Vikan - 23.09.1965, Blaðsíða 15

Nokkrum mínútum síðar stóð
Charli* í dyrunum. Hann var
hræðslulegur á svipnn. — Hvað er
að, hvíslaði hún.
— Þetta er í fyrsta skipti sem
hann hefir sézt þarna, sagði hann.
— Ég var svo viss um að hann hefði
atvinnu þarna, eða byggi einhvers-
staðar í nágrenninu, og að þetta
hefði allt eðlilega skýringu. En
hvernig á að skýra þetta með ein-
fætta manninn? Mig dreymir draum
og svo upplifir þú hann, það er
öruggt að mig dreymdi þetta. Ég
get ekki skilið hvernig það má vera
að þú hittir einfættan mann og rang-
eygða konu, bara vegna þess að
mig dreymir það!
— Það þýðir ekkert að verða
reiður, Charlie.
— Það hlýtur að vera skýring.
Ég ætla að hringja til læknisins.
— Nei, hrópaði hún, og gekk í
veg fyrir hann. — Það máttu ekki
gera. Ætlarðu að láta loka okkur
bæði inni á geðveikrahæli . . .
Um nóttina kom þeim ekki dúr
á auga. Þau lágu þegjandi í myrkr-
inu, og hún vissi að Charlie hélt
sér vakandi, hann þorði ekki að
sofna.
Þegar að klukkan var orðin sex,
sagði hann: — Það er eins gott að
fara á fætur . . .
Eftir því sem leið á sunnudag-
inn fór Emmy að líða betur. Hún
var viss um að þessi vökunótt hefði
hjálpað þeim. Hvað sem þetta var,
hlaut það að taka enda. Og þegar
að Charlie fór að geispa sagði
hún, ákveðin: — Nú förum við að
hátta og sofa, Charlie! komdu nú.
Vesalings Charlie sofnaði, um
leið og hann lagði höfuðið á kodd-
ann, og hún sofnaði líka strax.
Charlie var kominn á fætur, þeg-
ar hún vaknaði næsta morgun.
Hann virtist eiga mjög annríkt. —
Ég borða einhversstaðar á leiðinni,
tautaði hann um leið og hann gekk
f átt til dyranna, en hún sá and-
litið á honum í speglinum.
Hún æddi á eftir honum og togaði
í hann. — Nei, Charlie, þú mátt
ekki fara fyrr en þú hefir sagt
mér hvað þig dreymdi. Þú verður
að gera það, ég get ekki beðið
allan daginn eftir þvf að vita hvað
þig dreymdi.
— Það var ósköp ómerkilegur
draumur. Skilurðu ekki að öll þessi
vitleysa byrjaði, vegna þess að ég
sagði þér draumana. En þú hefðir
ekki vitað hvað mig dreymdi, hefði
þetta ekki komið fyrir þig . . .
Hann ýtti henni til hliðar og flýtti
sér út.
Hún hló, þegar að hún skildi
hvað hann átti við. Auðvitað var
þetta rétt. Ef hún vissi ekkert um
þessa drauma, gat hún ekki heldur
upplifað þá. En hvað þau höfðu
verið heimsk.
Við kvöldverðarborðið sagði hún
honum að hún hefði haft rólegan
og áhyggjulausan dag. — Og ég,
sem aldrei kaupi við dyrnar, gat
ekki annað en keypt af konunni. Ég
hugsaði sem svo, að hún þyrfti Ifka
að lifa, svo að ég keypti grænmet-
ishníf. Fyrst ætlaði ég að láta sem
enginn væri heima, en sá eftir þvf.
Aumingja konan hafði ekki nema
þrjú fingur á annarri hendinni . . .
En hvað er að þér, Charlie?
Hversvegna horfði hann svona
einkennilega á hana? Rétt eins og
að hann væri hræddur við hana.
— Charlie, sagði hún, og röddin
var skræk.
Hann stóð upp og flýtti sér út. . .
Hún sat eftir, eins og steinrunnin.
Það var eins og herbergið fylltist
af einhverjum óhugnaði, sem teygði
fálmara sína eftir henni, þrýstu að
hjarta hennar og vöfðust um háls-
inn, eins og hengingaról . . .
Hún gat ekki losnað við drauma
hans! Þótt hún vissi ekkert hvað
hann hafði dreymt, varð hún að
upplifa þá. Dag eftir dag, eitt-
hvað sem Charlie hafði dreymt.
Hún æddi út úr húsinu, út á göt-
una. Hún sá hann álengdar. Hann
slagaði, eins og dauðadrukkinn
maður. Hún hljóp eftir honum, hrað-
ar en hún hafði nokkru sinni áður
hlaupið.
Að lokum náði hún honum og
greip í handlegg hans. Hann nam
ekki staðar, hægði ekki einu sinni
á sér. Þau héldu áfram, og án þess
að vita hvernig, voru þau komin
heim til sín aftur. Dyrnar stóðu
opnar og þau gengu hinn, án þess
að segja eitt einasta orð.
Þegar að hún sá að hann var
að reyna að brosa, fannst henni
að hjarta sitt væri að brezta.
— Ó, Charlie, vesalings Charlie
— Fyrirgefðu hvað ég haga mér
kjánalega, en ég gat ekki gert að
því . . .
— Ég skil það svo vel . . .
— En nú verðum við að tala um
þetta.
— Já, Charlie.
Hann horfði ekki á hana, leit
bara niður á hendurnar, sem titr-
uðu ennþá. — Ég skil þetta ekki,
ég get hreint ekki skilið þetta. Ég
hélt að það væri nóg, að ég segði
þér ekki frá draumunum. Það virt-
ist svo einfalt. En nú, nú vitum við
að það dugar ekki, þú upplifir þessa
drauma, hvort sem ég segi þér þá
fyrirfram eða ekki. En ég ætla aldr-
ei framar að hegða mér eins og
núna í kvöld. Þegar þú segir mér
hvað hafi komið fyrir, ætla ég fram-
vegis að láta sem ekkert sé, þótt
það sé nákvæmlega það sem mig
hefir dreymt.
Svo leit hann á hana, ákveðinn
á svipinn. — Hér eftir ætla ég að
taka þetta á mig, skilurðu það?
Hún gat aðeins kinkað kolli . . .
Svo komu óendanlega langar næt-
ur. Dagarnir voru líka langir og
leiðinlegir. Emmy lét Charlie ekki
vita af því, að hún vissi hvenær
hann dreymdi. Þá leit hann ekki á
hana, en flýtti sér út. Hún var stöð-
ugt hrædd um að eitthvað gæti
komið fyrir. Það gat svo sem al-
veg eins verið innan dyra sem ut-
an. Gat það verið þetta, — eða
hitt? Konan sem tók körfuna henn-
ar í misgripum, eða dauði hundur-
inn, sem hún hrasaði um. Þetta voru
allt smáatvik, en einkennileg samt,
einna líkust martröð . . .
Það hlaut að vera ónotalegt fyrir
Charlie að vita alltaf fyrirfram,
hvað kæmi fyrir hana á daginn.
Ósjálfrátt kom hann upp um sig.
Þegar að þau sátu til borðs á kvöld-
in, var hún vön að segja honum
það sem á daginn hafði drifið, þá
sá hún alltaf á honum þegar að
hún kom að einhverju sem hann
hafði dreymt. Hann beit þá saman
vörunum og tók ekki einu sinni eft-
ir því að hún þagnaði. Þetta var
orðið hræðilega þvingandi. Hún
hafði ekki talað við neinn af kunn-
ingjum sfnum í háa herrans tíð,
og ekki haft löngun til þess heldur.
Hún var komin með bauga undir
augun, og ekki þurfti hún að hafa
áhyggjur af fitunni lengur . . .
Og Charlie! Hún fann til, hvert
sinn sem hún leit á hann. Hann
var búinn að komast að því, hvern-
ig hann kom upp um sig, svo að
nú breytti hann aldrei um svip, með-
an hún talaði og virtist alltaf vera
á verði. Nú var ekki lengur mögu-
legt fyrir hana að vita hvenær . . .
Charlie kvaldist ekki síður. Hann
potaði í matinn, þótt hún væri allt-
af að búa til uppáhaldsréttina hans.
Hann horfði ekki á hana, þegar
að hún var að tala við hann . . . Og
hann hló aldrei. Þetta var heldur
ekki til að hlæja að, eða neitt til
að horfa á.
Eitt kvöldið gat hún ekki stillt
sig lengur. — Þetta getur ekki geng-
ið svona lengur, þetta verður að
taka enda. Hún barði f borðið, svo
að glasið hennar vallt á gólfið.
Þá fór hann að hlæja, hló eins
og trylltur maður og benti á gler-
brotin. En svo hætti hann að hlæja,
jafn skyndilega og hann byrjaði.
Svo tók hann báðum höndum
fyrir andlitið og sterklegar axlir
hans titruðu. Hann grét, Charlie
hennar var að gráta.
Þetta kvöld tók hún ákvörðun.
Hún kyssti hann og fór svo að hátta.
Svo lá hún í myrkrinu og fann að
hann sat kyrr og þorði ekki að
hátta. Hún óskaði að hún gæti sagt
honum að nú yrði allt gott aftur,
hann þyrftu engu að kvfða. Því að
frá og með deginum á morgun gerði
ekkert til hvað hann dreymdi, þá
væri hún ekki lengur til að upplifa
drauma hans.
Morguninn eftir sat hún lengi við
eldhúsborðið, eftir að hann var far-
inn. Hún hefði viljað kyssa hann
innilega að skilnaði. Svo skrifaði
hún á bréfsnepil: „Elsku Charlie,
þetta er bezt fyrir okkur bæði. Þeg-
ar annað okkar er farið, er hitt
frjálst. Þín Emmy".
Svo náði hún í glasið með haus-
kúpunni og krosslögðu beinunum,
hún hellti innihaldinu í glas, og
fyllti það svo með mjólk. Svo leit
hún, f síðasta sinn út í garðinn. Þá
sá hún að Charle var að sveigja
inn f heimkeyrzluna. Hún flýtti sér
að setja glasið inn í ísskápinn,
stakk bréfinu í töskuna sína og
fleygði glasinu f ruslafötuna. Svo
studdi hún sig við stól, svo að það
væri ekki eins áberandi hve skjálf-
andi hún var.
— Hvað, hvað er að Charlie?
— Ég var búinn að ákveða að
segja ekki neitt, vegna þess að það
er ekkert hvasst. En ég varð að
koma aftur, Emmy. Þú verður að
lofa mér því, að fara ekki út, hvort
sem það hvessir eða ekki. Ég ætl-
aði ekki að segja neitt, vegna þess
að það er algert logn . . .
— Logn?
— Við þurfum ekki að vera
hrædd, vegna þess að það er logn.
Hann hné niður á stól. — En ég
varð að koma aftur, þetta var svo
óhugnanlegur draumur. Lofaðu
mér því að fara ekki út. . .
— Hvað er þetta með rokið,
Charlie, hvíslaði hún.
— Þetta var á Marken street
brúnni; þú stóðst þar, á miðri
brúnni, og við hliðina á þér stóð
maður, með hauskúpu andlit. Og
allt í einu kom stormsveipur og
feykti þér yfir handriðið . . . Hann
dró hana að sér. — Lofaðu mér
því að fara ekki út í dag . . .
— En það er alveg logn, Charlie,
sagði hún himinlifandi. Svo hljóp
hún út. Það var ekki einu sinni and-
vari. Ljómandi af ánægju kom hún
aftur inn. — Skilurðu það, Charlie,
nú erum við frjáls. Alla hina draum-
ana gat ég upplifað, en ekki þenn-
an. Það er enginn maður til, sem
hefir andlit eins og hauskúpa, og
svo er alveg logn úti . . .
— En lofaðu samt. . .
— Ég er svo hamingjusöm, að
ég lofa hverju sem er . . .
Þegar að hún var orðin ein,
Ijómaði hún af ánægju. Hún flýtti
sér að símanum og hringdi á veð-
urstofuna. — Haldið þér að það
hvessi í dag?
— Nei, það er algert logn. Það
verður ekki einu sinni vindblær f
dag.
Hún klæddi sig f flýti. Þér skjátl-
ast, Charlie. Það sannast ekkert,
ef ég er kyrr heima. En brúin . . .
Hún fór úr vagninum við brúna.
Hún hefði getað sungið af ánægju.
Framhald á bls. 44.
VIKAN 38. tbl. JQ