Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 23

í 1158 daga var hann búinn aS standa þarna, Berlínarmúrinn.
En hversu lengi sem hann stendur, hár og þykkur, verður hann
aldrei sigraSur. Fólk flýr undir hann, yfir hann og í gegnum
hann. Hér segjum viS frá ótrúlegum sorgarleik, þegar 23 karl-
menn, 31 kona og 3 börn lögSu líf sitt í hættu, til þess aS ÖSI-
ast frelsi.
59 KOMU, EN TVEIR VORU SVIKARAR
Föstudaginn 2. október 1964
kl. 1 1,00 voru þeir komnir að
flækiu af frárennslisrörum und-
ir Strelitzer Strasse 55, í Austur-
Berlín. Þeir grófu síðustu centi-
metrana með höndunum. Þá
voru þeir allt í einu komnir í
gegn og stungu litlum spegli
upp úr gatinu. Jarðgöngin end-
uðu við salernið í garðinum.
Þá kom í Ijós eitt vandamál,
meðal þúsund annarra, í garð-
inn komst maður eingöngu i
gegnum hliðið, en það var allt-
af læst. Meðan fréttin um þessa
nýiu flóttaleið var látin berast
út með leynd, var smíðaður lyk-
ill. Svo var hliðið opnað fyrir
hverjum flóttamanni og læst á
eftir.
Sama dag kl. 20.00. Fyrsti
flóttamaðurinn kemur, 71 árs
gamall maður skríður stynjandi
niður í 150 metra löng iarðgöng-
in, sem Iiggja undir múrnum
Það koma líka þrjú börn. Eitt
þeirra er of lítið til að skiþa
hvað um er að vera, en annað
barn, fiögra ára, stanzaði og
grét átakanlega, vegna þess að
það varð að fara eitt niður [
göngin.
Kvöldið eftir komu fleiri flótta-
menn. Samtals urðu þeir 57. Svo
komu ennfremur tveir, en þeir
voru svikarar, þóttust bara ætla
að flýja. Það sem svo skeði,
skeði svo æðis fljótt að það
var varla hægt að átta sig á
því sem var að gerast: Stutt að-
Framhald á bls. 39.
Þrjátíu stúdentar, hálfs árs vinna. Þeir unnu í vakta-
skiptum. Þeir bjuggu í kjallaranum sínum og þorðu
aldrei út, — einhver gat séð þá.........
é
Móðir og dóttir, — aftur faðma þær hvor aðra og tár þeirra
mynda rákir í óhreinindin á kinnum þeirra. Það voru aðeins
nokkrir tímar síðan þær skildu, en þeim fannst það óratími,
það var líka hinum megin við múrinn.
Aðeins einn komst að í einu til að bora. Loftið þraut og gas
kom í staðinn. Mennirnir sem unnu í göngunum urðu að fá
súrefni gegnum slöngu, eins og kafarar. Þeir urðu að skríða,
vegna þess að það voru aðeins 60 cm „til lofts" — og alltaf
20 cm djúpt vatn á „gólfinu".
VIKAN 33. tbl. 23