Vikan - 19.08.1965, Síða 33

tízkufyrirbrlgði
GBTA ÁRSÁBYRGÐ Á HLUTUM BÍLSINS, TVEGGJA ÁRA ÁBYRGÐ Á SJÁLFSKIPT- INGU (VARIOMATIC) EÐA 40 ÞÚS. KM.
AÐRRR AKSTUR.
BOÐIÐ Allir varahlutir ávallt fyrirliggjandi. Einn lærður viðgerðamaður á hverja 30 bíla, sem kemur í veg fyrir töf á viðgerðum.
ALLIR DÁSIMl
daf Mfreiðir fyrirliggjandi
Hagkvæmir greiðsluskiimálar
Daf-verksmiðjurnar hafa áratuga reynslu
í smíði bifreiða, m.a. framleiða þær allar
herbifreiðar fyrir Holland og Belgíu.
Ef þér ætlið að fá yður lipran,
^ sparneytinn og rúmgóðan,
sjálfskiptan bíl, þá lítið á daf.
Söluumboð:
Viðgerða -og vara-
hlutaþjónusta:
0. Johnson & Kaaber h.f.
Sætúni 8.
Sími 24-000.
leynir að flýja en er gróinn við jörðina. Um skeið hélt hún að hún
myndi ekki halda geðheilsunni.
Það voru þjónar hennar, sem að lokum fundu ráð til að róa hana.
— Þér ættuð að fara og hitta Mademoiselle de Lenclos, Madame.
Og það lá við, að þeir neyddu hana til að fara.
Þetta var gott ráð. Ninon var sú eina rétta, með alla sína verald-
legu vizku, hinn mikla mannlega skilning og hið örláta hjarta, sú
eina rétta til að hlusta á Angelique án þess að álita hana bjána eða
hneykslast. Hún tók hana i fang sér, réri með hana, kallaði hana „elsk-
una sína“ og þegar angist Angelique rénaði örlitið, tók hún sér fyrir
hendur að sýna henni fram á hversu ómerkilegt atvik þetta væri að
öllu leyti. Það ætti sér margar hliðstæður. Á hverjum degi háðu eig-
inmenn einvigi til að bjarga heiðri sinum.
— En Bastillan! Nafnið var letrað með logandi stöfum fyrir hug-
skotssjónum hennar.
Menn sleppa þaðan út, vina min.
—• Aðeins til að fara á bálið.
Ninon strauk um enni hennar: — Ég veit ekki hvað þú átt við. Þú
hlýtur að hafa orðið fyrir hræðilegri reynzlu fyrr á ævinni, úr þvi þú
tapar hugrekkinu þannig. Strax þegar þú hefur náð þér á ný, kemstu
að raun um að orðrómurinn um Bastilluna, sem hefur haft svona mikil
áhrif á þig, er ekkert til að óttast. Hún er aðeins myrkraherbergi
konungsins. Geturðu bent mér á nokkurn af hinum fínu fyrirmönnum
okkar, sem ekki hefur eytt nokkrum dögum þar til að greiða fyrir ein-
hver mistök eða óhlýðni? Þetta er I þriðja skiptið hjá Lauzun sjálfum.
Eða fjórða. Og hann, einn út af fyrir sig, er sönnun fyrir því að það
er hægt að komast út úr Bastillunni og ná jafnvel enn hærri stöðu
og meiri heiðri en áður. Leyfum konunginum að hirta sina óþekku
skóladrengi. Hann verður fyrstur manna til að sakna hins óstýriláta de
Lauzun eða veiðistjóra síns.
Skynsamleg orð hennar róuðu Angelique og hugguðu hana. Nú var
henni ljóst, að ef til vill hafði skelfing hennar verið ástæðulaus og
barnaleg.
Ninon ráðlagði henni að gera ekkert, þar til hneykslið hefði rénað
nokkuð. — Eitt hneykslið étur annað, og þau gerast þétt við hirðina.
Vertu bara þolinmóð. Ég þori að veðja, að innan viku verður annað
komið, sem þykir fréttnæmara en þetta á vörum hneykslisberanna.
Samkvæmt ráðleggingu hennar ákvað Angelique að hitta yngri systur
sína, Marie-Agnés, í Karmelítaklaustrinu. I nunnubúningnum var Marie-
Agnés de Sancé, græneygð og prýdd sínu dularfulla brosi, eins og
erkiengill á altaristöflu í dómkirkju. Angelique kom á óvart, að hún
var ennþá jafn ákveðin í að gerast nunna fyrir fullt og allt. Hún var
varla tuttugu og eins árs gömul. Lif sjálfsafneitunar og bæna virtist
varla vera fyrir skapgerð yngri systur hennar. Þegar hún var tólf ára,
var hún kölluð púki, og sá stutti timi, sem hún hafði verið við hirð
drottningarinnar, hafði verið ein löng röð fljótfærnisatvika og óteljandi
ástarævintýra. Angelique grunaði, að Marie-Agnés hefði lært meira af
bók ástarinnar en hún sjálf. Og þegar unga nunnan hafði hlustað á
játningar hennar, kom Angelique á óvart að heyra hana andvarpa
mildilega: — Skelfingar barn ertu ennþá! Hversvegna gerirðu svona
mikið veður út af svo algengum hlut?
— Algengum! Ég var að segja þér, að ég hefði haldið framhjá eigin-
manni mínum. Það er synd, er það ekki?
— Hvað er algengara en syndin? Aðeins dyggðin er óvenjuleg. Svo
óvenjuleg nú til dags, að hún er næstum einsdæmi.
— Hvernig getur það verið? Ég skil ekki. Ég ætla ekki að....
— Hlustaðu, sagði Marie-Agnés með þessari ákveðnu röddu, sem var
einkenni fjölskyldunnar: — Annaðhvort langaði þig að gera eitthvað
þessu líkt, eða þig langaði ekki til þess. Og ef þig hefur ekki langað
það, hversvegna fórstu þá til hirðarinnar?
Ef til vill var þetta skýringin á þvi, hversvegna hún hafði snúið
svo gersamlega baki við heiminum.
VIKAN 33. tbl. gg