Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 18

íslendingar hafa aldrei fengið
orð, fyrir að vera þolinmóðir
í viðskiptum sínum við aðra.
Hvernig móttökur fengju menn,
ef þeir færu niður í bæ og svifu
á bláókunnugan náungann um
hvers kyns upplýsingar: Hvað
klukkan væri, hvort hann ætti
eld, hvort mætti bjóða honum
i bió eða jafnvel biðja hann um
að fara inn i banka og skipta
seðtum. Hvernig móttöknr gœtuð
þið hugsað ykkur að fá? Sjálf-
sagt nokkuð misjafnar eftir at-
vikum. Það tekur það varla
neinn óstinnt upp, þótt hann sé
spnrður hvað klukkan sé, en
þegar farið cr að spyrja fleiri
spnrninga á eftir og jafnvel að
halda mönnum uppi á snakki;
þá missa margir þolinmæðina og
þeim getur jafnvel hitnað í
hamsi. Og hvað ef viðkomandi er
að flýta sér í strœtó og sér hann
einmitt renna i burtu, meðan
bláókunnuyt fólk er að tefja hann
með. einhverju .vitleysishjali?
Ætli það fari þá ekki að verða
heldur lítið tir langlundargeðinu
hjá fólki. Við ákváðum að reyna
hversu háttað vœri þolinmæði
íslendinga, hve mikið þyrfti til
að fólk ryki burtu í ftissi. Og
einn góðan veðurdag skruppum
við niður í miðbæ í þessu augna-
miði. Veður var hið bezta þenn-
an dag og um kvöldið átti að
fara fram landsleikur milli Dana
og íslendinga. Við tókum okkur
fyrst stöðn niðri í Lækjargötu
á móts við B.S.R.. Ljósmyndar-
inn var búinn að setja aðdráttar-
linsuna á vélina og búinn að
taka sér stöðu, svo að hann sæist
ekki af væntanlegum viðtalend-
um. Svo vék ég mér að manni,
sem kom gangandi eftir gang-
stéttinni og tók hann tali:
1. „Getið þér sagt mér hvað
klukkan er?“
Hann varð alveg undr-
andi
— Þér getið víst ekki sagt mér
hvað klukkan er?
Án þess að stanza leit hann á
úrið og svaraði: — Vantar 5
mínútur í þrjú. En ég liafði ekki
liugsað mér að láta manninn
sleppa og kallaði upp: — Nei,
mikið er þetta fallegt úr, lof mér
að sjá betur. Hann stanzaði rétt
sem snöggvast og furðusvipur
kom á hann, svo hváði hann
og liélt leiðar sinnar. Einum
tvisvar eða þrisvar sinnum leit
hann um öxl i þögulli forundr-
an yfir þessum sveitamanni, sem
vildi fá að sjá úrið lians.
2. En mátti ekki vera að því
að spjalla Iengur, því að hann
var að missa af vagninum.
Einn, sem var aS
vestan
Svo kom sá næsti gangandi.
Það var ósköp rólegur maður
að sjá. Ég gekk að lionum og
spurði, hvort hann gæti gefið
mér eld, ég væri alveg eld-
spýtnalaus. Jú, hann hélt það nú,
dró upp stokk og kveikti í síga-
rettu fyrir mig. -—Það má víst
ekki bjóða yður sígarettu? spurði
ég. Nei, hann vildi ekki síga-
rettu, og það var sama, hvernig
ég reyndi að troða inn á hann
tóbaki, hann vildi það alls ekki.
— Mikið kannast ég annars
vel við yður, sagði ég svo, þér
eruð þó ekki að vestan? sagði
ég til að segja eitthvað. Jú, hann
kvaðst vera úr Djúpinu. Svo leit
hann á klukkuna, og ég spurði,
hvort hann væri að flýta sér.
Já, heldur var hann það. — Já
það eru margir að flýta sér nú
á dögum, bætti ég við. — Þér
ætlið auðvitað á völlinn i kvöld?
Jú, hann ætlaði á völlinn, en
mátti ekki vera að því að ræða
neitt við mig um væntanleg úr-
slit, því að vagninn var alveg
að renna. Hann gekk burt án
þess að kveðja.
Vonandi, að Vest-
mannaeyingum verði
eitthvað úr hvalkjötinu
Næsti maður var líka við B.S.R.
og fór mjög hægt yfir.
— Mikið er gott veður i dag,
sagði ég við hann upp úr þurru.
Hann stanzaði og tók undir það;
það væri alveg fyrirtak. — Þér
eruð ekki héðan úr bænum,
sagði ég. Nei, nei. Hann kvaðst
vera frá Bolungarvík, en vera
fluttur þaðan fyrir nokkru og
vinna í áburðarverksmiðjunni.
— Og er ekki nóg vinna þar?
hélt ég áfram. Jú, það var alveg
nóg að gera þar. — Er þetta
ekki mikið uppgangspláss, Bol-
ungarvík? spurði ég. Alveg nóg
að- gera þar, svaraði hann og
var alltaf jafn rólegur í svörum.
Því næst spurði ég hann, hvort
hann hefði heyrt um alla hval-
3. „Þér hafið ekki heyrt um alla
hvalina í Vestmannaeyjum?“
ina, sem þeir hefðu rekið á land
í Vestmannaeyjum. Nei, það
hafði hann ekki heyrt. (sem
ekki var von). Já það voru eitt-
hvað tvöhundruð stykki, sem
þeir komu á land, sagði ég. — Nú
einmitt já, það er vonandi, að
þeim verði eitthvað úr þessu,
svaraði hann á móti og var ekk-
ert nema kurteisin við mig. Ég
þóttist nú vera fullviss um, að
þolinmæði þessa manns væru
engin takmörk sett, þakkaði hon-
um alúðlega fyrir og kvaddi
liann síðan.
En nú voru menn farnir að
gjóta auga til ljósmyndarans,
svo að okkur þótti vissara að
flytja okkur yfir á aðrar vig-
stöðvar.
4. „En reykið þér þá nokkurn
tímann vindla?“
Og reykti Camel aS
staðaldri
Úti í Austurstræti var verið
að selja aðgöngumiða á fyrr
nefndan landsleik, og þar var
margt um manninn. Ég vatt mér
að einum og spurði, hvort hann
gæti gefið mér eld. Já, hann dró
upp stokk og rétti mér.
— Ég hefði nú boðið yður
sígarettu, ef þér væruð ekki að
reykja, sagði ég við hann. — Já
þetta er allt í lagi, svaraði hann.
— Annars reykið þér kannske
ekki Chesterfield? bætti ég við.
Jú hann kvaðst reykja Chester-
field en hann reykti nú Camel að
staðaldri. — En þér eruð með
Salem núna, sagði ég. — Já það
Jg VIKAN 33. tbl.