Vikan - 29.04.1965, Qupperneq 8

Ég er ekki hjátrúarfullur, segja margir, og þá
einkum karlmenn. Ég trúi ekki á drauga. Þetta
er allt saman ímyndun. Og þa9 getur svo sem
vel verið, Það vsll bara svo til, að það trúa því
ekki allir, og sízt þeir. sem verða fyrir einhverju
sem beir geta ekki skýrt. Qg svo margir trúa á
að eitthvað óútskýranlegt sé tll, að það væru
hleynidómar að neita því af óbilgirni.
Kannski hafa menn haldið, að dulræn fyrir-
brigði tilhevrðu aðeins bióðsöíyuöld ow hefðu af-
lagzt með tilkomu rafmacrns og vélvæðin^ar.
Og nú verði engir varir við neitt sem þeir geti
ekki skýrt becrar í stað nema kannski menn á
borð við Uónoff oo Beliuieff oo bá aðeins af þvs
að vísindin eru ekki búin að hakka uppoötvanir
þeirra niður í smátt.
En bað er nú aldeilis ekki!
f síðasta hlaði ?rerðu 8 menn wrein fyrir dul-
rænni revnslu sinni. Þe^ar við fómm á stúfana
með að spvria þá o<r fleiri, komumst við að raun
um, að svo marcrir hafa nrðið fvrir dulrænni
reynslu á «?eimferðaö!d, að aðaJvandinn er sá
að setia nunktinn á réttan stað - ekki að fá
menn til að segia frá revnslu sinni. En ounkt
skal setia, oo hann á eftir bætti beim, sem hér
birtist, be<?ar átta þjóðkunnir menn svara spurn-
ingunni:
HAFIÐ ÞÉR MOKKURN Tf^A OROIB FYRIR
EINHVERJU, f VÖKU EÐA SVEFNI, SEIVI ÞÉR
GETIÐ EKKI SKÝRT?
rsigurður Hreiðar *ðk saman __ 'n
Helgi P. Brlem
fyppum ambassadop
AtvikiS, sem ég ætla að segja
frá, gerðist fyrir mörgum árum,
þegar ég var nýkominn heim frá
námi. Þá sátum við hjónin eitt
kvöld heima og vorum að lesa,
og ég gerði jafnhraðan athuga-
semdir á pappír varðandi það,
sem ég var að lesa. Allt í einu
fann ég, að það fór einhver und-
arlegur fiðringur um handlegg-
inn á mér, síðan kippir, og loks
fór hann að skrifa, án þess að
ég ætti þar nokkurn hlut að
g VIKAN 17. ttL
máli. Það er þá brezkur maður,
sem skrifar með minum hand-
legg. Þennan mann hafði ég aldr-
ei séð, en hann var skyldur
konu minní og ég vissi vel um
hann, þegar hann hafði gefið
upp nafn sitt. Hann vildi ein-
hvernveginn komast í samband
við okkur, en ég skildi hann
illa, þvi ég vissi ekkert um anda-
trú og trúði ekki á dulræn fyrir-
brigði. En hann spurði meðal
annars, hvort við gætum ekki
litið inn til lians, því hann væri
svo einmana.
Þetta var á fimmtudegi.
Næsta fimmtudag var ég ytra.
Um kvöldið sátum við í róleg-
heitum á hótelherbergi, en þá
kom þetta sama fyrir. Sami
maður kom í handiegginn á
mér og tók að kvarta undan þvi,
að hann væri svo einmana. Ég
spurði, hvað við gætum gert
fyrir hann, dáinn manninn?
Þá svarar handleggurinn á
mér, með miklum krafti: — Ég
er ekki dáinn!
Ég vissi ekki, hvaðan á mig
stóð veðrið. Ég þóttist nú skilja,
að jietta væri andi, en ég hafði
aldrei heyrt þess getið, að þeir
neituðu að vera dánir! Svo ég
fór að malda i móinn, sagðist
hafa horið liann í tal við kon-
una, og hún hefði staðfest það,
að hann hefði dáið fyrir þremur
árum. Þessi mnður bafði fengið
lömun, og lá þrjú ár eins og
lifandi lík. og enginn vissi hvort
hann vissi nokkuð af sér. En
hnnn hélt þvi mjög eindregið
fram, eða handleggurinn á mér,
ef betra er að orða jiað svo,
að hann væri ekki dáinn, svo
ég kallaði í konuna og bað hana
um að standa alveg fast uppi
við mig, og spyr, hvort honum
finnist þetta ekki skrýtið, að
hún geti staðið þarna líka, eins
og hann, og honum fannst það.
Svo ég sagði: Stattu þarna áfram,
og fer með handlegginn svona
út frá mér. Og hann segir, jahá,
þetta er eitthvað einkennilegt.
En svo fæst hann ekki meira um
það, en tekur aftur að klifa á
þvi, hve einmana hann sé, hvort
ég geti ekki eitthvað hjálpað
honum.
___ Þú ert ekkert einmana,
segi ég. — Hittirðu ekki ömmu
þína og systir þína? — En ég
vissi að þær voru dánar.
— Nei, segir liann, — en mig
dreymir þær oft.
Mér hefur nú skilizt, að menn
átti sig oft ekki á þvi, að þeir
séu framliðnir, en mér var það
alveg óskiljanlegt þá, svo ég var
heldur hörkulegur við manninn
og segi:
— Þú þarft bara að átti þig
á þvi, að þú er dáinn, og reyna
að komast i samband við ann-
að dáið fólk. Síðan tók ég að
prédika yfir honum spiritisma,
Framhald á bls. 48.