Vikan - 29.04.1965, Qupperneq 11

Eggert G.
Þorsfiein -
son
alþingismaðup
Þegar ég var á 1G. ári vann
ég við landróðrabát og þurfti
að mæta til vinnu kl. 5 að
morgni.
Eitt sinn er ég var mikið
])reyttur og hafði sofnað fast
dreymdi mig (að ég sjálfur held)
að faðir minn kæmi til min og
segði: „Það er kominn tími til
að vakna drengur minn.“ Rétt
sem hann sagði þetta, hnippti
hann létt i öxl mína, svo sem
lians var vandi, með tilheyr-
andi brosi.
Ég vaknaði og fór að klæða
mig. •-—- Það var svo ekki fyrr
en ég var hálf klæddur og kom-
inn til raunveruleikans, að ég
skynjaði að faðir minn var ekki
lengur i tölu lifenda, — hann
hafði drukknað ásamt allri
skipshöfn sinni sex mánuðum
áður. Þrátt fyrir þessa ísköldu
staðreynd fann ég enn hið létta
tak föður míns á öxl minni,
en sá hann ekki lengur. — Móð-
ir mín, sem aldrei hafði brugð-
izt með að vakna á tilsettum
tima, svaf, aldrei þessu vant,
ennþá vært. ■—- í eina skiptið
í okkar samveru, vakti ég hana
til vinnu en tæpara mátti ekki
standa til að geta mætt á réttum
tíina því klukkan var 4(4 að
morgni.
Ég var óharðnaður og þreyttur
unglingur, sem hafði aðeins sof-
ið í 3—4 klst. og því vart með
skýra hugsun, — hvað hér skeði
og hvort um vöku eða draum var
að ræða, get ég sjálfsagt aldrei
útskýrt.
flugmaðup
Ég er einn þeirra, sem trúi
því og þykist hafa orðið var
við, að fleira sé til en augu og
eyru sjá og heyra. Og þó hef ég
livorki lieyrt né séð nokkuð
það, sem ég get ekki skýrt. En
mér finnst ég oft hafa skynjað
eitthvað, sem ég hef ekki getað
fundið eðlilega skýringu á. Sér-
staklega í sainbandi við starf
mití. Ég hef stundum velt þvi
fyrir mér, þegar ég hef kom-
ið úr vafásömum ferðum, livern-
ig stóð á því, að ég gerði svona
en ekki hinseigin — oft það
eina rétta. Og það er einn slík-
ur atburður, sem ég ætla að
segja frá til svars við spurn-
ingu Vikunnar:
Ég var að koma utan af landi
með nokkra farþega i vélinni.
Ég flaug ofar skýjum í 9000 feta
hæð og eftir stefnuvitum. Það
átti að vera algerlega vandalaust,
engin ísing og bjart veður i
Reykjavik. En þegar ég átti
skammt eftir, tiltölulega, fannst
mér allt i einu að ég ætti að
fara nokkuð aðra leið, þótt það
kostaði krók. Þessi tilfinning
var svo sterk, að ég hugleiddi
ekki að fara beinu leiðina, held-
ur lagði af stað í krókinn.
Skömmu eftir að ég tók síðan
aftur stefnu á flugvitann, gerð-
ist það, sem á flugmáli heitir „að
missa mótor“ og vélin féll bjá
mér niður i gegnum þoknua
niður á milli fjalla, sem þarna
eru um 5000 feta há. Og þegar
vélin var komin niður í tvö
þúsund fet, var mótorinn aftur
kominn í gang, og ég lauk ferð-
inni eins og ekkert hefði í skor-
izt. En af því að ég tók þennan
krók, sem virðast hefði mátt
aðeins til tafar, fór allt vel og
meira að segja án þess að far-
þegar mínir vissu, að nokkuð
óvenjulegt væri á seyði. Hefði
ég hins vegar haldið mínu beina
striki, liefði flugvélin óhjá-
kvæmilega rekizt á fjall, án þess
að nokkuð hefði verið liægt að
gera.
Gisli J.
Ástþöpsson
biaðamaöur
Jú, ég kann að segja frá
atviki, sem ég get ekki útskýrt.
Ég var stráklingur úti i New
York, og leiguhjallurinn sem ég
bjó í var óttalega draugalegur
að mér finnst núna. Þetta var
í striðinu og ég hafði mikla
heimþrá eins og gengur.
Eina nóttina Vaknaði ég við
það að hvítklædd kona sat á
rúmstokknum hjá mér með svip
Ásdísar önimu minnar, sem
mér þótti mikið vænt um. Það
streymdi frá henni ylurinn,
kærleikurinn og bliðan. Ég
horfði á hana drykklanga stund,
og settist síðan upp i rúminu
til þess að sjá hana betur og
vera nær henni. Ég var ákaflega
myrkfæliun sem strákur, en nú
brá svo við að ég var ekki vit-
und liræddur. Þó viss^ ég að hún
amma min, sem ég þóttist sjá
þarna ljóslifandi, var liinumegin
við hafið, í Reykjavík.
Á meðan ég horfði á hana
eins og leystist sýnin smám-
saman upp fyrir augunum á mér.
Þá hallaði ég mér eins og ekk-
ert hefði i skorizt og sofnaði á
svipstundu og hafði ekki sofið
jafn vært, liugsa ég, síðan ég
fór að heiman. Mér leið svona vel
eftir heimsóknina.
Nú eru sjálfsi’agt til ýmsar
skýringar á þessu (eða er það
ekki?), til dæmis að mig liafi
einfaldlega verið að dreyma.
Það fannst mér þó alls ekki um
morguninn: mér fannst þetta
engum draumi líkt, og mér hef-
ur ekki tekizt að dreyma neinn
draum aftur sem orkað liefur
neitt svipað á mig og þessi.
Nú, livað um það, þarna þyk-
ist ég hafa séð sýn eða eitthvað
þvíumlíkt. Ég get lika bætt því
við að þegar ég fékk um það
símskeyti svo sem tveimur ár-
um seinna, að amma væri dáin,
þá þurfti ég ekki að opna skeyt-
ið til þess að vita hvað stóð i
því.
Þetta er dagsatt, og liitt at-
vikið líka.
VIKAN 17. tbl.