Vikan - 04.11.1965, Síða 2

í FULLRI ULVÖRU
Munið efftir hiinum margföldu
pappfrs- og kolasíum
En bragðið bregzt ekki!
LARK
Rautt túss á
menninguna
Mönnum hnykkti við þegar blöð-
in báru þá frétt, að unglingar
hefðu ráðizt inn á haustsýningu
listamanna í Listamannaskálan-
um og klínt rauðum lit á sum
listaverkanna. Það var hrópað
upp að unglingarnir væru óðir
og æska landsins í hundunum,
og mestöll þjóðin fussaði og
sveiaði í hneykslun.
En hverjum er svona lagað að t
kenna? Vissulega eru það ungl-
ingarnir, sem vinna vonda verk-
ið, en það er þjóðfélagið sem
stendur á bak við. Það er þjóð-
félagið, sem ekki hefur hugsað
um að ala unglingana sína upp
og sjá þeim fyrir verkefnum,
sem vissulega væri þörf. Börn
og unglingar þurfa að fá útrás
í heilbrigðum störfum og hafa
mikið að gera; óttinn við barna-
þrælkun á landi á borð við ís-
land er hlægilegur nú til dags
og ekki annað en pólitísk reyk-
bomba, ef til vill skaðvænleg-
Nú til dags þurfa börn og ungl-
ingar ekkert að gera; hafa enda
heldur ekki verkefni flest hver,
en sum, sem verkefni gætu haft,
vilja ekki sinna þeim, því það
tefur fyrir leik og rápi með hin-
um iðjulausu félögum. Og for-
eldrarnir skifta sér ekki af;
skamma kannski krakkana ofboð-
lítið þegar þau koma heim ang-
andi af tóbaksreyk ellegar brenni-
víni eða að upp kemst að þau
stunda kelirí í gömlum amerisk-
um bílum eða einfaldl. leigðum
einkaherbergjum eða heimahús-
um. Svo er það afgreitt mál og
krakkarnir fá peninga eins og skít
þegar þau biðja næst um. Og
sumir foreldrar ala börnin upp
við það frá upphafi að það sé
betra að gera ekkert heldur en
vinna eitthvert verk fyrir lítinn
pening svo ég tali nú ekki um
engan. Eina 10 eða 12 ára og
athafnasama hnátu þekki ég til
dæmis, sem í sumar gerði ekki
annað en búa um rúmin heima
hjá sér og sópa gólfin og fékk
fyrir það einhverja smáaura, en
afganginn af deginum mátti hún
leika sér. Einu sinni bað konan
í næsta húsi hana að líta eftir
dóttur sinni, eitthvað þriggja
fjögra ára, meðan hún sjálf fór ■»
í búðir; sú athafnasama gerði
það, því hún ætlaði að leika sér
hvort eð var, en var svo hund-
óánægð af því hún fékk ekki
nema tuttugu og fimm kall fyrir!
Það þjóðfélag sem lifir í svona
hugsunarhætti og elur hann af
sér, á ekki betra skilið en fa
rautt túss á menninguna.
S.H.
2 VIKAN 44. tbl.