Vikan - 23.09.1965, Qupperneq 33

— Allt í lagi, tvöfaldan skammt,
eins og venjulega. Ég er rétt að
koma.
Hún sett mat í flýti á tvo diska
og bar þá fram í. Pete mætti henni
f dyrunum og tók annan diskinn
úr höndum hennar. Dunning flug-
stjóri hafði sett sjálfstýringuna á,
og var í sambandi við flugturninn
á Möltu:
- Hæð 16000 fet. Stefna 285.
Aætlaður komutími til London 07.30.
Yfir og út!
Dunning teygði sig eftir loggbók-
inni, færði inn í hana og renndi
síðan stólnum aftur á bak. Pete
var byrjaður að borða, með disk-
inn á kodda á hnjánum.
— Ég er að vera búinn, sagði
hann.
— Þú þarft ekki að flýta þér,
svaraði Dunning. — Éttu í ró og
næði! Er þetta góður lax?
— Ekki sem verstur, muldraði að-
stoðarflugmaðurinn.
Flugstjórinn sneri sér að flug-
freyjunni. — Er allt í lagi þarna
inni?
Janet yppt öxlum.
— Já, það lítur út fyrir að verða
friðsöm nótt.
— Það eru svona nætur, sem
gera manni lífið bærilegt, svaraði
Dunning.
— Hvernig er veðrið? spurði Jan-
et.
— Það er þoka yfir Frakklandi,
svaraði Dunning. — Það er venju-
legast á þessum tíma árs.
Hann át laxinn sinn og fylgdi
síðan á eftir Janet inn í farþega-
rúmið. Hann spjallaði stundarkorn
við nokkra farþeganna, og bauð
síðan góða nótt. Það tilheyrði einn-
ig starfinu.
— Hvernig er að fljúga svona
risa í gegnum nóttina? spurði ein-
hver rómantísk sál.
Dunning hló.
— Vani, hreinn vani! sagði hann.
Hann var að fara aftur inn í
flugstjórnarklefann, þegar hann sá,
að flugfreyjan stóð bogin yfir konu
og studdi hönd á enni hennar. Þeg-
ar hann kom þangað, sá hann and-
lit konunnar, afskræmt af þjáningu.
— Er eitthvað að, ungfrú Benson?
spurði hann.
Janet rétti úr sér. Hún var alvar-
leg á svipinn.
— Frúnni líður illa, flugstjóri. Ég
ætla að ná í töflur handa henni.
Ég kem rétt strax.
Dunning tók stöðu hennar og
hallaði sér yfir hana og manninn
við hlið hennar.
_ Það var slæmt, sagði hann
með hluttekningu. — Hvað getur
þetta verið?
Konan leit upp. Hún var náföl
og svitinn streymdi niður andlit
hennar.
_ Ég veit það ekki, sagði hún
með erfiðismunum. — Þetta kom
bara allt í einu. Fyrir nokrum mín-
útum. Mér líður svo illa. Mér er
svo illt í maganum. Mér þykir leitt
að vera til óþæginda . . .
_ Svona, svona, vina min, sagði
maðurinn við hlið hennar. — Hall-
ÍP€
euco

Baðið er ekki nðeins
til hreinlætis. Geriö
það einnig að stund
hvildar og unaðar.
Meyco freyðibaðsam-
einar þetta þrennt.

HALLDOR JÓNSSON H.F.
HEILDVERZLUN
HAFNARSTRÆTI 18 SÍMAR 23995 OG 12586
Reiðhjól fyrir yngri sem eldri fást í Fálk-
anum. Hinir vandlátu velja DBS, merkið
sem unglingar flestra landa meta á borð
við Rolls Royce eða Mercedes hjá hinum
eldri. Komið og skoðið. Þið gerið góð
kaup hjá okkur.
FÁLKINN H.F.
aðu þér nú bara aftur á bak, og þá
hlýtur þér að líða betur. Þetta er
aðeins angi af loftveiki . . .
Dunning horfði rannsakandi á
konuna.
— Líklega, muldraði hann, án
sannfæringar.
Nú kom Janet aftur með töflur
og glas af vatni og hann rýmdi til
fyrir henni. Hann sagði nokkur ró-
andi orð við konuna og hélt síðan
áfram. Þegar hann var komin aftur
fram í flugstjórnarklefann, lét hann
fallast niður í sæti sitt og starði
beint fram, án þess að segja orð.
Janet kom inn í klefann á eftir hon-
um.
— Hver er þetta? spurði flug-
stjórinn.
— Herra og frú Childer, svaraði
Janet. — Henni leið Ijómandi vel,
fyrir aðeins stundarfjórðungi.
— Segðu mér ef hún verður
verri, og þá set ég mig í samband
við Marseille.
Janet kipptist við.
— Hversvegna?
— Ég veit það ekki, svaraði
Dunning lágt. — Mér l(zt ekki á út-
lit hennar. Kannske að þetta sé
eitthvað frá gallinu. En hún lítur út
fyrir að vera mjög veik. Er nokkur
læknir á farþegalistanum?
— Það hefur enginn kynnt sig
sem lækni, svaraði Janet. — En ég
get spurt.
Dunning hristi höfuðið.
— Vð skulum ekki hræða far-
þegana strax. Það væri bezt fyrir
hana að reyna að sofna, segðu
mér, hvernig henni líður eftir hálf-
tíma. Það versta er, að við eig-
um enn eftir fjóra tíma, áður en
við náum ströndinni, bætti hann
við.
Svo setti hann á sig heyrnartæk-
in og hegndi hljóðnemann um háls-
inn. Pete flaug nú án sjálfstýr-
tækja. Dreifð ský virtust koma þjót-
andi á móti vélinni, lykjast um
hana eitt andartak og hverfa síð-
an.
— Það er að verða skýjaðra,
sagði aðstoðarflugmaðurinn.
— Já, veðrið hlýtur að fara að
versna. Ég tek stjórnina, það er
bezt að klifra yfir skýin. Biddu um
20000 . . .
Pete studdi á rofa á hljóðnema
sínum.
— 714 kallar Marseille radio,
kallaði hann.
— Marseille heyrir í 714, glumdi
í heyrnartækjunum.
— Veðrið er að versna. Við biðj-
um um leyfi fyrir 20000.
— 714 bíddu! Ég skal hafa sam-
band við flugturninn!
Flugstjórinn starði beint fram í
nóttina.
— Segðu Janet að láta farþegana
spenna beltin, Pete, sagði hann. —
Það verður dálítið óslétt hér!
— Flug 714, glumdi í heyrnar-
tækjunum. — Marseille gefur leyfi
fyrir 20000.
— 714, sagði Pete. — Takk!
— Þá förum við, sagði flugstjór-
inn.
Mótorhljóðið breyttist, þegar
Reiðhjóladeild
VIKAN 38. tbl. 33