Vikan - 23.09.1965, Page 31

leikhúsi sem á beinna erindi við
þessar hugleiðingar minar í gangi
um borg nútímans: Það hékk aug-
lýsing frá stærsta bíóhúsi bæjarins
í forsalnum: „My fair lady, — et
eventyr, en dagdröm, en henrivende
flukt frá virkeligheten"! Auglýsend-
ur, þeir sem eru verulegir bissnis-
menn og um það þarf ekki að
efast með forráðamenn Colosseum-
bíósins, hafa gott auga fyrir því á
hvaða strengi er árangursríkt að
slá. Bjóði þeir vöru sína til flótta
frá veruleikanum, þá getur maður
treyst því að almenningur hefur á-
huga á slíkum flótta. Mér hafði
fundizt norskur veruleiki svo glæsi-
legur að ég átti erfitt að skilja frá
hverju er þörf að flýja. Frá Grieg?
Eða höggmyndum Ströms við ráð-
húsið? Eða frá unglingahljómsveit-
inni? Eða eru þessir hlutir ekki
norskur veruleiki heldur útstilling-
arbrúður? Þá mundi ég eftir tölu
sem ég hafði heyrt óminn af á
lúðrasveitarhljómleikunum við ráð-
húsið. Það var formaður félagsskap-
arins sem sagði, að það væri erfitt
að halda svona uppi. Getur það
verið í svona stórum og fegurðar-
elskandi bæ? Og var hann ekki
eitthvað að minnast á peninga?
Mikið rétt. Yngstu börnin höfðu ver-
ið á ferð innan um mannfjöldann
með sparibauka og fólkið hafði
dreifzt eins og örskot. Þetta var
þá ekki að tilverkan lýðræðislega
kosinna fulltrúa samfélagsins skipu-
lagður yndisauki fyrir bæjarbúa og
gesti, heldur sníkjuferð barna sem
vilja fá að læra mússík! Hafa þessi
börn orðið að leggja á sig þreng-
ingar til þess að geta sungið: „Det
er solvejr og vár i mitt sinn"? Þetta
er sem sagt verk nokkurra ein-
stæðra sjálfsafneitunarmanna en
ekki stórhuga samfélags.
Var það rétt að fyrir brygði ein-
manaleik ( augum Torbjörns Egn-
ers? Á hann kannski ekki of marga
sálarbræður? Á herrann á hæðinni
( Mellbydalen kannski fleiri?
Það er kannski létt að kaupa
hljóðfærið en erfiðara að spila á
það, og hvergi hægt að nema þann
slátt sem Myllarguttinn kunni þótt
sjónvarps- og kóklaus væri.
Er bílanna jarmur og neonljós-
anna hrópanir orðnar það háværar
að fólk heyri ekki raddir vindsins?
Flug 714
Framhald af bls. 17.
inn. Dauf tunglskinsglæta smaug
niður á milli skýjanna.
— Ef við verðum heppnir, verð-
ur þetta góð ferð, sagði hann. —
Veðurspáin var mjög hagstæð.
Flugvélin flaug inn f ókyrrt loft
og tók að hoppa Ktið eitt. Nokkurn
tíma einbeitti flugstjórinn sér að
stjórninni. Svo spurði hann:
— Hvernig gengur þér með Bar-
böru?
— Ja, svona og svona. Við sjáum
nú till
Flugstjórinn leit snöggt á aðstoð-
arflugmanninn.
Víssulega
endistfað
Sílver
Gillette
Já-o^mykt
|>essendíst
revndi tKwi
écfekkkafr
en onnur
rakblöé"
endistog'
endist
Engir maðter
-og ég sem
getfeT veiðitif
á morgun á
piii

Silver Gillette-þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
— Hvað áttu við? Sjáum nú til?
Ef þú ert eitthvað að gera hosur
þínar grænar fyrir Janet, er eins
gott fyrir þig að hætta undir eins.
Helmingurinn af starfsliði flugfél-
agsins er að sverma fyrir henni.
Gerðu þér ekki lifið erfiðara en
nauðsynlegt er, fíflið þittl
Fjórum metrum fyrir aftan þá
var umræðuefni þeirra að taka við
pöntunum fyrir kvöldverðinn.
— Má bjóða yður eitthvað að
borða, sir? spurði hún Spencer. —
Vð erum með lambakótilettur og
steiktan laxl
— Ég held að fái lambakótilett-
ur, takk.
— Einnig ég, sagði Fellman.
Næsta hálftímann var Janet önn-
um kafin að bera fram matinn. Að
lokum höfðu allir fengið sinn
skammt, og hún gat tekið símann
og þrýst á hnappinn.
— Já. Það var rödd Petes.
— Ég hef borið fram matinn,
sagði Janet.
— Loksins!
— Hvort viljið þér lambakóte-
lettur eða steiktan lax?
— Andartak ... hún heyrði Pete
spyrja flugstjórann, svo kom hann
aftur: — Er fiskurinn góður?
— Hann lítur ágætlega út, sagði
Janet. — Það hefur enginn kvartað
undan honum ennþá!
— Við tökum laxinn, sagði Pete.
— En stóru skammtana, Ijúfanl
Minnstu þess, að við erum ennþá
að vaxa.
VIKAN 38. tbl. tJX