Vikan - 15.07.1965, Blaðsíða 31

Böggullinn
Framhald af bls. 19.
lengi. Hann vissi ekki um þá
erfiðleika, sem foreldrar hans
voru í ... það hafði verið stöð-
ugt fiskileysi á fiskimiðunum ...
markaðsverðið var lélegra en
nokkru sinni fyrr... og þar að
auki hafði faðir hans fengið rek
í netin sín og rifið þau hvað eft-
ir annað. Drengurinn hafði þrá-
beðið þau og varð óhamingju-
samari en nokkru sinni áður.
Nokkrum sinnum hafði hann
grátið sig í svefn á kvöldin. En
nú yrði allt gott.
Hann stóð í ganginum og beið
þess eftirvæntingarfullur að
kennarinn kallaði upp nafn hans.
Á samri stundu var hann kominn
að borðinu hjá honum, og að end-
ingu hélt hann á þessum dýr-
mæta böggli í höndunum.
Hann var líka stór, það var
ekki hægt að segja annað. Hann
fann hvernig þyrjgd hans tók í
og hann varð að leggja hann
snöggvast á borðið, til að jafna
sig. Margir af skólafélögunum
stóðu umhverfis hann og voru að
springa af forvitni. — Leyfðu
okkur að sjá, Rogers! Komdu ...
opnaðu hann .. ætlarðu að gefa
okkur brjóstsykur?
Hann brosti vingjamlega að
ákafa þeirra. Hann ásetti sér að
fresta því aðeins að opna bögg-
ulinn, til að geta notið ákafa
þeirra svolítið lengur.
— O, komdu, Rogers. Leyfðu
okkur að sjá, hvað þú hefur feng-
ið.
— Já, sagði hann snögglega. —
Uppi í svefnsalnum.
Þeir eltu hann upp stigann,
fimm eða sex strákar á hans
aldri. Venjulega voru þeir fálát-
ir við hann, en nú voru þeir ein-
íægir vinir hans.
Hann lagði pakkann frá sér á
rúmið og starði á hann. Hve fal-
legur hann var og traustlega
bundið um hann. — Ég þori að
veðja... sagði hann hátt og
dreymandi... ég þori að veðja,
að það er fullt af alls konar dóti
í honum. Tinsoldátar ... bílar og
ævintýrabækur . litblýantar...
kannske vatnsbyssa, að minnsta
kosti eitthvað af þessu. Og
kannske kúrekaföt!
Hann mundi eftir því að hann
hafði svo oft beðið um kúreka-
föt, því að einn strákurinn hafði
fengið slík föt send . -. þau voru
með kögruðu vesti og silfurspor-
um.
— Færðu ekki brjóstsykur?
spurði einn strákurinn.
— Auðvitað, sagði hann........
fullt af brjóstsykri. Síðan tók
hann bandið utan af og opnaði
böggulinn.
í honum var svolítið af brjóst-
sykri, það var þó að minnsta
kosti sælgæti. Heimatilbúnar
karamellur, sem móðir hans hafði
BEINT í MARK
þér innilegustu kveðjur og biður
mig að segja þér, að kannske
geti hann sent þér smáhlut ....
Það var eins og þetta síðasta
væri vísbending um eitthvað, svo
að hann leitaði á milli sokkanna
og innan í buxunum, en án ár-
angurs.
Hann sá, að kunningjar hans
bjuggust til að fara. — Jæja,
þakka þér fyrir karamellurnar,
Rogers... — Já, það bragðaðist
bara vel... — Ég skal gefa þér
eitthvað, þegar ég fæ pakka næst.
Þeir voru vonsviknir, alveg eins
og hann, hann fann það. Þess
vegna særðu þeir hann með þess-
ari klunnalegu hæversku, bara
ef þeir hefðu getað talað hreint
út, sett stút á munninn og sagt:
— Je, hvað þetta er lítilfjörlegt.
Einhvem veginn fannst honum,
að hann hefði kosið það heldur.
En einmitt þegar þeir voru að
fara, stanzaði einn strákurinn og
beygði sig niður. — En Rogers,
hvað er þetta? Þetta hlýtur að
hafa dottið úr pakkanum. Hann
tók við því, sem honum var rétt
... lítill hlutur innvafinn í silki-
pappír. Hann var svo léttur, að
honum datt sú hræðilega hugs-
un í hug, að þetta væri bara
pappír... En svo fann hann eitt-
hvað hart viðkomu innaní, og
með titrandi fingrum tók hann
silkipappírinn utan af.
— Nei, sjáið ... hrópuðu strák-
arnir undrandi... Það er bátur!
Og bátur var það. Ósköp lítið
líkan af fiskibáti, útskorið í rauð-
viðarbút. Hann tók varlega á
honum, næstum því hræddur, og
starði á hann með lotningu, þetta
undraverk, sem skotið hafði upp
kollinum svo snögglega. Hann
starði stórum augum á fíngerð-
an útskurðinn, bogadregnu lín-
una fram að kinnungnum, litla
þilfarið, siglutréð og örlitla bit-
ann af segldúk, sem táknaði lít-
ið segl... og pínulitla fánann,
sem blakti í skutnum. Gleðitil-
finning streymdi um hann, hann
minntist flóðs og fjöru við strönd-
ina heima... — Pabbi hefur
skorið þetta út... pabbi hefur
skorið þennan bát út... hann
sker ýmislegt út í gamlan reka-
við.
Löngu síðar drógu hinir strák-
arnir sig í hlé. Þeir voru yfir
sig hrifnir. Drengurinn sat í rúm-
inu og starði á litla bátinn, sem
faðir hans hafði skorið út í reka-
við. Honum fannst hann verða
undarlega lifandi í höndum sér.
Hann gat næstum séð föður sinn
búið til úr sírópi og sykri, sem
hún hafði sparað saman í lengri
tíma. Heimatilbúnar sýrópskara-
mellur! Hann flýtti sér að skipta
þeim á milli strákanna.
En annað, sem í pakkanum
var... hann tók það óánægður
upp. Þrjú pör af gráum sokkum.
Ný skyrta. Fernar nærbuxur. Sæ-
blá peysa.. fiskimannapeysa.
Jakki, sem hann hafði gleymt að
taka með sér.. . og tvær ævin-
týrabækur, sem hann hafði skil-
ið eftir viljandi. Og á botninum
var það, sem skipti mestu máli.
Nýir skór. Nýir skínandi svartir
skór. Hann efaðist ekki um, að
móðir hans hefði farið alla leið-
ina til Penzance til að kaupa þá
í einhverri verzluninni þar.
Svartir, skínandi og gljáandi ný-
ir skór. En hvað þeir voru nýir
og fallegir.. og hvað þeir hlutu
að hafa verið dýrir... og hvað
hann hafði lítinn áhuga á þeim.
Hann leit áhugalaus í bréf móð-
ur sinnar, sem var með ... sendi
þér smávegis gleymdu ekki að
fara í nærbuxumar... og svo
hef ég keypt fallega nýja skó
fyrir þig ... biddu kennarann að
athuga með þér, hvort þeir eru
mátulegir, ef ekki, þá getum við
skipt þeim.. pabbi þinn sendir
VIKAN 28. tbl. gj