Vikan - 15.07.1965, Blaðsíða 39

Vissulega
endist J>ací
Silver
Gillette
írHaðí^seml Þ81" Me4-1 n^iklu lengur
aurwerule&i j en önnur
endáog I rakblöá’j
endisT JjbBðiðgefijL^ *
. J| svo marjga *4Pji ^J|ÍJ§
Já-o^mýlct
fess endíst
ogendist
^ftrlarg
ódýrasta
raksturinn
MÉÍÉ
- :
óróleg, við verðum ekki ein. Ég
hefi víst ekki sagt yður að ég
á fjórtán ára gamla dóttur. Það
er líka hennar vegna sem ég verð
að gifa mig aftur.
Hann var ósköp notalegur og
eflaust góður, en ábyggilega hrút-
leiðinlegur. Hann var örugglega
ekki maður fyrir mig. Ég sagði
honum það, eins varlega og ég
gat, en hann bað mig innilega
um að gefa sér eitt tækifæri enn.
Við fórum heim til hans. Lena
litla opnaði fyrir okkur. Hún var
geðug en mjög illa til fara. Borð-
ið var fallega dúkað og hvítvíns-
flaska beið eftir okkur. Svo sett-
umst við að borðinu, en matur-
inn stóð í mér, svo að það var
Werner Berg sem varð að ann-
ast samræðurnar.
Þegar ég kom heim um kvöld-
ið, hringdi hann til að vita hvern-
ig mér hefði gengið heim. Dag-
inn eftir hringdi hann aftur.
Nokkrum dögum síðar voru tólf
langstilkaðar rósir við dymar,
þegar að ég kom heim. Frá mill-
jónaranum... ? Nei, ekki aldeil-
is, þær voru frá Werner og Lenu
Berg. Mér varð þungt um hjarta-
ræturnar, því að ég vissi að ég
gæti aldrei gifzt Werner Berg.
Krafðist ég of mikils? Á maður
ekki að taka eitthvað tillit til
ástar. þegar maður hættir sér út
á þessa hálu braut eins og ég
hafði gert?
Get ég fengið brauðsneið... ?
Næsta bréf vakti áhuga minn
á vissan hátt. Bréfritarinn sagð-
ist vera einstaklingshyggjumað-
ur og fornbókasali. Sérgrein hans
var að verzla með stjórnmálabók-
menntir. Hann hafði skrifað nafn,
heimilisfang og símanúmer og
það var af hálfgerðri rælni að
ég hringdi til hans.
Robert Reck svaraði sjálfur í
símann og um leið og ég sagði
til mín, rigndi yfir mig spurning-
unum. Hve gömul ég væri, hvern-
ig ég liti út, hvaða atvinnu ég
hefði, hvaða árgerð af bíl ég ætti?
Ég varð alveg mállaus og þá hló
hann.
— En dásamlegt að kynnast á
þennan hátt. Get ég ekki hitt yð-
ur á morgun? Gæti hann fengið
símanúmerið mitt, þá gæti hann
hringt og við gætum ákveðið eitt-
hvað fyrir annað kvöld.
Ég gaf honum númerið, en ekki
nafn mitt. Kvöldið eftir sat ég
og beið eftir símtalinu við hann,
þegar dyrabjallan hringdi. Fyr-
ir utan dyrnar stóð maður, svo
ákafur að sjá, að það var eins
og að hann ætlaði að draga mig
inn í einhvern trúarflokk.
— Því miður hef ég ekki
tíma...
— Ég er Robert Reck, sagði
hann, dálítið vandræðalega. —
Ég ætlaði að hringja, en svo datt
mér í hug að ég gæti alveg eins
komið og sótt yður...
Án þess að hika kom hann inn
í forstofuna, fór úr frakkanum,
hengdi hann upp á snaga og stik-
e I LVE B
GiUette
D E S
Silver Gillette—þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
aði inn í dagstofuna mína, rétt
eins og að hann væri heima hjá
sér.
Ég var dáítið undrandi yfir því
að hann skyldi leita uppi heim-
ilisfang mitt eftir símanúmerinu.
Hann gekk um í stofunni og
skoðaði alla hluti. Þennan mann
þurfti ég að losna við, því fyrr
því betra.
— Getum við ekki farið eitt-
hvert út, ég held að það sé betra
fyrir samtal okkar en að vera
hér heima hjá mér ...
— Ég vil heldur vera hér. Ég
er vanur að fara svo mikið út,
vegna þess að ég er ógiftur. Get
ég ekki fengið brauðsneið ...? Ég
var ennþá mállaus af undrun, en
guðsfegin að geta farið fram í
eldhús.
Skyndilán.
Mér var það ljóst að þessi mað-
ur gat orðið hættulegur ef ég
segði eða gerði eitthvað, sem
reitti hann til reiði. Ég færði
honum tvær stórar brauðsneið-
ar með pylsum og hann hámaði
þær í sig.
Svo fór hann að tala um sjálf-
an sig. Hann hafði verið óhepp-
inn, en nú var það afstaðið. Á
morgun átti hann von á ávísun
upp á tíu þúsund krónur. Gæti
ég ekki lánað honum tuttugu
krónur þangað til? Hann gæti
borgað þær annað kvöld.
— Alveg sjálfsagt, sagði ég. —
En ég gleymdi töskunni minni
í bílnum. Ef þér viljið koma með
mér út þá skal ég ná í pening-
ana.
Þegar að við komum út á göt-
una sá ég að hann var á hjóli.
Hann opnaði lásinn á hjólinu
VIKAN 28. tbl. gg