Vikan - 29.04.1965, Blaðsíða 34

Gjöf, sem aldrei gleymist
Svissnesku OMEGA-úrin eru listasmíð, enda stolt svissneskra úrsmiða. Spyrjið hvaða
úrsmið sem er um OMEGA-úrin og hann mun geía þeim sín beztu meðmæli

ingar. Hann gat borgað sig út úr
þessu. — Andartak, Goldfinger, þaS
er ekki öllu lokið enn. Hann leit ó
stúlkuna. Hún horfði á hann undar-
leg á svip. í svipnum blandaðist
vanlíðan og ótti, en einnig undir-
gefni og þró.
— Hvað heitirðu?
— Jill Masterton
Goldfinger hafði staðið upp og
var á leið burt, Bond sagði snöggt:
— Stanzaðu.
Goldfinger stanzaði ( miðju
skrefi. Nú leit hann upp að svölun-
um. Augun voru opin, eins og þeg-
ar Bond hitti hann fyrst. Hvasst,
gegnumþrengjandi augnaróðið virt-
ist finna glyrnur sjónaukans, bora
sig í gegnum þær og aftur að
hnakkabeinum Bonds. Þau virtust
segja: — Eg skal muna eftir þessu,
herra Bond.
Bond sagði lógt: — Jó, ég var
rétt búinn að gleyma því, að það
eru líka síðustu fyrirmælin. Ég ætla
að taka gísl með mér til New York.
Ungfrú Masterton. Sjóðu til þess að
hún mæti í lestinni á réttum tíma.
Já, og breyttu klefanum í setustofu,
einkasetustofu. Það er allt og sumt.
5. kafli.
Næturvakt.
Það var viku seinna. Bond stóð
við gluggann á sjöundu hæð ( stóru
byggingunni í Regent's Park, þar
sem leyniþjónustan var til húsa.
Lundúnarborg lá sofandi undir fullu
tungli, sem sveif hægt yfir í gegn-
um mildan skýjaflóka. Big Ben sló
þrjú. Einn símanna hringdi í dimmu
herberginu. Bond snéri sér frá
glugganum og flýtti sér að borðinu
inn ( bjarmann af Ijósinu frá les-
lampanum með græna skerminum.
Hann valdi svarta símtólið af þeim
fjórum og svaraði: — Varðstjóri.
— Stöð H, sir.
— Gefið mér samband.
Fyrst komu hin venjulegu hljóð,
sem fylgdu slæmu lofskeytasam-
bandinu við Hongkong. Hversvegna
voru alltaf sólblettir yfir Kína?
Söngræn rödd spurði: — Universal
Export?
— Já.
Djúp, nálæg rödd, -- skiptiborð-
ið í London — sagði :— Þér hafið
nú fengið samband við Hongkong.
Gerið svo vel að tala.
Bond sagði óþolinmóður: — Ger-
ið svo vel að hreinsa línuna!
Söngræna röddin sagði: — Þér
hafið nú fengið samband við Lon-
don, gerið svo vel að tala.
— Halló! Halló! Universal Ex-
port?
— Já.
— Það er Dickson, sem talar.
Heyrið þér til mín?
— Já.
— Það var vegna skeytisins,
sem ég sendi ykkur varðandi skips-
farminn af mangó. Avöxtunum. Er-
uð þið búnir að athuga það?
— Já, ég er með það hér. Bond
dró möppu í áttina til sín. Hann
vissi hvað málið var um. Stöð H
vildi fá nokkrar botnsprengjur til
að borga í rauðu þremur njósnara-
junkum kommúnista, sem notuðu
Macao til þess að stöðva brezk
flutningaskip og leita í þeim að
flóttamönnum frá Kína.
— Ég verð að fá borgunina fyr-
ir tíunda.
Það þýddi, að júnkurnar væru að
fara eða þá að varðmönnunum á
þeim yrði fjölgað um helming eft-
ir þann dag, eða einhvern annan
vanda.
— Við reynum að bjarga því,
sagði Bond stuttaralega.
— Takk. Bless.
— Bless. Bond lagði frá sér tól-
ið. Hann tók upp græna símtólið,
valdi númer Q-deildarinnar og tal-
aði við varðstjórann þar. Það var
allt í lagi með þá. Vél frá BOAC
átti að fara með morgninum. Q-
deildin ætlaði að sjá um að sprengj-
urnar næðu vélinni.
Bond hallaði sér aftur á bak.
Hann teygði sig í sígarettu og
kveikti í henni. Hann hugsaði um
illa loftræstu litlu skrifstofuna, niðri
við höfnina í Hongkong, sá svita-
blettina á hvítri skyrtu 279, sem
hann þekkti mjög vel, og hafði rétt
( þessu kallað sig Dickson. Nú var
Dickson sennilega að tala við að-
stoðarmann sinn: — Allt í lagi. Lon-
don segir allt í lagi. Við skulum
fara yfir framkvæmdaáætlunina
aftur. Bond brosti þurrlega. Það var
eins gott að þetta voru þeir en ekki
hann. Hann hafði aldrei langað til
að vera á móti Kínverjunum. Þeir
voru of margir. Það gat verið, að
stöð H væri að róta við vespu-
hrelðri, en M hafði ákveðið, að
tími væri til kominn að sýna and-
stæðingunum að leyniþjónustan í
Hongkong væri ekki alveg sofnuð.
Þegar M hafði sagt honum, þrem-
ur dögum áður, að röðin væri kom-
VIKAN 17. tbl.