátulegt á þig, sagði Christine
vorkunnarlaust. Líf Deliu var taumlausar
skammtanir og það var sjaldan að hún
komst í rúmið áður en dagaði.
— Ég skil ekki hvernig ég get þolað þig,
sagði Delia bitur. Þú ert laglegri en ég, og
það eitt er ófyrirgefanlegt. Þar að auki ertu
ekki skilningsrikari en bankastjórinn minn.
— Það fær þá varla mikið á þig, þó að
við komum ekki i kvöld.
— í kvöld. Hvað er i kvöld?
— Þú ætlar að halda kokkteilboð, sagði
Christine þolinmóð — en við getum ekki
komið. Michael var að hringja. Hann verð-
ur að fara í ferðalag og kemur kannski ekki
aftur fyrr en á morgun.
—- Það var leiðinlegt. En því getur þú
ekki komið? Ég þarf á þér að halda. Svona
laglegt andlit er ómissandi í boði — það
kemur í veg fyrir að karlmennirnir dragi
sig út í horn og fari að tala um viðslcipti.
— Þú veizt, að ég vil ekki fara út án
Michaels, mótmælti Christine.
— Hertu þig upp, vina min. Það er ekki
i tízku lengur að vera svona ósjálfstæð.
Christine leit í spegilinn og gamla spar-
seminn kom upp í henni. Það væri leiðin-
legt að borga fyrir þessa lagningu til einskis.
Þar að auki hljómaði þessi undarlega eftir-
vænting i rödd Michaels enn í eyrurn
liennar.
—- Jæja, ég kem þá. En aðeins svo-
litla stund.
— Ágætt. Þú getur heldur ekki vitað,
hvað hinn dásamlegi eiginmaður þinn
aðhefst á þessari dularfullu ferð sinni.
Þú átt fullan rétt á að slá þér eitthvað
út lika.
Þessi orð hljómuðu i eyrum Christine
meðan hún liorfði á glæsilega forstof-
una hjá sér, livíta veggina og dýr hús-
gögnin.
Christine horfði á öll þessi ytri tákn
um velgengni eiginmanns síns. Skyndi-
lega fann hún, að hún hataði þetta allt.
Ekki aðeins íburðarmikið heimilið, held-
ur það líf, sem þau lifðu.
Hún gekk út að glugganum og horfði
út. Það var fri i skólunum i dag, svo að
óvenjumikið var úti af börnum.
Hún tók sérstaklega eftir telpu í rauðri
peysu. Hún beygði sig yfir barnavagn
og lagaðisænginahjábarninu. Svo renndi
hún höndinni undir mjúkan hnakka
barnsins, lyfti því upp og kyssti það. Sitt
hár hennar féll fram yfir andlitið og
huldi það í þessari veröld ástar og bliðu.
Christine sneri sér snöggt við og gekk
frá glugganum, hrædd við þá öfund sem
greip hana.
í dyrunum að herbergi Sheilu liikaði
hún, en gekk siðan inn. Það var innilok-
að loft þar inni og allt of snyrtilegt. í
gluggaskistunni sat röð af brúðum og
starði tómum augum út í bláinn. Snyrti-
borðið, sem einu sinni var þakið af hár-
böndum, litum, óhreinum sokkum, boðs-
kortum og hálfnöguðum eplum, var nú
autt. Það var eins og Sheila hefði ekki
skilið neitt eftir. Herbergið bar engin
merki hennar lengur, eins og hár og smit-
andi lilátur hennar hefði aldrei ómað
þar.
Christine hallaði sér upp að dyrastafn-
um og þráin eftir barninu varð næstum
óþolandi og gráturinn varð að kekki í
liálsi hennar. Hún lokaði hurðinni að
tómu herberginu og fór inn til sín. Hún
lagðist á rúmið, meðan tárin sviðu und-
ir augnlolcunum og hún fór að rifja upp
fyrir sér, hvering allt hafði verið í byrj-
un. Fyrir tiu árum síðan. Fyrir eilifð
síðan.
Þau höfðu verið svo ung. Michael hafði
verið tuttugu og tveggja ára og liún ekki
nema átján. Michael var gáfaður og
metnaðargjarn og hafði aðeins eitt tak-
mark — og þvi hafði hann náð núna. En
með velgengninni hafði ýmislegt ann-
að komið — nýtt líf.
Þau höfðu selt litla húsið sitt i út-
jaðri bæjarins, litla liúsið með sýrenu-
runnunum fyrir utan og vingjarnlegu
nágrönnunum í næstu húsum. Svo höfðu
þau flutt í þetta fallega hús hér í Shel-
sea.
Sheila hafði grátið, þegar þau tóku
hana úr litla skólanum og sendu hana í
dýra heimavistarskólann í Sussex.
Og nú fóru þau Michael og Christine í
fjölmenn boð og á frumsýningar, borð-
uðu á dýrum veitingahúsum og vinir
þeirra voru ríkir og skemmtanaþyrstir.
Þeir voru lika leiðir á öllu, taugaveiklað-
ir og lauslátir.
Framhald á bls. 43.
2Q — VIKAN 15. tbl.