Vikan - 15.07.1965, Blaðsíða 48

með NIVEA f loft og sól
Þau voru af doktor Maverick og
honum leið óþægilega í þeim.
Hann var enn ekki fyllilega með
sjálfum sér; sprautan sem hann
hafði fengið ólgaði enn í æðum
hans og hann tók að finna fyrir
því að hann hafði ekki blundað
í tuttugu og fjórar klukkustundir.
Hann var drukkinn af hinni sér-
stöku ölvun mikillar þreytu og
hann grunaði, að hann hefði ef
til vill verið að hugsa sér þetta
allt saman. Hann bar hamingju
sína eins og eitthvað mjög við-
kvæmt. Hann var hræddur um,
að hún gæti sprungið og horfið
eins og sápukúla, um leið og
hann tæki á henni og þrýsti henni
að hjarta sínu.
— Góðan daginn, herra And-
erson, sagði Mynheer Van Hal-
den, forstjóri Nitarc og eigandi
Lombok. — Ég vona, að þér séuð
ekki illa meiddur?
— Það er ekkert. Það eina,
sem ég þarf að gera, er að leggj-
ans niður í sólina og sleikja sár
mitt eins og hundur; þá grær
þetta á engri stund.
— Dóttir mín sagði mér, að
það hefði komið til átaka á eign-
inni.
— Já, og mér þykir fyrir því.
En slíkir hlutir henda alltaf. Nú
er aftur allt í röð og reglu.
— Mér skilst, að Jan Foster
muni vera frá störfum nokkuð
lengi, og aðstoðarframkvæmda-
stjórinn er heima í fríi. Ég er
hræddur um, að þér verðið að
taka stjórnina að yður um sinn,
Anderson.
Anderson greip andann á lofti
og ruglaði öllu saman. — Van
Halden .... þetta er mér sér-
stakur heiður .... ég fullvissa
yður .... Ég er yður þakklátur
fyrir það traust, sem þér sýnið
mér, og skal reyna að bregðast
því ekki .... Ég veit ekki hvað
ég á að segja .... Ég er svo ham-
ingjusamur ....
Van Halden rannsakaði þenn-
an unga risa, þumlung fyrir þuml-
ung. Svona nærri var hann ekki
nákvæmlega eins og faðir hans.
Aug hans voru dýpri og munn-
urinn þéttari. Samt var þetta það
erfiðasta, sem Van Halden hafði
gert á allri sinni ævi: að treysta
honum fyrir litlu stúlkunni sinni.
Hann langaði til að segja eitthvað
fallegt við Anderson unga, en
það týndist einhversstaðar í háls-
inum á honum, og það var eins
sárt og hann hefði gleypt mola
af eggjagrjóti.
Bragi Gíelason, Birkihvammi 15,
Kópavogi, stúlkur 17—20 ára.
Ásmundur Guðmundsson, Arkarlæk,
Skilmannahrepp, Borg., við stúlkur
17—25 ára.
Stefanía Aronsdóttir, 16—20 ára,
Jóna Jónsdóttir, 16—20 ára,
Karen Bergkvist, 20—26 ára,
allar í Kaupfélaginu Höfn, Hornafirði,
óska að skrifast á við pilta.
VIKAN 28. tbl.
— Þú varst alltaf ofan á, An-
derson, sagði hann í staðinn,
snéri sér undan og klöngraðist
upp stigana til skipstjórans.
V.
Brookhuis skipstjóri hafði litla
reynslu í að framkvæma trúar-
athafnir, vegna þess að yfirleitt
var trúboði um borð til að halda
messur á sunnudögum, og ef
hann varð að gera það sjálfur,
flýtti hann sér að buna því af,
vandræðalegur og utan við sig.
Einhvern veginn fannst honum
hann ekki vera nógu góður mað-
ur til að flytja orð guðs. Endr-
um og eins hafði hann af nauð-
syn séð um útfarir fyrir meðlimi
áhafnarinnar. í slíkum tilfellum
las hann sálminn: „Líknargjaf-
inn þjáðra þjóða, þú sem kyrrir
vind og sjó . . . . “ Svo sagði hann
nokkur orð með hárri röddu og
sleit þau í sundur, svo þau hljóm-
uðu eins og einhverskonar skip-
un, beit á jaxlinn til að titra
ekki eða gráta, því hann var til-
finningaríkur á botni sinnar sál-
ar, og þegar hann horfði á striga-
vöndulinn renna í hafið, sneri
hann sér snöggt undan og gekk
upp í brúna til að hylja sorg
sína.
Með döprum huga varð honum
hinsvegar ljóst að við þetta tæki-
færi myndi þetta ekki duga; gift-
ingu einkadóttur Mynheer Van
Halden. Brookhuis skipstjóra
fannst hann mjög í vanda stadd-
ur. í vandræðum sínum leitaði
hann hjálpar frú Gould og sam-
an ákváðu þau vers úr Ljóða-
ljóðum:
Mikið vatn getur ekki slökkt
elskuna
og árstraumar ekki drekkt
henni.
Þeim fannst það mjög vel við-
eigandi vegna fegurðarinnar, sem
í því fólst og einnig þeirrar stað-
reyndar, að hafnarbakkinn var
ennþá háll eftir rigningu nætur-
innar.
Þetta var stutt athöfn, sem fór
fram í salnum, þar sem lyktin
af bjór, gini og reyk, liékk enn-