Vikan - 19.08.1965, Qupperneq 21
Oft eru menn ag flýta sér niðri í miðbæ - hversu
lengi halda þeir róseminni, ef bláókunnugur
maður fer að halda þeim uppi á snakki. Blaða-
maðurinn bauð kvenfólki í bíó, lét fylgja sér í
banka og þráspurði um verðlag á hótelherbergj-
um.
yfir götuna og inn í Útvegs-
bankann. Hörður gekk að af-
grei,ðsluborðinu og sag#i vjð
gjaldkerann:—Villtu ekki skipta
fyrir hann. Gjaldkerinn rak upp
stór augu yfir þessu uppburðar-
leysi mínu og sama var að segja
um þá, sem inni voru staddir.
Svo rétti ég honum tvo þúsund-
krónuseðla og liann gaf mér til
baka 20 hundraðkrónuseðla.
Hörður var hálfkiminn á meðan
á þessu stóð og spurði mig, hvað-
an ég væri af landinu. Ég sagðist
vera frá Vestmannaeyjum. — Og
hefurðu aldrei komið í bæinn áð-
ur? Nei, ég sagði, að þetta væri
í fyrsta skiptið. Svo þakkaði ég
honum fyrir, og steingleymdi að
bjóða honum borgun fyrir hjálp-
ina eins og ég hafði þó ætlað
mér.
Og Lækjartorg á
röngum stað
Þegar ég kom út úr bankanum,
sá ég Páli Skúlasyni ritstjóra
bregða fyrir. Ég gekk að honum,
bað hann að afsaka og spurði
hann svo, hvar Lækjartorg væri.
Ja, við erum nú staddir þar
eins og stendur, svaraði hann
hinn alúðlegasti. — Er þetta
virkilega Lækjartorg? sagði ég
uppfullur af undrun. Hann jánk-
aði því, þetta væri nú Lækjar-
torg. — Ósköp er það á eitthvað
skritnum stað, sagði ég, væri
14. „Ja, við stöndum nú bara
hérna á Lækjartorgi".
ekki ráð að færa það til? Hann
velti vöngum og brosti. — Jú,
það mætti alveg athuga það,
sagði hann. Svo gekk hann í
burtu.
Svo var bara hlegið að
mér
15. „Hafið þér séð myndina í
Nýja Bíói?“
Ég fór út að Nýja Bíói og fór
að skoða útstillingarnar i glugg-
anum. — Afsakið, sagði ég, þegar
tvær ungar og fallcgar stúlkur
gcngu framhjá, ætli það sé gam-
an að þessari mynd? — Þær
urðu undrandi á svipinn, og
önnur sagði: — Ja, ég bara veit
það ekki, ég hef ekki séð hana.
— En þér, sagði ég við hina,
hafið þér séð myndina? Nú voru
þær farnar að hlæja, og þessi
sagðist ekki hafa séð hana, en
sennilega væri hún spennandi.
Svo gengu þær hlæjandi í burtu.
Erfitt reyndist um
hótelherbergin
Rétt i kjölfar stúlknanna kom
Lúðvík Guðmundsson fyrrver-
andi skólastjóri gangandi. Ég
16. „Nú, af hverju farið þér ekki
sjálfur að spyrja um það?“
gekk i veg fyrir hann og spurði
hann hvort hann gæti bent mér
á Hótel Borg. Hann hélt það nú,
hóf stafinn á loft og benti ská-
hallt upp í loftið á húsið. — Ætli
það sé hægt að fá herbergi þar?
spurði ég. — Það skal ég ekki
um segja, svaraði liann, sennilega
er það ekki auðvelt. Annars vita
þeir það þarna úti miklu betur
en ég. — Ætli það sé erfitt að
fá hótelherbergi hérna í Reykja-
vik núna? spurði ég aftur. —
Já, ábyggilega, svaraði hann,
Hafið þér reynt á Görðunum?
— Görðunum? át ég eftir, hvaða
Görðunum? — Nú stúdentagörð-
unum auðvitað, sagði hann. Nei,
ég hef ekki reynt þar, sagði ég,
— haldið þér að það sé reynandi
þar? — Já, þér skulið reyna að
hringja þangað, svaraði hann,
annars er ekkert vist að neitt sé
laust þar. — En þér haldið, að
ekkert sé laust á Borginni? byrj-
aði ég enn, ég hef heyrt, að það
sé svo gott að búa þar. — Nú
var þolinmæðin á þrotum. —
Nú, af hverju reynið þér ekki að
fara þangað sjálfur og spyrja um
það? sagði liann, þetta er ekki
nema fimm mínútna gangur héð-
an og ekki það. Svo ýtti hann
mér með stafnum i þá átt, sem ég
átti að fara til að komast út á
Hótel Borg og gekk burtu.
Dagsbrún var ekki búin
að semja
Ég sleppti því alveg að fara út
á Borg, en gekk í þess stað að
Ólafi Finsen, sem kom aðvifandi
i þessu alveg grandalaus. — Þér
getið ekki sagt mér, hvort þeir
eru búnir að semja við Dags-
brún? spurði ég eins og mér
dauðlægi á að vita það. IJann
kvaðst ekki vita það. — En finnst
yður ekki liklegt að þeir semji?
hélt ég áfram. — Jú sjálfsagt
gera þeir það fyrr en seinna.
— Og hvernig ætli samningarnir
verði? bætti ég við. Hann kvaðst
ekki geta gert sér það i hugar-
lund, en sennilega yrði það eitt-
hvað i samræmi við samning-
ana fyrir norðan og austan,
kannske heldur meira. — En
þér haldið ekki, að það verði
gengið að öllum kröfunum?
spurði ég i einfeldni minni. Nei
það taldi hann alveg fráleitt,
að yrði gert. Svo sá hann ein-
hvern mann, sem hann þurfti
að tala við og bað mig að hafa sig
afsakaðan.
17. „Ætli það verði ekki svipað
og fyrir austan og norðan“.
Og létum þetta gott
heita
Nú taldi ég ekki rétt að hrella
reykvíska vegfarendur meir að
sinni. Nú þóttist ég vera búinn
að fá nokkra nasasjón af þolin-
mæði þeirra. Og eftir að vera bú-
inn að athuga þetta nánar, er
ég eiginlega alveg hissa, hve
vel fólk liefur tekið öllu þessu
ónæði og spurningum, sem því
bar engin skylda að svara. Ég
er stórefins í því, að ég hefði
getað auðsýnt slika þolinmæði.
En það er ekki vist, að allir
hefðu brugðizt eins við, hefðu
þeir vitað, hvernig í pottinn var
búið. En þarna kemur einhver
fávís sveitamaður, sem ekkert
veit í sinn haus, og fólk hefur
ekki brjóst í sér til að vísa hon-
um frá sér. Svo hefur kannske
einhver hugsað, að eitthvað væri
ná athugavert við heilasellurnar
i honum þessum, og ekki liefðu
allar dyr verið traustlega lokað-
ar á Kleppi. En livað um það,
ég get ómögulega annað en hrós-
að Reykvíkingum fyrir kurteis-
ina og þolinmæðina, því að ekki
er hægt að segja annað en að
þolinmæði hafi þurft i þessum
viðskiptum.
VIKAN 33. tbl.