Vikan - 15.07.1965, Blaðsíða 45

Hitabeltisnótt
Framhald af bls. 5.
— Láttu þér ekki detta í hug,
að það sé auðvelt fyrir mig að
yfirgefa þig þannig. — Þetta er
bara sterkara en ég sjálf. Og
láttu þér ekki detta í hug, að
ég skilji ekki hvað þetta þýðir
fyrir þig. En heldurðu ekki, að
þér verði rórra nú og —■ og þú
getir gleymt hinu liðna og farið
að hugsa um framtíðina.
— Framtíðina! sagði Mynheer
Van Halden og brosti annarshug-
ar.
— Já, pabbi, við skulum gera
Lombok að beztu gúmmíplant-
ekru í öllum Hollenzku-Indíum,
og þú verður stoltur þegar þú
kemur að heimsækja okkur og
við verðum að senda börnin í
skóla í Hollandi og við verðum
að láta þig sjá um þau að mestu
leyti...
— Drottinn minn Jeff, sagði
hann skelkaður. — Þú ert þó
ekki farin að gera áætlanir varð-
andi afkomendur þína strax?
— Jú, að sjálfsögðu. Við höf-
um tekið að okkur lítinn inn-
fæddan dreng, til að byrja með.
Hann er með dálitla heilabólgu
eins og stendur, en hann verður
orðinn góður eftir nokkra daga,
segir doktor Grader. Hann er svo
fallegur og gáfulegur. Og nú, ef
þér væri sama, er ég að hugsa
um að fara í hrein föt og þú verð-
ur að segja skipstjóranum, að
hann þurfi að gifta okkur, áður
en Tjaldane leggur úr höfn.
— Ég býst við, að þú hafir tal-
að við hann sjálf. Þú hefur ekki
skilið mikið eftir handa mér tii
að gera eða ákveða, Josephine.
— Nei, þetta er þitt mál. Þú ert
forstjórinn. Farðu nú, vinur
minn. Ég vil ekki verða ábyrg
fyrir einni seinkuninni enn í
áætlun skipsins. Og — pabbi —
ég þarf að vera ein nokkrar mín-
útur — ég verð að ná mér — það
Juría- smlörlíki er heilsusamlegt og
bragðgott, og því tilvalið ofan á brauð
m og kex.
Þér þurfið að reyna ^urla-smiörlíki
til að sannfasrast um gæði þess.
AhioKEIÐSLA SMJÖRLÍKISGÉRÐANNA h.f.
SlMI 11400
er svo margt, sem ég þarf að
hugsa um.
Mynheer Van Halden fór leið-
ar sinnar, til aðseturs Brookhuis
skipstjóra. Hann var mjög gam-
all, mjög þreyttur maður, miklu
eldri og miklu þreyttari en kvöld-
ið áður. Ef hár hans hefði ekki
verið hvítt fyrir, myndi það hafa
orðið hvítt á þessari nóttu, hugs-
aði hann, með sjálfskaldhæðni.
Hann varð að staldra við þrisvar
sinnum á leiðinni frá klefanum
upp á efra þilfar, til að jafna sig
fyrir hjartanu. Það var ekki sárt
núna og það var ekki krampa-
kennt og það barðist ekki af ótta,
en það sló mjög hægt og mjög
veiklulega eins og lítill fugl, sem
gat tekið til vængjanna hvenaer
sem var og aldrei komið aftur.
Það er ekki hægt að drepa mann
og vera hamingjusamur, hugsaði
hann. Nei, ég býst ekki við því.
Ég verð mjög einmana án Josep-
hine, en ég hef verið einmana alla
mína ævi. Og ég mun ekki lifa
lengi, þetta er bráðum búið, og
ég óttast dauðann ekki lengur.
Skrýtið að hugsa sér, að enn í
gær var ég hræddur við enda-
lokin. Nú hlakka ég til. Ég hefndi
mín eins og karlmenni — og ég
verð að taka refsingunni eins og
karlmenni. Enginn dómari hefði
getað kveðið upp réttlátari dóm:
Ég tók föður hans og hann tekur
barnið mitt. Við skulum sjá, hvað
Brookhuis skipstjóri hefur að
segja við þessum fréttum.
Hann nam staðar við uppgang
þrönga stigans, sem lá upp í skip-
stjórnarklefana, og hönd hans
leitaði að hjartastað, því þarna
var Anders Anderson að koma út
úr klefa læknisins, líkari föður
sínum en nokkru sinni fyrr.
Hægri handleggur hans var í
fatla, og hann var klæddur í
rnjög hrein og mjög vel pressuð
hvít föt, ef ti vill einum of lítil.
Framhald á bls. 48.
VIKAN 28. tbl.