Vikan - 19.08.1965, Qupperneq 19

Hann þekkti Ijósmynd-
arann
7. „En ég kannast líka við hann
þennan“.
5. „Það munar í mesta Iagi
tveimur mínútum“.
Eftir nokkra stund kom mað-
ur á mikilli hraðferð ni'Öur Aust-
urstræti. Ég gekk i veg fyrir
hann, blaðskellandi, og sagði:
— AfsakiS, mikið kannast ég
var veriS aS bjóSa mér hana
rétt áðan, svaraði hánn. — En
þér eruS þarna með pípu lika,
sagði ég, reykið þér líka pipu?
Hann kvaðst stundum hvíla sig
á sigarettunum og taka i pípuna.
Ég spurði liann, hvort hann
reykti nokkurntímann vindla, og
hann kvað það geta komið til
stundum. Nú sneri ég mér út
i aðra sálma og spurði, livort
hann vissi, hvernig gengi að
selja á leikinn. Hann bjóst við
að það gengi bara sæmilega. En
nú var hann farinn að ókyrrast
dálitið og gekk i burtu, áður en
ég gat spurt hann, hvort hann
ætlaði á völlinn.
Hannibal var ákaflega
alúðlegur
Nú kom maður gangandi, sem
margir þekkja, Hannibal Yaldi-
marsson. Ég vék mér að honum
og spurði hann mjög kurteis-
lega, hvort hann vissi, hvað
ldukkan væri. Já ekkert var
sjálfsagðara en að segja mér
það, hún er tuttugu mínútur
gengin í fjögur. — Ætli hún sé
nákvæmlega rétt? spurði ég. —
Ja nokkurn veginn, svaraði hann,
— það getur í mesta lagi munað
einni eða tveimur minútum. Já
þctta er nefnilega út af veðmáli,
sagði ég. — Veðmáli? endurtók
hann. — Já, við vorum að veðja
hérna tveir, hvað klukkan væri,
sagði ég. —- Ætlið þér annars
ekki á völlinn í kvöld? Nei hann
6. „Verið þér nú sælir“, Ilanni-
bal kveður atkvæðið.
kvaðst ekki ætla. — Þér hafið
kannske ekki áhuga fyrir knatt-
spyrnu? sagði ég. Jú,jú, hann var
nú fyrir hendi, en hann sagðist
vera dúlítið tímabundinn, og
gæti ekki farið þess vegna, hann
væri að fara til útlanda í fyrra-
málið. — Nú já, sagði ég, og
hvert er förinni heitið? Hann
sagðist vera að fara til Amster-
dam. — Og þá væntanlega i við-
skiptaerindum? bætti ég við.
Jú það mátti líklega orða það
svo. — Ætli það sé ekki ákaflega
margt fallegt og skemmtilegt að
sjá þar úti? sagði ég. Hann kvað
það vera. Nú þakkaði ég honum
kærlega fyrir samræðurnar, og
hann spurði, hvort hann mætti
ekki taka í höndina á mér að
lokum og þessi kurteisi og þol-
inmóði maður gekk leiðar sinn-
ar.
Hvað gerir fólk þegar bláókunnugur maður vind-
ur sér að því á götu, spyr hvað klukkan sé og
heldur síðan áfram að spyrja um allt milli him-
ins og jarSar?
Vikan hefur reynt þetta og komizt að raun um,
að reykvískir vegfarendur hafa hreint ekki svo
lítið langlundargeð.
vel við yður, hvar höfum við
sézt áður? — Hann varð hálf
hvumsa við, en tók síðan við-
bragð og sagði: — Við getum
hafa sézt livar sem er, en ég
kannast líka vel við svipinn á
honum þessum, sagði hann, og
benti á kollinn á Kristjáni ljós-
myndara, sem var að reyna að
fela sig bak við bil. Og þar með
strunsaði hann í burtu.
Og þá þraut þolinmæði
blaðamannsins
En ekki þýddi að leggja ár-
ar í bát, þótt þessi hefði brugð-
izt. Og nú kom roskinn og virðu-
legur maður gangandi á móti
mér. — Góðan dag, sagði ég,
— þér getið ekki gefið mér eld?
— Jú, hvort hann gat það. Svo
dró hann upp vindlingakveikj-
ara og bjóst til að kveikja í. —
Má ekki bjóða yður sígarettu?
sagði ég. Nei, hann ætlaði ekki
að vilja þiggja hana, en eftir
nokkrar fortölur, tókst mér að
fá hann til að taka eina. Vindla-
kveikjarinn reyndist ekki vera
í lagi, en liann tók upp stokk
og kveikti i lijá okkur báðum.
— Það er aldeilis gott veður í
dag, byrjaði ég. Já, nú fá þeir
gott á vellinum í kvöld, svaraði
hann. — Ætlið þér á völlinn?
spurði ég. — Nei, liann Bárður
Brynjólfsson er lijá mér núna
og hann ætlar á völlinn í kvöld.
Ég verð bara heima og hlusta
á hann Sigurð lýsa keppninni,
svo verða krakkarnir líka hjá
mér. Þarna hafði ég laglega hitt
góðan mann til að spjalla við.
En farið þér ekki oft að horfa
á knattspyrnu, hélt ég áfram.
Jú, það kemur fyrir, en ekki
eins oft og ég gerði einu sinni,
8. „Mikið fjári væri gaman, ef
strákarnir gætu burstað Dan-
ina í kvöld“.
hvernig skyldi þetta annars fara
i kvöld, mikið ári væri nú gam-
an, ef strákarnir gætu burstað
Danina svolítið. — Já það væri
fint, svaraði ég. — Og jafnvel
þótt það væri ekki nema svona
eitt mark yfir, liélt hann áfram,
annars fá þeir nú veðrið til að
spila í kvöld. — Eruð þér héð-
an úr bænum? spurði ég, þegar
ég komst að. — Já borinn og
barnfæddur og hefi aldrei átt
heima annarsstaðar, ég átti
meira að segja heima niðri í
Strandgötu, var fæddur þar. Þú
veizt náttúrlega ekki hvar hún
er. Ég neyddist til að opinbera
fáfræði mína í þeim efnum, ég
hafði aldrei heyrt talað um neina
Strandgötu í Reykjavík. Nú
lyftist brúnin á minum manni
og liann hló við. — Já, Strand-
gatan, sagði hann og hló við,
hún heitir nú Hafnarstræti núna,
það er ekki von að þú vitir það,
þú ert svo ungur.
VIKAN 33. tbl. jg