Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 36

mér, sem ég veit miklu betur
sjálf.
Márten, tók í hendur hennar,
sneri lófunum upp og kyssti þá.
— Márten, sagði mamma, lágt
en snöggt. — við erum ekki á
leiksviðinu núna...
— Hendur þinar eru skapaðar
fyrir blóm, tónlist og ást!
-—- Góði, vertu ekki svona
hlægilegur. Ég er ekkert merki-
legri en hver önnur kona. Ég er
hamingjusöm. Við skulum hætta
að tala um þetta. Það sem einu
sinni var, kemur ekki aftur . .
Márten grúfði andlitið í hönd-
um sér. í kyrrðinni heyrðist aft-
ur drunandi söngur pabba, gegn-
um opinn loftsgluggann. Márten
leit reiðilega upp. ■—- Þú getur
ekki verið ástfangin af honum!
hrópaði hann. — Það er ómögu-
legt! Kona með þína hæfileika!
Allt í einu kyssti hann hana.
Hann vafði hana örmum og kyssti
hana, og mér fannst hjarta mitt
hætta að slá. Mamma stóð graf-
kyr. Þá stökk ég upp, hljóp yfir
svalirnar og grasflötina og gegn-
um hliðið, og stanzaði ekki fyr
en mér lá við köfnun. Þá kast-
aði ég mér á grúfu og þrýsti
glóðheitu andlitinu niður í gras-
ið.
Hugsanirnar flugu í gegnum
höfuð mitt. Ég var óskaplega
óhamingjusöm, en ég grét ekki.
Þetta var ekki sorg, sem hægt
var að slökkva með tárum, hún
var miklu stórkostlegri og um-
lukti mig eins og niðdimm nótt.
Hvað er sannleikur og hvað er
lygi, hvað er raunveruleiki og
hvað er sjónleikur ... ? Hve oft
hafði ég ekki heyrt mömmu segja,
með sinni björtu og tæru rödd:
— Maður verður alltaf að velja,
Súsanna. Lífið er fullt af gæð-
um, sem að við getum ekki öðl-
azt, en ef þú hefir valið eitthvað
ákveðið, haltu þá fast við það,
og gefstu ekki upp! Það er það
eina sem að maður getur staðið
sig við.
Þannig var mamma. Bak við
fallega andlitið var járnvilji. En
ef ég og pabbi erum bara brot af
því, sem hún hefir ákveðið að
halda fast í, hvers virði er það
þá? Ég, sem svo hamingjusöm
hafði baðað mig í geislunum frá
þeirri sól, sem lýsti í kringum
mömmu. Hvað yrði um mig? Og
ég sem var vön að segja kjána-
leg smáatvik um mömmu, hverj-
um sem vidi hlusta á mig og bað
til guðs, að lofa mér að líkjast
mömmu að einhverju leyti, þótt
ekki væri hægt að gera neitt fyr-
ir söngrödd mína.
Ég settist upp og strauk hárið
frá augunum. „Haltu fast við
þitt, gefstu aldrei upp, Súsanna"!
Stórt, grátt ský lagðist yfir bjark-
irnar, hjá húsinu okkar og
skyggði á sólina. Ég heyrði
mömmu kalla, en ég ansaði ekki,
tók á mig stóran krók og fór bak-
dyramegin upp á loftið.
qn VIKAN 33. tbl,
** » * M -
kj!i<
>{£’
<&*■&■»* *'*****
§t* M * *» *
Norska
Dala-garnið
Heilo-Fasan
Fjölbreytt val
mynstra.
Dala-garnið er norsk
úrvalsvara.
Dala-garnið fæst um
allt land.
Dala-umboðíö
LILJU
LILJU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
— Þarna ertu þá! sagði pabbi
og hélt fjórum nöglum föstum á
milli varanna. — Mamma var að
kalla á þig ...
Hvað hafði Márten sagt? —-
„Það getur hvert barn séð“. En
ef ég er barn ennþá, þá vil ég
ekki skilja, því að hvað verður
þá um okkur pabba?
Ég fór að gráta og svo brauzt
þetta allt út. Pabbi hlustaði hljóð-
ur á mig, svo setti hann mig á
hné sér og strauk mér um hárið,
aftur og aftur, með hlýju hend-
inni sinni.
-— Mamma er mjög falleg,
finnst þér það ekki? spurði hann,
þegar að ég hætti að gráta.
Ég kinnkaði kolli og skildi ekki
hvað hann var að fara. Pabbi
horfði út um gluggann, á eitt-
hvað sem var langt í burtu, hin-
um megin við grænar bjarkirn-
ar, svo fór hann að hlæja.
— Ég var óhamingjusamur áð-
ur en ég fékk mömmu þína, en
síðan hefi ég verið í sjöunda
himni, sagði hann hljóðlega. —
Mamma þín er dásamleg kona og
hjarta hennar stendur öllum opið.
Við sem stöndum henni næst, eig-
um að vera þakklát. Það er erfitt
að vera einmana, Súsanna. Mað-
ur verður að vera sterkur, en
það er ekki öllum sá styrkur gef-
inn.
— Meinarðu Márten . .. ?
— Ef til vill meina ég Márten.
— Á hann þá að fá hlut í
mömmu með okkur?
— Ekki hlut, Súsanna. En sé
maður sjálfur ríkur, er auðvelt
að vera gjafmildur. Þegar ég hitti
mömmu þína, var hún búin að
þekkja Márten lengi. Ef til vill
finnst henni að hún beri ein-
hverja ábyrgð á honum. Þangað
til sá dagur kemur að hún ákveð-
ur að hann eigi að standa á eig-
in fótum ...
Pabbi tók hamar og nagla aft-
ur, en hann söng ekki meira.
Hann var að smíða lokrekkju,
sem að mamma var lengi búin
að óska sér.
Elsku pabbi minn, ótrúlega dá-
samlegi pabbi minn. Mig langar
ekkert til að verða fullorðin, aldr-
ei nokkurn tíma .. .
Einhver hljóp niður malarstíg-
inn og hliðið skelltist aftur. Það
var Márten. Hann hljóp áfram
niður veginn. Allt í einu stóð
mamma í dyrunum. Hún horfði
alvarleg á okkur til skiftis. Svo
kom hún inn og gekk til mín,
lagði handlegginn um axlir mín-
ar og horfði út um gluggann.
•— Var, — var hann reiður?
hvíslaði ég.
Mamma hló. — Það kemur að
því hjá öllum, að þeir verða að
velja, Súsanna!
— Márten líka ... ?
— Márten líka. Allir!
Fyrir aftan okkur fór pabbi að
syngja, fullum hálsi og falskar
en nokkru sinni áður ...
■k
Við áttum aS segja
Heil Hitler í óperunni
Framhald af bls. 27.
Þar gilti ein ströng siðaregla:
Einn snafs eftir hvern krabba.
Krabbinn var soðinn í salt-
vatni og síðan sogið úr skelinni.
Mér var fortalið, að snafsaregl-
,an væri alveg fortakslaus og
megnasta taktleysi að brjóta
hana. — Eftir fjórtánda krabb-
ann var töluvert farið að lialla
undan fæti fyrir mér, og seig nú
fljótlega á ógæfuhliðina. Þegar
heim á hótel kom, var ég orðinn
fárveikur — varla krabbanum að
kenna. Ekki hef ég látið plata
mig svona til drykkju oftar á
ævinni.
Kunningjar í Stokkhólmi léðu
okkur eyju úti á miðjum Mal-
aren. Þar bjuggum við i hálfan
mánuð alein og gjörsamlega ein-
angruð frá umheiminum. Þarna
vorum við svo frjáls og óáreitt,
að ég þurfti ekki að vera meira
klæddur en okkar fyrsti forfað-
ir, þegar ég rölti niður að vatns-
bakanum i morgunraksturinn.—
þetta var yndislegur timi. —
Þegar til Stuttgart kom, beið
okkar það stóra hlutverk að
stofna heimili. Við vorum svo
heppin að hafa hreppt húsnæði
á einhverjum fallegasta staðnum
í borginni, sem var nokkuð
minni en Dresden með um hálfa
milljón íbúa á móti 650 þúsund
í Dresden. íbúðin var í nýju
húsi, sem stóð hátt uppi í skógi-
vaxinni hlíð i þröngu dalverpi.
Húsið var umgirt dáfallegum
trjágarði og stóð svo hátt, að
frá endastöð sporvagnsins lágu
upp að því 178 tröppur. Það
þurfti enga uppgerð til að geta
notið útsýnisins úr Fichtestrasse
11, en gatan hét eftir þýzka
skáldinu Fichte. — Þarna var
svo heimili okkar fyrstu tvö hjú-
skaparárin.
V.
Þegar samningstíminn i Stutt-
gart var á enda, bárust mér til-
boð frá ýmsum stöðum.
Nú var vegið og metið, og
eftir noklcrar vangaveltur tók ég
tilboði frá óperunni i Duisburg
am Rliein, 700 þúsund manna
borg í Rhur-héraði.
Rhur er eitthvcrt stórmerki-
legasta landssvæði í Evrópu. Þar
standa stórborgirnar svo þétt,
að sporvagnarnir ganga á milli
þeirra. Getur jafnvel verið erf-
itt fyrir ókunnuga að gera sér
grein fyrir því í hvaða stórborg
þeir eru staddir í það og það
skiptið. Þarna eru Dortmund,
Essen, Duisburg, Gelsenkirchen,
Miihlheim, Dússeldorf og Köln,
svo einhverjar séu nefndar. Eig-
inlega er héraðið allt ein alls-
herjar, samvaxin stórborg og þá
stærsta borg í heimi með yfir
15 milljónir íbúa. Þarna eru inn-