Vikan - 06.06.1963, Side 29

Virbakka, fullan af pappamöppum.
„Þarna voruð þér heppinn — það
er búið að skila úrklippunum. Gerið
avö Vel og fáið yður sæti.“
Tofly Settist Við borð og varð að
hafa hérrtii á sér, til þess að ekki
SÉéist, hve hoflum var mikið flíðfí
fyrir. Hann lézt skriía ýmisíegt hjá
séf, meðafl skjalaVörðurirtrt var í
grenhdirini. Það var auðséð að Rill-
ing-Schilling hafði látið hefldur
Stáflda fram úr ermUm. Jafnskjótt ög
haflfl hafði fófðáð sér af sökkvartdi
skútu Hitie'rs, hafðí haflfl byrjað að
brjóta sér braut í ríýju Íaridí. Fyrsta
t greinifl var Um það, þegar haflfl
var kjörirtn í stjór'n þýzk-airíerísks
félagsins, serrí hafði að kjörorði:
„Alit fyrir fósturjörðina“. Toriy
skildist að Riliíng var þegar búinn
að kaupa meiri hÍUtafln í SilVercap-
ölgerðinni. Það var bersýnilegt, að
enginn hafði hugleitt, hvaðan fé hans
var komið. Tony var ekki í vafa
um, að það mundu vera nazista-
peningar, því að foringjarnir höfðu
skotið miklu fé undan til annarra
landa. Og Tony sá líka, að mikil
breyting hafði orðið á lífi og starfi
Berts Rillings, þegar það nálgaðist,
að hin nýja fósturjörð hans lenti í
styrjöldinni. Birtar voru lofgreinar
um Rilling fyrir ágæta frammistöðu
við sölu stríðsskuldabréfa — ekki
sízt meðal Bandaríkjamanna af
þýzkum ættum.
Löngu fyrir árásina á Pearl Har-
bor hafði hann lagt stórfé í fram-
leiðslu flugvélahluta og það var hon-
um að miklu leyti að þakka, að tek-
izt hafði að smygla frá Evrópu efna-
fræðingum og eðlisfræðingum, sem
voru andvígir nazistum, og gerðu
blöðin mikið úr þessu. Þegar styrj-
öldinni var lokið, var dálítill dýrðar-
bragur um höfuð innflytjandans —
hann var hinn ágæti þjóðfélagsborg-
ari dæmigerður.
Hæðnisbros færðist á þunnar var-
ir Tonys, þegar hann las um stjórn-
málaferil hins gamla vinar síns. 1
ársbyrjun 1941 hafði þó vofað yfir
honum hneyksli — þjóðþingsnefnd.
sem rannsakaði deyfilyfjasölu í New
York, hafði sannað, að þrír nánir
vinir ölgerðarmannsins voru for-
sprakkar stórs og hættulegs eitur-
lyfjasöluhrings. En vitanlega hafði
Rilling verið sýknaður, þegar félag-
ar hans voru krossfestir sem um-
boðsmenn kommúnista.
Tony var ekki í neinum vafa leng-
ur. Þótt Kurt hefði skipt um nafn
og fósturiörð, hafði hann haldið við
samböndum sínum í Evrópu. Frétt-
in um eiturlyfjasöluhringinn var
allt og sumt, sem Tony þarfnaðist
til að geta getið sér til um afgang-
irm. Hann hafði frétt í bréfum frá
Þýzkalandi, að margir nazistafor-
ingjar fóru huldu höfði í Þýzkalandi,
meðan þeir biðu þess, að breyting
yrði í stjórnmálunum. Margir höfðu
einnig haldið austur á bóginn til
að þjóna Rússum, eins og Bert hafði
áreiðanlega gert, ef hann hefði slopp'
ið úr gildrunni í Berlín. Rilling var
bersýnilega tengiliður þessara
manna og Ameríku — og græddi
vafalaust á því.
Tony sat andartak 1 þungum þönk-
um. Augljóst var, að hann og Rill-
ing urðu að gerast félagar. Þegar
því hefðí verið kippt í lag, gæti
Tony tekíð að sér stjórnina. Hann
hafði alltaf vítað, að hann var miklu
gáfaðri en Kurt — og nú var kom-
inn tímí til þess, að hann sannaði
það,
Þar sem hann hafðí nú tekið
ákvörðun sína, lék honum aðeins
hugur á að komast sem fljótast
aftur til sjukrahússíns. Hann af-
henti möppurriar og ætlaðí til næstu
lyftu, þegar allt í eínu var kallað
tíl hans. Hann fylltist gremju, þegar
haíin sá, að þetta var Peter CoII-
ins.
„Eruð þér ekki kominn dálítíð
langt riorður á bógínn, Kurt Iækn-
ir?“ Collins var hinn vínsamlegasti,
en Tony var við hinu versta búínn,
því að hann hafði áður lent í kastí
við blaðamanninn.
„Hvað um yður, Collins? ÉgTiélt,
að þér væruð enn á sjúkrahúsinu."
„Ég var þar líka — þar til fyrir
klukkustund. Ég var á hælunum á
yður, þegar þér fóruð niður tröpp-
urnar. Ég sá yður stíga inn í bif-
reið konu og hverfa á brott með
henni. Og nú verð ég þess áskynja,
að til tilbreytingar eruð það þér
sem eruð að leika sporhund hjá okk-
ur.“
„Tony svaraði hiklaust: „Ég
þurfti aðeins að fá dálitlar upplýs-
ingar um gamlan sjúkling."
Peter lyfti brúnum. „Ég vissi ekki
að þið læknar gerðuð ykkur svo
mikið ómak. Eru sjúkradagbækur
sjúkrahússins ekki fullnægjandi?“
Korff brosti alveg eins hæðnislega
og blaðamaðurinn. „Jú, en stundum
eru þær dálítið þurrar. Og jafnvel
læknar þurfa breytt andrúmsloft.
Má ég bjóða yður að drekka?“
; „Það hljómar ótrúlega í yðar eyr-
um, en ég drekk aldrei, þegar ég er
við vinnu.“
„Þá afsakið þér vafalaust, þótt ég
stingi af. Ég ætti að vera kominn
aftur í sjúkrahúsið. Ég átti frí í
eftirmiðdag . ..“ Tony tók eftir því,
að blaðamaðurinn fylgdi honum með
augunum, er hann gekk inn í lyft-
una.
„Til Eastsside-sjúkrahússins, fljótt
Ég er læknir og mér liggur á,“ sagði
Tony við leigubifreiðarstjórann og
stökk inn í bifreiðina. Nú var um
að gera að hugsa ljóst og rólega.
Hann mátti ekki rasa um ráð fram.
Þegar hann hitti Rilling aftur, ætl-
aði hann að koma fram, eins og sam-
vinna þeirra væri óumflýjanleg.
Þetta var í rauninni svo blátt áfram;
en hvers vegna gat hann ekki annað
en kreppt hnefana? Hvers vegna
gat hann ekki stöðvað hjartsláttinn?
Bílstjórinn sagði eitthvað og Tony
neyddi sig til að leggja við hlust-
irnar. /
„Er eitthvað nýtt um morðingj-
ann þarna hjá ykkur, læknir?“
Dæmalaust hefði verið gott að
hafa daufdumbann mann við stýrið
núna. Hann langaði helzt til að segja
manninum að halda sér saman, en
áttaði sig. „Hvaða morðingja?“
„Hafið þér ekki séð blöðin? Þau
segja að það leiki hættulegur mað-
ur lausum hala í grennd við sjúkra-
húsið, maður með vítisvél í vasan-
um. Að minnsta kosti Atómsprengju
En ég held nú, að þetta sé allt
bull, sem á að fá okkur til að gleyma
ávirðingum ríkisstjórnarinnar?"
„Það getur verið,“ sagði Tony, en
hann var víðs fjarri í huganum . ..
Hann langaði til að vera kominn
aftur að hvílu Rillings.
Peter Collins sneri sér frá glugg-
anum í skrifstofu sinni og klóraði
sér hugsi í skeggbroddunum. Hann
rakaði sig aldrei, þegar hann var að
eltast við æsifregn — hann áleit
það hamingjumerki að láta skeggið
vaxa.
T.ony Korff virtist vinsamlegur,
en Collins fannst hann einkenni-
legur. Hann hafði séð lækninn þjóta
út úr húsi Chronicles og stökkva
ínn í leigubifreið. Peter vissi, að
Tony mundi ekki hafa efni á að
aka í leigubifreið. Hann var líka
nokkurn veginn viss um, að Tony
átti frí til klukkan fimm. Hvers
vegna lá honum þá svona mikið á
að komast aftur til sjúkrahússins
— og hvers vegna hafði hann verið
að snuðra í skjaladeild Chronicles?
Peter varð hugsað til ánægju-
svipsins á Korff, þegar hann settist
upp í bifreiðina hjá Patriciu Reed.
Skyldi hann vera að kúga fé út úr
henni? Svo hlýddi Peter eðlisávís-
un sinni, hélt til skjaladeildarinnar
og leit í gestaskrána. Þar hafði Korff
ritað nafn sitt og við hliðina var
þess getið, sð hann hefði fengið að
láni úrklippur varðandi Bert Rill-
ing.
Peter lyfti brúnum og fór að blaða
í úrklippusafninu, sem hafði ekki
enn verið sett á sinn stað. Heili
hans starfaði af fullum krafti. Hvaða
samband var milli Tony Korffs og
milljónarans? Korff var frá Austur-
Þýzkalandi eins og Rilling, og þeir
voru báðir innflytjendur. Hvaða
gömlu endurminningar höfðu það
verið, sem læknirinn hafði verið
að rifja upp í skjalasafninu?
Collins fór gegnum hverja ein-
staka úrklippu. Hann hafði skyndi-
lega fengið furðulegar hugmyndir.
Rilling hafði komið frá Þýzkalandi
fyrir næstum 20 árum — bersýnilega
sem efnaður innflytjandi, sem snú-
ið hafði baki við Hitler og öllum
afbrotum hans. Samt hafði staðið á
því að hann var viðurkenndur
meðal þýzkættaðra manna í New
York. En þegar hann svo fór um
síðir, hafði hann brotizt í skyndi
til hæstu metorða. Ef til vill hafði
þetta gengið nokkuð fljótt.. . Nema
hann hefði yfir óhemju fé að ráða.
Þarna var viðtal, sem Peter hafði
sjálfur skrifað á stríðsárunum, þeg-
ar Rilling var hvað vinsælastur.
Peter hafði hafið hann til skýjanna,
því að þótt Rilling líktist svíni, þá
var hann — eftir öllum sólarmerkj-
um að dæma — ágætur borgari
í hinu nýja landi sínu. Samt hafði
Peter ekki getað fengið mætur á
honum; það leyndist eitthvað bak
við köld augun — eitthvað hart og
útreiknað, sem menn gætu aldreil
gert sér vonir um að ná til í venju-
legu viðtali.
Hann lokaði möppum Berts Rill-
ings og starði út í bláinn. Eitt-
hvað hafði rekið Tony Korff upp
í skjaladeildina til að leita upplýs-
inga. Ætlaði hann að endurnýja
minningar frá sameiginlegri fortíð
í Þýzkalandi, þegar þeir höfðu báðír
lagt á ráðin um flótta? Eða var ein-
hver nýr tilgangur með heimsókm
Tonys Korff hjá Chronicle? Nei,.
það var of ótrúlegt til að geta verið-
satt. Enginn gæti sannað, að sam-
hengi væri milli óvenjulegs áhuga:
Korffs fyrir Rilling, skyndilegum1
veikindum ölgerðarmannsins og:
þeirra óhugsanlegu flugufregna, sem’
orðið höfðu til eftir að mennirnir
tveir brenndust. Og þó — þetta
var nefnilega allt svo furðulegt ■—
að það gat verið satt. George Plant
læknir hafði í mesta trúnaði sagt
Peter, að það væru litlar vonir til
þess, að Rilling gæti haldið lifi.
Ef svo færi, mundi Tony verða eini
lykillinn að lausn gátunnar — Tony
Korff og þær upplýsingar, sem hgnn
leyndi ef til vill fyrir lögreglunni.
Þetta var skot út í bláinn, en það
hafði áður borgað sig fyrir Peter að
tefla á tvær hættur. Hann greip
símann og hringdi til einkanúmers
Hurlbuts lögregluforingja. Ef Hurl-
but tekur sjálfur símann, hugsaði
hann, þá segi ég honum alla sög-
una. Og ef hann er ekki heima,
þá gleymi ég þessari vitlausu at-
hugasemd.
Peter fann, að hann hafði hjart-
slátt, þegar hann heyrði urrandi
rödd Hurlbuts í símanum.
„Þetta er Peter Collins. Getum
við átt viðskipti saman?"
„Ég efast mjög um það.“ Hurl-
but var bersýnilega í vondu skapi.
„Ég held því ekki fram, að ég sé
búinn að slá hring um morðingj-
ann yðar, en ég get gefið yður dá-
litla bendingu ...“
„Leysið frá skjóðunni — ég
hlusta.“
„Þér munið væntanlega, að ég
talaði um viðskipti?"
„Hefi ég nokkru sinni svikið yð-
ur?“
„Alltof oft. En það tekst ekki í
þetta skipti.“
„Áfram með smjörið. Ég er allt-
af að hlusta — með hálfu eyra“.
„Þér þarfnist aðstoðar -— annars
munduð þér ekki urra svona að
mér. Og ég þarfnast fyrst og fremst
góðrar æsifréttar.“
„Er þetta bara vitlaus hugmynd,
Collins, eða vitið þér í rauninni
eitthvað, Collins, eða vitið þér í
rauninni eitthvað?
„Kaupið þessa vitlausu hugmynd
mína, og borgið mér með hálftíma
forskoti, ef hún reynist á rökum
reist.“
„Komið þá með þetta,“ skipaði
Hurlbut. Peter kannaðist við hryss-
ingslega rödd hans frá fyrstu blaða-
mennskudögum sínum, og var orð-
inn vanur henni fyrir löngu. Hann
Framhald á bls. 50.
vikan a. m. — 29