Vikan - 19.08.1965, Síða 25

ÓÞJEGILEGT
ÁSTAND
Smásaga efftir Antony Burgess
Eg held að það bezta sem maður getur gert, ef það liggur
lík á eldhúsgólfinu, og líkið er af eiginmanninum, sé að hita
sér gott og sterkt te. Svo að ég setti ketilinn á og lagði á
borð, en alltaf varð ég að stíga yfir Howard, til þess að kom-
ast í hillur og skápa. Við erum annars vön að drekka bara
mjólk, en mér fannst að ég hefði unnið fyrir svolitlu betra.
Svo settist ég inn í dagstofuna og sötraði í mig teið, og hugsaði um
hvað ég ætti að gera. Auðvitað hefði ég átt að kalla í lögregluna,
en um þetta leyti voru þeir eflaust að hlusta á úrslitin úr fótbolta-
kappleiknum og athuga veðmiðana sína, svo að þeir yrðu örugglega
bara ergilegir ef að ég færi að ónáða þá.
Svo fór ég að hugsa um að hringia beint til Scotland Yard í London.
Lik á eldhúsgólfinu var ábyggilega meira í þeirra bransa, og svo
hafa þeir örugglega svo mikið að gera þar, að þeir eru ekki að
hlusta á fótboltafréttir. Svo fór ég að hugsa að ég þyrfti á hjálp að
halda og yrði að fá góð ráð hjá einhverjum, því að ég var í mjög
erfiðri aðstöðu, það rann allt í einu upp fyrir mér.
Tilhugsunin um þessa erfiðu aðstöðu, gerði mig máttlausa ( hnján-
um. Mér var fyrst Ijóst hversu alvarlegt þetta var, þegar að ég var
að hella í annan bollann og ég var næstum búin að missa bollann.
Morð, — morð, morð. En hann hafði verið að hugsa um að myrða
mig, svo að það var í sjálfsvörn sem ég gerði þetta. Maður myrðir
venjulega manninn sinn, vegna þess að maður hatar hann, en ég
elskaði Howard, það vissu allir. Eða þá er eiginmaðurinn myrtur til að
ná í peningana hans, eða að taka saman við annan mann, en hvor-
ug var hægt að heimfæra á mig.
En allt í einu varð mér hálfflökurt, þegar að mér datt Red f hug.
Og þegar að ég fór að hitta hann á hóteli, klædd í minkapelsinn
og allt skrautið, og sagðist vera systir hans. Og kerlingarskrattinn bak
við afgreiðsluborðið mundi ábyggilega muna eftir því, því að hún
hafði starað á mig eins og augun ætluðu út úr hausnum á henni.
Ó, drottinn minn, þvilík íkoma! En Red var sá eini sem gat hjálpað
mér. En hvar var hann að finna ? Bjó hann á hótelinu, eða var hann
farinn aftur til London . ? Þeir hlutu að vita það á lögreglustöðinni.
En það væri meira en lítið skrítið að fara þangað og spyrja eftir hon-
um, og nefna ekki neitt að ég hefði myrt Howard og að lík hans
lægi á eldhúsgólfinu heima hjá mér .
Þegar að ég var búin að drekka teið. þvo upp og koma ílátunum
fyrir f skápnum, fór ég upp á loft og hafði fataskipti. Mér fannst það
dálítið undarlegt að ég hafði hengt svona vel upp fötin mín, eftir að
hafa afklætt mig, til að deyja. En Howard hafði líka gert það, því
að við höfum alltaf verið snyrtileg, bæði tvö.
Já, ég klæddi mig í allt aftur og snyrti mig vel og fór svo niður.
Ljósið frá lampanum skein á aumingja Howard, sem lá á gólfinu f
náttfötum og slopp. Já, vesalings Howard. Svo datt mér í hug að
Howard hafði lokað bæði forstofu og eldhúsdyrum, og að lykilinn
minn, sem að Red hafði fengið, þegar að hann bjó hjá okkur, hafði
Howard tekið af honum, þegar að hann fór, og ég vissi ekki hvar
hann var. Ég leitaði lengi vel, en þá datt mér í hug að Howard hafði
ætlað sér að opna hurðina, um leið og ég gaf upp andann, svo að
hann var líklega með lyklana í vasanum. Þeir voru líka í sloppvasa
hans og ég varð að snúa honum við, til þess að ná í þá. Ó, ég hefði
getað lamið hann fyrir það, hvað hann hafði gert allt flókið. Að hugsa
sér, hvernig nú var komið fyrir mér.
Ég klæddi mig í minnkapelsinn og fór út. Fyrst datt mér í hug
að fara yfir á „Ljónið" og vita hvort Red væri þar ennþá, eða hefði
skilið eftir eitthvert heimilisfang. Ég gekk hratt að strætisvagnastöð-
inni, til þess að aka inn í borgina. Og hverjum haldið þið að ég hafi
mætt..? Einmitt lögregluþjóninum sem hafði komið tvisvar heim til
okkar, og í bæði skiptin var Red með honum.
Hann stanzaði og sagði: — Ég vona að þér hafið ekki haft meiri
erfiðleika. Með hann, á ég við ..........
— Með hvern? spurði ég. — Hvað eigið þér við?
— Ég á við hann þarna, unga manninn. Hann var á lögreglustöð-
inni í gærkvöld og ég ók honum burt. Ég sagði honum að ef hann
ekki hætti þessari heimsku, yrðum við að taka til annara ráða ....
— Hvar er hann? spurði ég. — Ég verð að hafa tal af honum. Ég
hugsaði fljótt. — Hann er með útidyralykilinn okkar .
— Það var verra, svo búið má ekki standa, frú. Ég sá hann ganga
inn í „Villisvínið og hundinn" fyrir hálftíma síðan.
,,VilIisvínið og hundurinn" var knæpa sem við Howard fórum aldr-
ei á, vegna þess að það var hálfsóðalegt þar. En núna neyddist ég
til að fara þangað, það varð að hafa það.
Allir störðu á mig, þegar ég kom inn. Hávaðinn hljóðnaði og
karlarnir, sem voru í skutluspili, sneru sér við og góndu á mig. En
Red var þar, guði sé lof. Hann sneri baki að mér og ég gekk til
hans og klappaði á öxlina á honum. Hann horfði undrandi á mig,
en það var eins og honum létti.
— Ég verð að tala við þig, sagði ég. — Það er mjög áriðandi.
— Fáðu þér sæti, ég skal sækja handa þér drykk, sagði hann. Þér
er skítkalt.
— Það liggur mikið á, sagði ég, — og við getum ekki talað saman
hér inni.
Þá drakk hann úr glasinu sínu og kom með mér út. Og á leiðinni
heim til okkar reyndi ég að segja honum hvað hefði komið fyrir, og
gerði það eins varfærnislega og mér var unnt. Þegar að hann loks-
ins skildi, hvað hafði komið fyrir, snar stanzaði hann. — Ó, drottinn
minn, þetta getur ekki verið satt.
— Jú, víst er það satt, sagði ég. — Komdu bara og sjáðu það.
Svo komum við heim, og ég var að vona að eitthvert kraftaverk
hefði töfrað Howard burt af eldhúsgólfinu, en það var nú ekki svo
gott. Hann lá þarna svo sannarlega ennþá.
Red varð náfölur og bað guð fyrir sér, aftur og aftur. Svo sagði
hann: — Þú verður að hringja í lögregluna, þú neyðist hreinlega til
þess. Og þetta er líklega það sem þú rotaðir hann með? Hann hafði
tekið hamarinn upp af gólfinu og stóð með hann í hendinni. — Fjand-
inn hafi það, þetta er ógeðslegt ....
Það var augljóst að hann horfði sjaldan á sjónvarp, og stundaði
ekki kvikmyndahús, því að hann setti fingraförin sín allsstaðar á
Framhald á bls. 46.
VIKAN 33. tw. 25