Vikan - 19.09.1963, Síða 37

ekki einu sinni vitað, að skamra-
byssan var tekin frá honum og
falin í eldhússkúffunni.
Og Anna sagði, að Frank
frændi og mamma liefði setið
inni i stofu, þegar skotið reið
af, svo það þýddi, að þau gátu
ekki liafa gert það.
Svo spurði ég hana: — Hvað
varst þú að gera, þegar skotið
reið af?
Og hún leit skringilega á mig,
og sagði: — Ég var að hringja
í lækninn, þegar ég lieyrði skot-
hvellinn. En ég myndi gjarna
vilja lenda i rafmagnsstólnum,
ef ég gæti hjálpað föður þín-
um.
En svo sagði ég henni hvað
herra Pratt hefði sagt við mig,
að pabbi myndi bara fá eitt ár
í fangelsinu, ef það væri liann,
sem hcfði gert það. Og eitt ár
væri nú ekki svo hættulegt,
því tíánn væri líka svo vanur
að vera i fangelsi livort sem
var.
Og Anna skammaðist, og
sagði, að það væri ljótt af dótt-
ur, að tala svona um pabba
sinn.
— Það er alls ekkert ljótt,
Anna, sagði ég, —- því ef þú
hefðir skotið Jóa frænda, þá
mundir þú lenda i rafmagns-
stólnum. Og mamma og Frank
frændi, ef þau hefðu gert
það.
Og Anna sagði: — Já, það
hugsa ég líka. En mamma þín
og Frank frændi hafa fjarvist-
arsönnun, þvi nú veit lögreglan,
að Frank frændi elskar mömmu
þina líka.
Svo sagði ég Önnu, að ég ætl-
aði að fara að sofa.
Ég gat bara alls ckki farið að
sofa. Ég fór að liugsa, að ef til
vill lentu Anna, eða Frank
frændi eða mamma i rafmagns-
stólnum. Og það myndi verða
alveg hræðilegt. Og ég hugsaði,
að ef pabbi hefði gert það,
myndi hann lenda svolitið í
fangelsinu, og þá gæti mamma
fengið skilnað frá honum og
gifzt Frank frænda. Og þá
þurfti hún aldrei mcira að fara
úr fötunum fyrir framan allt
fólkið. Og kannske fengi ég að
vera brúðarmær, og kannske
fengi ég líka armbandið henn-
ar, þvi hún mundi ábyggilega
ekki vilja ganga með það leng-
ur, fyrst Jói frændi var dauð-
ur.
Og ég hugsaði með mér hvað
ég var fegin, að Jói frændi
skyldi vera skotinn, og hve
hrædd ég hafði verið um, að
hann myndi segja pabba, að ég
liefði stolið armbandinu. Því
pabbi hefði örugglega slegið
meg, og sent mig á betrunar-
heimili. Og svo hugsaði ég mér
upp leynilega ráðagerð, og svo
sofnaði ég.
Næsta dag kom herra Pratt til
str:
að tala við mig, og það var
gamall maður með honum, sem
sagði, að liann væri verjandi
pabba, eða eitthvað svoleiðis.
Og herra Pratt sagði, að ég ætti
að reyna að muna, hver liefði
staðið í dyrunum, þegar Anna
setti skammbyssuna i eldhús-
skúffuna.
Ég sagði: — Nei, það get ég
ekki munað, en ég man, að hver
sem það var, var hann með hvítt
hár, og ég man, að hann hafði
hvitt hár, sem ég sá, þegar ég
sneri mér við.
Og herra Pratt sneri sér að
verjandanum og sagði: •— Þetta
útilokar alla nema Georg
Braun, hann var sá eini, sem
var með hvítt hár.
Svo spurði verjandinn mig
um marga liluti. Og ég sagði
honum, að ég hafi séð Jóa
frænda liggja inni i hcrbergi
mömnm áður en hann var skot-
inn. Og ég sagði honum, að liann
liafi verið bálreiður, og hafi
bölvað og reynt að rísa upp. Og
svo varð verjandinn voða ákaf-
ur, og sagði við herra Pratt:
— Ég ætla að reyna að fá Georg
Braun til þess að játa að um
sjálfsvörn liafi verið að ræða.
Þá fær hann ef til vill mildari
dóm.
Svo þökkuðu þeir mér fyrir.
Og þeir sögðu mér, að ég skyldi
bara segja dómaranum allt, sem
ég liafði sagt þeim.
En ég fer nú ekki að segja
dómaranum frá armbandinu
og dúkkunni, sem ekki gat einu
sinni lokað augunum.
Og ég segi dómaranum held-
ur ekki hvað ég gerði, þegar
Jói frændi liafði skammað mig
inni i lierbergi mömmu, og
hvað hann gerði mig hrædda,
þ;egar hiahn sagðist ætla að
senda mig í fangelsi.
Ég segi honum ekki, að ég
hafi farið fram i eldhús og tek-
ið byssuna upp úr skúffunni og
farið aftur inn í herbergi mömmu
í gegnum baðherbergið. Og ég
segi ekki frá því, að ég opnaði
dyrnar inn til Jóa frænda og
bcnti á hann með skammbyss-
unni og tók i þarna litla titt-
inn undir, alveg eins og í bió-
myndunum. Eða að ég lienti
frá mér skammbyssunni og
hljóp til baka inn i mitt lier-
bergi, þegar ég heyrði, að þau
voru öll að koma.
Það myndi vera vitlaust af
mér að segja dómaranum allt
þetta. Þvi nú lialda þau öll, að
það hafi verið pabbi, sem skaut
Jóa frænda, og pabbi lendir
aðeins í fangelsi í eitt ár,
kannske tvö.
En ef þeir vissu, að það var
ég, sem skaut Jóa frænda svo
líann dó, þá myndu þeir
kannske setja mig i rafmagns-
stólinn.
Og það vil ég alls ckki. Jth.
vikan 38. tbi. — gy