Vikan - 19.08.1965, Side 34

Angelique lét sér detta í hug að gera yfirbót í hjúpandi Þögn þessa
heilaga húss, Þar sem dynur heimsins var í fjarska. Það var heimsókn
frá Madame de Montespan, sem braut hina himnesku þanka hennar
og færði hana aftur niður á jörðina og inn í öll þau vandamál, sem þar
eru.
— Mér kemur það kannske ekki við, sagði hin fagra Athénais við
hana, — en þegar allt kemur til alls, er það í mína þágu að ég láti
þig fylgjast með. E'n þú skal gera Það, sem þú álítur rétt, án þess að
taka tillit til mín. Solignac heimtar, að tekið verði á einvígishneykslinu
með ábyrgum höndum, og þar með held ég að aðstaða eiginmanns
yðar fari stórum versnandi.
öll réttindi ásTcilin — Opera Mundi, Paris. Framh. í nœsta blaöi.
Intermezzo...
Framhald af bls. 12.
Við vorum búin að vera þar í
einn klukkutíma, þegar að Már-
ten kom. Það var reyndar ekkert
skrítið, ég hefði líklega orðið
hissa, ef hann hefði ekki komið.
Eftir hádegisverðinn sat ég í
einum garðstólnum, sem pabbi
hafði sett út á svalirnar.
Það er ekkert sem jafnast á
við það að sitja í skjóli á hlýjum
vordegi og láta sólina baka andlit
sitt og fætur, og athuga hvernig
allt umhverfið hefir breytzt, án
þess að maður geri sér fyllilega
Ijóst hvemig þetta hefir skeð.
Grasið er grænna, ilmurinn sterk-
ari og í steinbeðinu eru útsprung-
in blóm, sem ekki voru þar fyrir
viku síðan. Helmingi fleiri fugl-
ar syngja, helmingi hærra og upp
við þakbrúnina suða flugurnar.
Einhversstaðar uppi á lofti er
pabbi að hamast með hamar og
sög, og syngur svo glaðlega og
falskt, eins og honum einum er
lagið. Fyrir aftan hátt bakið á
stólnum, sem ég ligg í, eru opnar
dyr inn í stofuna og ég heyri
hvemig mamma gengur um gólf
og talar við Márten.
Ég hafði heyrt lengi til þeirra,
en að heyra er ekki það sama og
að hlera. Allt í einu hækkaði
Márten róminn, rétt eins og að
hann þyrfti að ná til öftustu
bekkjanna í leikhúsinu, eða jafn-
vel lengra:
— Þú tekur ekkert mark á
mér, heldurðu að mér sé ekki
alvara ... ?
— Jú, jú, jú! fullvissaði
mamma hann og hló, þessum
þreytulega hlátri, sem að hún
notar svo oft þegar að þolinmæði
hennar er á þrotum.
—■ Nei, þú gerir það ekki! Þú
hefir aldrei gert það! Jú, reynd-
ar einu sinni, en því virðist þú
hafa gleymt...
— En góði Márten, sagði
mamma í óendanlega mildum
rómi. Víst man ég eftir því.
En ég er marg búin að segja þér
að þú ert að berjast við vind-
myllur. Ég þjáist ekki neitt og
þú þarft alls ekki að bjarga mér.
Mér líður dásamlega!
Márten hló, eins og að hann
væri í síðasta þætti í „Don Juan“.
Mjög hljóðlega, en alveg blygð-
unarlaust, sneri ég mér við í
stólnum og gægðist gegnum riml-
ana á stólbakinu. Gegnum dyrnar
sá ég mömmu og Márten. Það var
eins og að horfa á leiksýningu.
— Líður dásamlega, hafði Már-
ten upp eftir henni. — Það er
þessi bölvaða skyldurækni þín,
sem heldur þér kyrri! Það getur
hvert bam séð. Þú, sem hefir
hlotið þessar dásamlegu náðar-
gáfur og lifandi tilfinningar, átt
þú að fórna lífi þínu fyrir skyld-
una ... ? Hver heldurðu að þakki
þér fyrir það ... ?
Ég sat grafkyr og hallaði enn-
inu að stólbakinu. Það var orðið
svo hljótt, það heyrðist ekki einu
sinni í pabba. Ég ætlaði að fara,
en ég gat ekki komizt í burtu.
Það var svo sem mátulegt á mig.
Þetta hafði ég fyrir að vera alltaf
að stinga fætinum í gættina að
veröld fullorðna fólksins.
Ég sá ekki mömmu, heyrði
bara hvernig hælarnir á skónum
hennar skullu við steingólfið.
Márten sat í rósótta sófanum og
sneri baki við mér. Aldrei hefir
mér verið svo illa við nokkra
manneskju!
— Allt mitt líf, segir þú. Rödd
mömmu var eitthvað svo fjar-
ræn. — Listin er ekki allt mitt
líf. Márten, skilurðu það ekki?
Sultan sem þú fékkst í morgun,
steikin í pottinum, plómurnar í
garðinum, þetta hugsa égsjálf um
og ég gæti ekki hugsað mér að
missa af því, vegna þess að þetta
er líka mitt líf. Horfðu á hend-
urnar á mér, Márten. Sérðu ekki
að þetta eru hendur sem vilja
vinna, venjulega, algenga vinnu,
eins og aðrar konur þurfa að
vinna?
Mamma hafði gengið nokkur
skref að sófanum, og þá sá ég
hana. Hún var rjóð í kinnum og
áköf, eins og þegar að hún er að
reyna að skýra ýmislegt fyrir
VIKAN 33. tbl.