Vikan - 23.09.1965, Page 40
Vér höfum ávalit fyrirliggjandi:
LIN CAN
LIN CAN
LIN CAN
LIN CAN
LIN CAN
LIN CAN
Grænar baunir,
Gulrstur,
BlandaS grænmeti,
BakaSar baunir,
ÞurrkaSar grænar baunir,
JarSarber.
LIN CAN vörur fást í næstu búS.
HeildsölubirgSir:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 24120.
Ostaog smjörsalan
— Já, auðvitað, en ég verð að
fá töskuna mína! Það er svört taska
með nafninu mínu á. Yfir sætinu
mínu.
— Biddu enhvern farþeganna að
hjálpa þér að ná fram töskunni,
sagði Dunning. — Eg ætla að kalla
upp Marseille. Hann leit á Fellman.
— Var það nokkuð fleira, læknir?
— Já, sagði Fellman. — Við höf-
um greinilega þrjú alvarleg mat-
areitrunartilfelli um borð. Og þau
virðast ætla að vera fleiri. Eg er
tekinn að hallast á þá skoðun, að
það sé fiskinum að kenna — laxin-
um. Það var um lambakótilettur og
lax að velja í kvöldmatinn. Spurn-
ingin er . . . Fellman þagnaði og
starði á víxl á flugstjórann og flug-
freyjuna.
— Hvað átuð þér? spurði hann
flugfreyjuna.
— Kótilettur. Hversvegna?
— Hvað át aðstoðarflugmaður-
inn, flugstjóri?
í fyrsta skipti færðist hræðslu-
svipur yfir andlit Dunnings flug-
stjóra.
— Hann . . . hann át fiskl
Fellman kingdi munnvatni slnu og
sagði síðan rólega: — Og þér sjálf-
ur flugstjóri? .... Það er eins gott
að fá það á hreint strax .... HvaS
átuð þér? Frh. í næsta blaði.
ANGELIQUE 0G KÖNGURINN
Framhald af bls. 5.
— Kóngurinn er meistari vor. Hann hefur allan rétt yfir okkur.
Angelique snerist á hæl og horfði herská á Philippe.
— Ójá? Og ef honum dytti nú i hug að gera mig að ástkonu sinni,
hvað á ég þá að gera?
— Samþykkja. Hefur yður aldrei dottið í hug, að allar þessar konur,
hirðmeyjar Frakklands, eru aðeins konunginum til gamans?
— Þér eruð svo sannarlega öriátur eiginmaður! Jafnvel þótt yður
þyki ekki vænt um mig, ætti eignarvitund yðar að neita algjörlega.
—- Allt, sem ég á, heyrir konunginum til. Ég myndi aldrei neita hon-
um um neitt, frá minnsta smámun upp í líf mitt sjálft.
Angelique kveinkaði sér. Eiginmaður hennar hafði hæfileika til að
særa hana, þar sem hún var veikust fyrir. Hverju hafði hún átt von á?
Vísbendingu um það, að hann væri afbrýðissamur ? Það var of mikið.
Hann kærði sig ekkert um hana og reyndi ekki að dylja þá staðreynd.
Sá áhugi, sem hann hafði sýnt henni, þegar þau sátu saman við eld-
stæðið heima i París, var aðeins sá áhugi, sem hann sýndi þeirri persónu,
sem hafði haft þann heiður að fæða honum erfingja. Hún sneri aftur
að snyrtiborðinu, skellti aftur gullboxinu og með höndum, sem titruðu
af reiði, tók hún fyrst upp eina greiðu, svo aðra.
Philippe horfði á hana, með ánægjulegu glotti.
Reiði Angelique brauzt fram í flóði reiðilegra orða. — Ég gleymdi
því, það er satt. Fyrir yður er konan ekkert annað en hlutur, húsgagn,
aðeins nothæft til að fæða börn í heiminn. Minna virði en meri, minna
virði en hestasveinn, Eitthvað til að kaupa og selja og henda út á haug,
þegar það er ekki lengur að gagni. Það er það, sem konan er rnönnum
af yðar tagi. 1 bezta falli eru þær kökusneið eða skál af kássu, þegar
þeir eru hungraðir.
— Það er nokkuð til í þessu! sagði Philippe. — Ég neita þessu ekki.
Ég verð að játa, að með þessar rósrauðu kinnar og þennan þokkalega
vöxt eruð þér lystaukandi. í raun og veru finn ég nú þegar til hung-
urs....
Hann tiplaði á tánum til hennar og lagði hendurnar valdsmannlega
á axlir hennar. Angelique sleit sig lausa og tók blússuna þétt að sér.
—■ Ekkert svona, drengur minn, sagið hún í ísköldum tón.
Skyndilega reif Philippe upp blússu hennar, svo þrír demantshnappar
þeyttust af. -— Verð ég að segja „má ég" kenjaskíturinn þinn! öskraði
hann. — Geturðu aldrei skilið, að ég á þig? Ha, ha, ha. Það er það,
sem svíður undan, er það ekki? Hin stolta markgreifafrú heldur, að
allir þurfi að skríða fyrir henni!
Hann svipti af henni blússunni, reif sundur serk hennar og greip
um brjóst hennar með grimmd málaliða á ránsnótt.
— Hafið þér gleymt uppruna yðar, Madame la Marquise? Einu
sinni varstu ekki annað en litil, skítug bóndastelpa með hornös og
mykju milli tánna. Ég sé þig alveg fyrir mér, í rifnu stuttpilsinu, með
hárið lafandi niður I augu, stolta eins og djöfulinn sjálfan.
Hann greip um höfuð hennar, dró hana að sér og þrýsti svo fast að
gagnaugunum, að hún hélt að höfuöið mynd bresta.
— Og þetta er það, sem skríður út úr gömlum, hrynjandi kastala,
og heldur, að hún geti verið hortug við konunginn! 1 fjósi áttu heima,
Madame de Monteloup, og enginn staður sómir þér betur, enn sem komið
er, og nú ætla ég að rifja upp fyrir þér gamlar minningar, sem löngu
eru fallnar í gleymsku.
— Slepptu mér! æpti Angelique og reyndi að slá hann.
E?n hún meiddi sig aðeins á hnúunum, þegar hún barði á brynjuna,
sem varði brjóst hans, og stundi af sársauka. Philippe hló og kreisti
hana meðan hún barðist um.
— Jæja, smástelpa, það er bezt að snúa sér að þessu!
Hann tók hana upp og kastaði henni í heyhrúgu í dimmasta horni
hlöðunnar.
— Slepptu mér! Slepptu mér! hrópaði Angelique hvað eftir annað.
— Haltu kjafti! Ætlarðu að vekja allt setuliðið?
— .Tá. Það skal ég gera, svo allir geti séð, hvernig þú ferð með mig.
— En það hneyksli. Marquis du Plessis nauðgað af eiginmanni sínum.
— Ég hata þig! Hún náði varla andanum i heyinu, þar sem þau börð-
ust, en að lokum heppnaðist henni að bíta í hönd hans, svo blæddi.
— Tík!
Hann sló hana nokkrum sinnum á munninn, en sneri síðan upp á
hendur hennar fyrir aftan bak svo hún gat ekki hreyft sig.
— Drottinn minn, másaði hann glaðklakkalega. — Eg hef aldrei
átt við slíkan brjálæðing. Ég þarf heila herdeild!
Angelique fann orkuna þverra. Þetta myndi verða eins og í hin
skiptin. Hún myndi verða að beygja sig undir auðmýkinguna. Stolt
VIKAN 38. tbl.