Vikan - 23.09.1965, Page 44

Olivetti
Lettera 32
BesSa
fepðaritvésini
á mai*iiaö^aíirrs
Vér skorum á yður að skoða OSivetti Lettera 32 ferðaritvélina óður
en þér festið kaup annars staðar. Kynnist hvernig góð ferðaritvél á
að vera útbúin. Eigið verkstæði með sérþjálfuðum viðgerðarmönnum
tryggir viðhald og langa endingu.
G. Helgason & Melsted H.f.
Rauðarárstíg 1. —
Sími 11644.
OLÍUDÆLUR
ELDSNEYTISLOKAR
TENGI við olíudælur
DÝSUR og aSrir vara-
hlutir
HRÁOLÍU ogSMUROLÍU-
SÍUR
jafnan fyrirliggjandi.
ALLAR VIÐGERÐIR OG STSLLINGAR Á
OLÍUDÆLUM OG ELDSNEYTISLOKUM
FRAMKVÆMDAR AF SÉRMENNTUÐUM
FAGMÖNNUM OG MEÐ NÝJUSTU
TÆKJUM.
EinkaumboS á íslandi fyrir:
Björn & Halldór h.f.
SÍÐUMÚLA 9
Símar 36030 & 36930
Allt þetta útskýrði konimgurinn fyrir drottningunni, sem virtist
hafa mikinn áhuga.
Villugarðurinn sjálfur, sem var óumflýjanlegur í öllum konunglegum
görðum á þessum tima, var eitt af furðuverkum Versala. Þetta var
stórt svæði, með þéttum runnum, sem gnæfðu yfir þrönga stíga, sem
lágu hver um annan þveran og enduðu skyndilega; svo óreglulega og
án nokkurs kerfis, að þar var nærri ómögulegt að rata. Á hverjum
gatnamótum gripu hirðmennirnir andann á lofti af undrun, þegar
þeir komu auga á hverja styttuna á fætur annarri, sem stóð i miðju
steinagerði eða í tærum, speglandi tjörnum, en hvort tveggja var bein-
línis til að kljúfa hóp göngumanna, og auka enn á villu þeirra.
Fram til þessa hafði ekkert verið gert annað en það, sem hirðin
var vön að gera á hverjum degi, þegar hún fylgdi foringja sinum, sem
aldrei þreyttist af að dást að fegurð og rækt garða sinna. En allt í
einu á gatnamótum, þar sem fimm götur lágu saman, rakst hópurinn ó
gullfallegt sumarhús, fimmhyrnt, í skugga hárra álmviða. Hver hinna
VIKAN 38. tbl.
fimm hliða var skreytt með útskurði og blómakrónum, en í miðjunni
voru þrjú marmaraker með rauðum, bleikum, bláum og hvítum blómum.
1 miðjunni blés gosbrunnur upp hvitri vatnssúlu, og umhverfis tjörn-
ina, sém vatnið féll aftur ofan í, voru fimm marmara.borð, hvert um sig
á móti einum hinna fimm gangstíga. Milli þeirra voru glerhúðuð ker
með appelsínutrjám, sem báru sykraða ávexti.
Á hverju borði var girnilegt góðgæti. Á einu var eftirliking af fjalli.
alþöktu hellum, sem í var allskonar kaldur matur. Á öðru var eftir-
likíng af höll. úr marsipan og petits fours.
Á þriðja var pýramídi úr sykruðum ávöxtum. Á næsta var fjöldinn
allur af kristalsflöskum og silfurglösum, fullum af allskonar vínum.
Síðasta borðið bauð upp á úrval af konfekti. Fólkið nam staðar til að
dást að þessum svala, hressandi stað, áður en það réðist með gráðugum
höndum á marsípanhöllina, Þar til hún lá í rústum, góflaði upp í sig
konfektið, þurrkaði upp vínið. Svo kastaði aðalsfólkið sér niður á gras-
flatirnar til að njóta tilverunnar, en þaðan sá Það niður eftir gang-
stigunum fimm, milli sýprustrjánna, þar sem komið hafði verið fyrir
ávaxtatrjám, hlöðnum fegurstu ávöxtum. Og fólkið raðaði sér á trén
og tindi af þeim perur, epli, ferskjur, sítrónur og ber.
Við enda eins stígarins gnæfði stytta af Pan, og á henni glitruðu
síðustu sólargeislarnir, um leið og sóljn hneig til viðar.
— Hver er sá góði andi, sem hefur flutt okkur til Arcadý? hrópaði
Mademoiseile de Seudéry.
— 1 næstu andrá komum við auga á Corydon og Phyllis með borða-
skreyttu sauðina sína!
1 þessum töluðu orðum var eldur sleginn og kveikt á þúsund luktum,
sem héngu milli runnanna og í trjánum. Sauðahirðarnir, sem þau
höfðu ímyndað sér, urðu að veruleika, syngjandi og dansandi, meðan
fjörutíu skógarguðir dönsuðu í kringum hópinn, sem gekk í áttina að
leikhúsinu.
Opinn vagn og burðarstólar biðu eftir kónginum, drottningunni og
prinsunum, til að vera farartæki þeirra eftir laufgöngunum.
Leikhúsið, þar sem leikur kvöldsins átti að fara fram, var gert undir
berum himni á stórum krossgötum. Gifurleg ringulreið brauzt út, þegar
heiðursgestirnir og hirðmennirnir börðust um sætin, sem ekki hafði
verið kerfisbundið útdeilt. Dans sauðahirðanna og skógarguðanna vörp-
uðu framandi og djöfullegum blæ á slagsmálin. Vagndyrum konungsins
var lokið upp, en þeim síðan skeiit aftur. Burðarstóll drottningarinnar
komst ekki gegn um þvöguna. Burðarmennirnir hrópuðu árangurslaust:
— Rýmið til fyrir hennar hágöfgi drottningunni! Enginn hlýddi. 1
hálfa klukkustund reyndi Marie-Thérese að komast í gegn, en neyddist
til að bíða, sjóðandi af reiði. Að lokum kom konungurinn sjálfur að
frelsa hana.
Þegar i upphafi hafði Angelique forðað sér. Skynsemi hennar kom í
veg fyrir, að hún hætti dýrum klæðum sínum í þessum darradansi,
svo hún gekk burt frá þessari iðandi maurakös ásamt nokkrum öðrum,
sem einnig höfðu ákveðið að bíða. Nóttin var mild og garður Versala,
með lugtum og gosbrunnum, var eins og hulduland. Allt í einu varð
henni ljóst, að hún var alein. Hún kom auga á marmaratröppur, sem
glóðu í daufu ljósinu, og beindi sporum sínum þangað. Blðmaanganin
vafðist um vit hennar, því meir, sem hún fór lengra frá fjðldanum.
Þegar hún leit upp, hélt hún, að hana væri að dreyma. Þarna, uppi
á tröppunum, var snjóhvítur guð að hneigja sig fyrir henni. Og þegar
hann rétti úr sér, sá hún, að þetta var Philippe.
Hún hafði ekki séð hann, siðan þau slógust í hlöðunni. Þegar hirðin
sneri aftur til höfuðborgarinnar, varð hann eftir á vígstöðvunum, en
síðan hafði hann leitt herinn til Franche-Comté. Angelique frétti aðeins
um hann af orðróminum, sem barst manna á milli við hirðina, því
Philippe lagði sig ekki niður við að skrifa henni.
En stundum skrifaði hún honum — lítil bréf, þar sem hún sagði honum
frá Charles-Henri litla og hirðlífinu —en vonir hennar um svarbréf
höfðu reynzt byggðar á sandi. Nú stóð hann allt í einu frammi fyrir
henni, og um varir hans lék skuggi af brosi.
— Ég heilsa Barónessu sorgarklæðanna, sagði hann.
— Philippe, hrópaði hún og breiddi úr glæsilegum kjól sínum. —
Það eru demantar fyrir 10 þúsund Kvres á þessum kjól!
— Búningurinn, sem þú barst, var grár, með ljósbláum bryddingum
á blússunni, og hvítum kraga.
— Manstu þetta?
— Því ekki það?
Hann gekk hægt niður þrepin og hallaði sér upp að einum marmara-
stólpanum. Hún rétti honum höndina. Eftir andartak ákvað hann að
kyssa á hana.
— Ég hélt þú værir í hernum, sagði Angelique.
— Ég fékk boð frá kónginum, þar sem hann bað mig að snúa aftur
til hirðarinnar til að vera við veizluna, sem hann ætlaði að efna til í
kvöld. Ég á að vera meðal skrautmuna veizlunnar.
Það var ekkert hrokafullt við þessa yfirlýsingu, heldur aðeins viður-
kenning á hlutverkinu, sem hann tókst á hendur með auðmjúkri hlýðni.
Kóngurinn vildi hafa i hirð sinni fegurstu konur og glæsilegustu karl-
menn. Á þessum daganna degi vildi hann ekki vera án goðumlíkustu
manna hirðarinnar. Svo sannarlega er hann glæsilegastur, hugsaði
Angelique, meðan hún virti fyrir sér fagurskapaðan líkama hans I
hvítum gullsaumuðum fötunum. Sverðshjöltin voru gullbrydd, og skórnir
hans, sem voru úr hvítu, mjúku leðri, voru með gullna hæla. Það voru
margir mánuðir, siðan hún sá hann siðast.
— Hefur kóngurinn leyst þig frá herþjónustu?
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris Frh. I nœsta blaOi.
Þag er ekkert hvasst, Charlie
Framhald af bls. 15.
Sjaldan hafði hún séð friðsælli stað.
Nokkrar manneskjur stóðu og höll-
uðu sér yfir handriðið. Nú ætlaði
hún út ó miðja brúna. Umrenning-
urinn þarna stóð svona hér um bii
ó miðri brúnni. Hún gekk rösklega
út á brúna, og fann að það var
ekki einu sinni gola. Svo leit um-
renningurinn við, og hún rak upp
vein. Það hvein f eyrunum á henni,