Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 20

HVE LANGT NfER
—• HvaS starfið þér hér í
Reykjavík?, áræddi ég a?5 spyrja.
— Ja, ætli ég eigi ekki að heita
lögfræðingur, var svarið, — við
erum hérna tveir með skrifstofu
uppi á Baldursgötu. — Nú svo
að þér eruð lærður lögfræðing-
ur? sagði ég. — 0, ég veit nú
ekki, hvort það er hægt að kalla
það, þótt ég hafi eitthvað verið
að stúdera úti í Höfn hérna í
dentíð. En mikið fjári væri nú
gaman, ef strákarnir ynnu Dan-
ina í kvöld, það væri sko lag-
lega fínt. En nú þótti mér tafl-
ið hafa snúizt við. Nú var það ég,
sem var að missa þolinmæðina.
Ég sá það, að hann átti margt
eftir ósagt ennþá, eftir langar
umræður um Dani og knatt-
spyrnuna, leit ég á klukkuna og
þakkaði honum fyrir spjallið. Svo
kvöddumst við með kærleikum
og handabandi. Þetta var ein-
hver sá þolinmóðasti maður,
sem ég hefi komizt í kynni við.
Mér var farið að detta í hug,
að hann væri frá einhverju öðru
blaði og væri að leika sama
leik og ég, svo gjörsamlega var
hann búinn að yfirtaka mitt hlut-
verk og reyna á mína þolinmæði.
Það lá við, að ég væri þreyttur
eftir allt þetta spjall.
9. Hann vildi ekki heyra um
hafísinn.
Þolinmæðin var ekki
til staðar
Svo kom einn á mikilli hrað-
ferð yfir götuna. — Afsakið
andartak, sagði ég, vitið þér,
hvað klukkan er? Hann leit á
klukkuna og sagði mér til um
það, svo var hann þotinn og
hafði hvorki þolinmæði né löng-
un til að heyra þær fréttir, að
allar hafnir landsins væru að
fyllast af ís. Ósköp geta menn
haft litla þolinmæði.
10. „Og hafið þér verið mikið í
Noregi?“
Úrið var frá Noregi
Ég tók það ráð að færa mig
yfir götuna og reyna við eitt-
hvað af fólkinu þar. Ég spurði
þann fyrsta, hvað klukkan væri
og fékk greinargóð svör um það.
Að því búnu spurði ég hann,
hvort þetta úr væri keypt á
íslandi. Nei, það var keypt í
Noregi. — Og hafið þér verið
mikið þar? spurði ég. Jú, hann
var ættaður þaðan. Og svo var
hann þotinn án þess að kveðja,
áður en mér gafst nokkur tími
til að spyrja hann, hverra ætta
hann væri.
Svo fór mig að langa í
höfuðverkjatöflur
Næsta mann bað ég um að vísa
mér á eitthvert apótek. Hann
benti mér niður eftir Austur-
stræti og sagði, að það væri
þarna á liorninu. Ég sá ekkert
langa stund, en loksins tókst
honum að koma mér i skilning
um, hvar það væri. — Og hvað
heitir þetta apótek? spurði ég.
Hann sagði mér, að það héti
Reykjavíkurapótek, og játaði
þeirri spurningu minni, hvort
það væri gott að verzla þar. —
Hvað er það, sem þig vantar?
spurði liann siðan. — Ég tjáði
honum, að mig vantaði höfuð-
verkjartöflur, hvort þær fengjust
ekki þar. Jú alveð áreiðanlega,
og það þyrfti ekkert resept út
á þær, ég skyldi bara biðja stúlk-
urnar um þær. — Annars skal ég
koma með þér, ef þú vilt, bætti
hann við þessi alúðlegi maður.
Nei ég kvað þess enga þörf, ég
hlyti að rata þetta. Svo þaklcaði
ég honum fyrir alla góðvildina
og spurði, hvað ég ætti að borga
honum fyrir hjálpina. Hann
þvertók fyrir að vilja taka nokk-
uð fyrir greiðann, alveg sama
þótt ég héldi tuttugu og fimm
króna seðli að honum, það tæki
því ekki að borga fyrir þetta
viðvik. Svo kvöddumst við og
hann spurði að endingu, hvort
það væri ekki áreiðanlegt, að
ég myndi finna apótekið.
11. „Viltu ekki, að ég komi með
þér inn í apótek?“
Næst var það ein af
veikara kyninu
12. Hún gat því miður ekki kom-
ið í bíó, því að hún var að
vinna.
Nú kom ung stúlka á móti
mér. Hana spurði ég, hvar Gamla
Bió væri. Hún henti mér á húsið,
en lét þau orð fylgja, að það
væri ekki opnað fyrr en kl. 4
þar. Ég spurði hana hvort hún
væri ekki tilleiðanleg að koma
í bíó með mér klukkan 5. En
hún neitaði þessu kostaboði og
sagðist því miður vera að vinna.
Ég varð auðvitað dálítið sár yfir
því og spurði, hvort hún færi
oft í bíó. Hún sagði, að það
kæmi þó nokkuð oft fyrir. — Og
livernig myndir sjáið þér þá?
spurði ég. Henni vafðist hálf-
vegis tunga um tönn, en svaraði
síðan, að það væru til dæmis
gamanmyndir. Ég sagði, að það
væri gaman, að við skyldum hafa
svona svipaðan smekk og við
þyrftum endilega að fara ein-
hvern tímann að sjá góða gaman-
mynd saman. Hún gaf lítið út
á það, horfði undirfurðulega á
mig og gekk síðan í burtu án
þess að kveðja.
Knattspyrnumaðurinn
kom meff í bankann
Næst hitti ég að máli kunnan
knattspyrnumann, Hörð Felix-
son. Ég kvaðst vera bláókunn-
13. „Þarna er nú til dæmis Út-
vegsbankinn“.
ugur hér i Reykjavík; hvar ég
fyndi einhvern banka. Hörður
kvað ekki mikil vandkvæði á
því, þeir eru nú hérna allt í
kringum okkur, sagði hann. Svo
benti hann mér á Landsbankann
og síðan á Útvegsbankann. —
Hvað ætlarðu að gera i banka?
sagði hann síðan. — Ég þarf að
skipta dálitlu af peningum, svar-
aði ég, þér gætuð annars ekki
komið með mér inn? ég er dá-
lítið hræddur við að fara einn
inn í þessar peningastofnanir.
Jú, það var ekkert sjálfsagðara,
sagði hann, og svo gengum við
20 VIKAN 33. tbl.