Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 17
— Hversvegna létuð þér þá ekki úlfinn um það, úr því að hann var
svona ákafur í það?
•—• Ég varð að drepa úlfinn. Hvað kom fyrir yður, var ekki mitt
mál. Þér skulið ekki gera yður neinar grillur. Þér eruð eins og allar
aðrar konur, haldið að þér séuð ómótstæðileg, og hvaða karlmaður
sem er vilji deyja fyrir yður. Ég er ekki sú manngerð. Einn góðan
veðurdag munuð þér komast að því, ef þér hafið ekki gert Það nú
Þegar, að ég er einnig úlfur.
—• Ég er ekki í neinum vafa um það, Philippe.
— Ég get sannað yður það, sagði hann með kuldalegu brosi, sem
lofaði ekki góðu. Svo tók hann um hönd hennar með grunsamlegri
blíðu og bar hana upp að vörunum. — Tjaldið, sem þér reistuð á milli
okkar á brúðkaupsdaginn, Madame -— hatur, illgirni, héfnd — verður
aldrei hægt að fjarlægja. Það er staðreynd.
Mjúk hönd hennar var við munn hans. Allt í einu beit hann fast í
hana.
Angelique varð að taka á öllu sínu viljaþreki til að æpa ekki. Hún
sleit sig lausa og gaf Madame vænt olnbogaskot, en hún var einmitt
að rísa upp frá borðinu. Hún hrópaði upp.
Angelique, sem hafði verið kafrjóð, varð náföl meðan hún stamaði:
— Ég bið yður innilega að fyrirgefa mér, yðar hágöfgi.
— Hvaða klunnaskapur er þetta, kæra vinkona!
Philippe var kvikindislegur á svipinn, þegar hann svaraði:
— Þér verðið að gæta hreyfinga yðar, Madame. Vínið hefur verið
einum of mikið fyrir yður.
í augum hans var illgirnislegur glampi. Hann hneigði sig djúpt fyrir
prinsessunni, en gekk síðan í átt til konungsins, sem var á leið inn í
salina
Angelique batt vasaklútinn sinn yfir sárin, sem tennur Philippe höfðu
skilið eftir á hönd hennar. Hana svimaði af þjáningunni. Hún fálm-
EFTIR
SERGANNEGOLON
6. HLUTI
aði sér leið í gegnum hópinn og náði fram í forsalinn, þar sem lofti
var svalara. Þar lét hún fallast á fyrsta sófann, sem hún rakst á í
gluggaskoti. Hönd hennar var blá, og dökkir blóðstraumar runnu úr
sárinu. — Þér veröið að gæta hreyfinga yðar, Madame. Vlnið hefur
verið einum of mikið fyrir yður. Nú myndi sú saga berast út, að Madame
du Plessis hefði verið svo drukkin, að hún hafi hrint Madame. Og hún
myndi álitin of óþjálfuð til að geta verið við hirðina.
De Lauzun markgreifi, sem átti leið þar um, þekkti hana.
— Nei, nú ætla ég að skamma yður, sagði hann. — Alein, einu sinni
enn, alltaf ein! Og það við hirðina, og svona fögur! Þarna felið
þér yður í þessu horni, sem er svo afskekkt, aö það er kallað rannsóknar-
stofa Venusar! Með því að vera svona alein, brjótið þér i bága við
grundvallarreglur þægilegs félagsskapar, svo ekki sé minnzt á lög nátt-
úrunnar.
Hann settist við hlið hennar eins og hann væri faðir aö ávita litlu
dóttur sina. — Hvað er að yður, kæra vinkona? Hvaða dapurlyndis-
púki hefur gripið yður svo, að þér hafið ákveðið að snúa baki við gull-
hömrum okkar og einangra yður frá þeirri hylli, sem við myndum
svo riddaralega hafa sýnt yður? Hafið þér gleymt þvi, að himinninn
hefur gefið yður frábæran þokka? Ætlið þér að afneita þeirri guðs-
gjöf? Nei, hvað sé ég? Angelique, kæra vinkona, takið þessu ekki svona
alvarlega. Hann setti einn fingur undir höku hennar og sneri andliti
hennar að sér. — Þér eruð að gráta. Er það vegna karlmanns?
Ekkasogin voru svo áköf, að hún gat aðeins kinkað kolli.
— Nei, sagði Lauzun. — Það er glæpur, þér eigið að láta þá gráta.
Sá karlmaður er ekki til, sem er virði saltsins í tárum yðar. Jafnvel ekki
ég, þótt ég voni.... Angelique reyndi að brosa, og allt í einu fann hún
röddina á ný.
—- Nei, þetta er ekki svona slæmt. Ég er aðeins taugaóstyrk. Mér
líður ekki vel.
— Hvar líður yður ekki vel?
Hún sýndi honum höndina.
—- Hvaða skepna gerði þetta? hrópaði Péguilin reiðilega. — Segið
mér nafn hans, Madame, og ég skal láta hann standa fyrir máli sínu.
— Það þýðir ekki, Péguilin. Hann hefur, því miður, fullkomið hús-
bóndavald yfir mér.
— Eigið þér við eiginmann yðar, hinn glæsilega markgreifa?
Tárin tóku á ný að streyma úr augum Angelique.
— Pa, þetta er svo sem ekki meira en búast mátti við frá eiginmanni,
sagði Péguilin fyrirlitlega. — Hversvegna hættið þér ekki að hugsa um
hann?
Angelique snökkti aðeins meira.
— Svona, svona, sagði Péguilin blíðlega. — Hættið nú þessu. Þér
megið ekki gráta út af karlmanni, og allra sízt eiginmanni yðar. Þér
eruð gamaldags, gimsteinninn minn, eða ekki með sjálfri yður. Þér
hafið haldið þessu óeðli nú í langan tíma, og nú ætla ég að nota
tækifærið til að tala við yður, en þurrkið fyrst augu yðar.
Hann tók nýjan flekklausan vasaklút og þurrkaði kinnar hennar
og augu mjög varlega. Lífið hafði gert kaldhæðnislega drætti við
munn hans, en af öllu andlitinu geislaði ást hans á lífinu og innri
hamingja. Hann var frá Suður-Frakklandi, hann var Gaseoni, sól-
bjartur eins og dagurinn sjálfur og frískur eins og silungur i fjallalæk.
Hún andvarpaði enn einu sinni og leit svo á hann. Hann brosti.
— Líður yður betur.
— Aðeins.
— Þetta lagast allt saman. Andartak leið, meðan hann virti hana
þegjandi fyrir sér. Þau voru alveg út af fyrir sig, þótt hirðmenn og
þjónar væru á stöðugu rápi fram og aftur um ganginn. Gluggaskotið var
úrleiðis og sófinn fyllti alveg út í það og sneri baki fram í ganginn.
Rauðir geislar sólsetursins léku um þau í gegnum gluggann, meðan
vetrarrökkrið var að síga á.
—- Er þetta kallað rannsóknarstofa Venusar? spurði Angelique, og
rödd hennar var ennþá skjálfandi af geðshræringunni.
-— Já. Hér erum við í skjóli, eftir þvi sem mögulegt er, frá öllum
forvitnum augum. Það er almanna mál, að óþolinmóðir elskendur
komi oft hingað, til að færa gyðju sinni fórnir. Angelique, finnst yður
þér ekki gera rangt í, að virða hana að vettugi?
— Virða ástargyðjuna að vettugi? Péguilin, ég vildi miklu fremur
ásaka hana fyrir að trassa mig.
— Ég er ekki svo viss, sagði hann dreyminn.
■—- Hvað eigið þér við?
Hann hristi höfuðið og studdi hönd undir kinn, eins og hann væri
í þungum þönkum. — Þessi andskotans Philippe! andvarpaði hann.
— Hver getur nokkurn tíma komizt að þvi, hvað fer fram undir skrápn-
um á þeim þorpara? Hafið þér aldrei reynt að lauma einhverju lyfja-
dufti í glas hans á kvöldin? Það er sagt að La Vienne, sem á almennings-
baðið á Rue du Faubourg Saint-Honoré, hafi skammta, sem endur-
nýja þrótt elskenda, sem eru örmagna af of tíðum fórnum, sömuleiðis
gamalla munaðarseggja og þeirra, sem eru of geðkaldir til að geta
lotið altari Venusar. Ég hef heyrt stórkostlega hluti sagða um efni,
sem heitir pollevile.
— Ég efast ekki um það, en ég hef engan áhuga fyrir slíkum að-
ferðum. Þar að auki þyrfti ég á heppni að halda til aö komast svo
nærri honum að geta snert vinglasið hans. Það gerist ekki oft.
Augun ætluðu út úr höfðinu á Péguilin. — Yður getur eki verið
alvara með það, að eiginmaður yðar sé svo gersamlega kaldur fyrir
þokka yðar, að hann komi aldrei að heimsækja yður?
—■ Jú, andvarpaði Angelique. — Sannleikurinn er nú sá.
— En hvað er þessi svokallaði eiginmaður yðar þá að hugsa um?
—■ Ég veit það ekki.
— Hvað er þetta! Jæja þá.... Hvað um — hér — elskhuga yðar?
Angelique svaraði ekki.
— Þér ætlið ekki að segja mér, að þér hafið engan?
— Jú, Péguilin. Sannleikurinn er sá.
— Ó-mögu-legt! Péguilin leit út eins og hann hettK orðið fyrir reiöar-
slagi. — Angelique, það ætti að rassskella yður.
— Hversvegna? mótmælti hún. — Það er ekki mér að Itenna.
— Það er algjörlega yður að kenna. Með yðar litaraft, yðar augu,
yðar vöxt, getið þér engum öðrum um kennt. Þér eruð með einhverja
ónáttúru. Hann benti með einum fingri á enni hennar. — Hvað gengur
Framhald á bls. 30.
VIKAN 33. tbl. jy