Vikan - 15.07.1965, Blaðsíða 19

Smásaga eftii*
Dennis Val Baker
f löngu frímínútunum reikaSi hann eirðarlaus
um í stóra rykmettaða skólagarðinum. Hann
hrökk við, þegar einn strákanna í sama svefn-
sal og hann kallaði skyndilega til hans: Rogers!
Það er böggull til þín. Ég var inni, þegar farið
var yfir póstinn.
Böggulinn kom með síðdegispóstinum. Það var skólatími, og fjórði
bekkur var í reikningi. ískrið í krítinni, þegar kennarinn skrifaði
næsta flókna dæmið upp á töfluna, rauf þögnina í stóru, óþægilegu
kennslustofunni. — Ef bifreið ekur 60 km á klukkustund .... í fjar-
lægu horni sat drengur og hlustaði með öðru eyranu á það, sem fram
fór, en fylgdist annars með sólargeislunum, sem féllu inn um háa
gluggana. Hann óskaði þess að borðið hans stæði, þar sem sólargeisl-
arnir féllu inn, þá hefðu þeir getað vermt hann, hresst og lífgað
upp. Þá hefði hann kannske orðið var þeirrar tilfinningar, sem venju-
lega greip hann, þegar hann sat úti á klettunum heima og horfði á
mávana, sem flögruðu um yfir höfði hans.
Hann leit á skólaklukkuna og síðan út um hliðargluggann, eins og
hann hafði gert á hverjum degi á þessum tíma dagsins, í margar vik-
ur samfleytt. Hann starði eftirvæntingarfullur niður á eftir langri
og beinni götunni og beið þess að koma auga á rauða póstbílinn. Eft-
ir fáeinar mínútur kom hann í ljós, akandi upp götuna með hægum
og jöfnum hraða, alveg eins og leikfangabíllinn, sem hann hafði einu
sinni átt heima. Hann fylgdi bílnum með dáleiddum augum, þegar
hann stanzaði fyrir utan jámhliðið og póstþjónninn bar lítinn póst-
poka innfyrir.
Og eins og svo oft áður sat drengurinn með hugann langt í burtu
og hughreysti sjálfan sig: — í dag kemur póstþjónninn með böggul-
inn minn. Það er alveg öruggt. Ég... ég sá það alveg á honum, að
hann hafði böggul til mín í pokanum hjá sér.
— Rogers! kallaði kennarinn hvellt. — Nú skaltu reyna að fylgj-
ast svolítið með hérna hjá okkur.
í löngu frímínútunum reikaði hann eirðarlaus um í stóra rykmett-
aða skóagarðinum. Hann hrökk við, þegar einn strákanna í sama
svefnsal og hann kallaði skyndilega til hans: Rogers! Það er böggull
til þín. Ég var inni, þegar farið var yfir póstinn.
Hann var þá kominn. Loksins! Hann vissi, að hann gat ekki feng-
ið hann núna, hann varð að bíða, þar til póstinum yrði úthlutað um
kvöldið. En böggullinn var kominn, og hann opnaði hann í huganum
og lét alla þessa langþráðu hluti falla úr honum. Umsjónarmaðurinn
myndi kalla: — Það er böggull til Rogers. Og andartaki síðar héldi
hann á honum, þessum langþráða böggli.
Á meðan hann gekk um og lét sig dreyma um þetta atriði, gat hann
varla haft stjórn á sér af eftirvæntingu. Hann hefði getað dansað af
gleði á miðjum leikvellinum, ef hann hefði ekki haldið að skólafé-
lagarnir gerðu grín að honum. En nú hafði hann þó eitthvað til að
segja þeim. Hve oft hafði hann ekki þurft að horfa öfundsjúkur á,
þegar hinir strákarnir höfðu gengið um hreyknir og hvíslað: — Ég
er búinn að fá böggul, bíddu bara og sjáðu hvað ég hef fengið. Gott
og vel, nú átti hann leik.
Síðari hluta dagsins var hann svo eftirvæntingarfullur, að hann gat
varla fylgzt með í þeim fáu tímum, sem eftir voru. Hann hafði beðið
svo lengi eftir þessum degi, og hann hafði þurft að fara óendanlega
langt í burtu, til að upplifa þetta atvik. Staðurinn, sem böggullinn
kom frá, var í 300 kílómetra fjarlægð. Það var lítið fiskiþorp alla leið
í Comwall, Lítil húsin lágu í þyrpingu á milli klettanna, og fyrir ut-
an buldi sjálft Atlantshafið. Þarna hafði hann fæðzt og eytt fyrstu
árum sínum, og honum hafði aldrei komið til hugar, að fara burt
frá þessum stað, aldrei.
En faðir hans, sem var fiskimaður, hafði erft einhverja fjárhæð
eftir frænda sinn, og hann hafði fastákveðið, að þessum peningum
skyldi varið til að gefa syni hans einhverja möguleika á að verða
eitthvað annað en fiskimaður. Það hafði ekkert þýtt fyrir hann að
kpma með mótmæli, engin bænarorð og engin tár gátu þokað þess-
ari ákvörðun hans. Og einn kaldan janúardag hafði hann farið þessa
óttalega löngu leið gegnum vesturhluta Englands alla leiðina til
heimvistarskólans í grennd við Salisbury.
í byrjun hafði honum fundizt hann vera hræðilega einmana. Nú
orðið eftir að hann var farinn að venjast, fannst honum hann vera
svo ókunnugur þarna. Og svo var þessi ósk hans um að fá böggul
orðin honum svo þýðingarmikil, kannske þýðingarmeiri en nokkur
gat gert sér í hugarlund. Hann hafði auðvitað fengið bréf, móðir hans
skrifaði honum einu sinni í viku. En bréfin hennar með barnslegu
rithöndinni sögðu honum engar fréttir af atburðunum þarna heima,
eins og hann hefði þó viljað, heldur voru þau yfirfull af áminningum
og aðvörunum.
-— Mundu nú eftir að nota ullamærfötin þín og skrifaðu strax,
þegar þig vantar fleiri sokka. Það var ekki hægt að líkja því saman
að fá bréf og pakka. Hann gat ekki látið bréfið ganga frá manni til
manns á milli skólafélaganna, sem voru í sama svefnsal og hann. En
það var hægt með pakka. Já, hann varð að fá böggul að heiman og í
hvert skipti, sem hann skrifaði heim, bað hann móður sína: — Viltu
vera svo góð að senda mér böggul. Allir hinir strákarnir hana fengið
senda böggla.
Hann hafði ekki haldið, að hann yrði að bíða svona Frh. á bls. 31.
VIKAN 28. tbl.