Vikan - 04.11.1965, Síða 11

— Við höfum nú verið andskoti
nærri því hvað eftir annað. Og tæki-
færi gefst óreiðanlega enn ó ný.
— Ég segi, að við munum ekki
hrapa. Ég þori að veðja, að eftir
klukkutíma sitjúm við í ró og næði
í strætisvagninum yfir til London.
— Jó, þér getið sagt það. Þér
þurfið ekki að lenda þessu appa-
rati. Ég er ekki eins viss. Það er
eins gott að þér fóið að vita það
strax . . .
George só votta fyrir óþolinmæði
í augum læknisins og snöggþagn-
aði. Fellman hreyfði höfuðið örlítið
f óttina til Janet. George beit ó
vörina. Hann dró andann djúpt,
sneri sér snöggt við og fór til henn-
ar.
— Stúlkan mín, sagði hann, eins
glaðlega og hann gat. — Þú ættir
að fó flugkrossinn eða hvað þær
heita nú þessar medalíur. Þú ert
fliót að hugsa og fljót að fram-
kvæma! Það hefði sennilega verið
betra að þú hefðir setið í þessu
sæti fró upphafi.
Stúlkan svaraði ekki. Hún sat
grafkyrr og starði stöðugt beint
framfyrir sig. Spencer sneri óróleg-
ur til höfðinu og leit á Fellman.
Fellman kom til þeirra.
— Nú er allt í lagi, ungfrú Ben-
son! Viljið þér nú ekki aftur hafa
sætaskipti við Spencer flugstjóra?
Það var eins og Janet vaknaði
af dvala þegar hún heyrði vingjarn-
lega rödd læknisins. Hún reis á fæt-
ur og rýmdi til fyrir George. Hún
brosti meira segja við Fellman, en
það var frosið, framandi bros.
Fellman hvíslaði að George:
— Ég verð að láta hana gera
eitthvað annað um stund. Hún hef-
ur fengið taugaáfall. Hvað segið
þér um að ég verði loftskeytamað-
urinn yðar stundarkorn? Ungfrú
Benson . . .
Stúlkan horfði rólega á hann.
— Já, læknir?
— Haldið þér ekki að þér getið
hitað svolítið sterkt kaffi handa
okkur? Mér finnst einhvernveginn
að við þurfum þess.
— Siálfsagt.
— Ég skal hugsa um loftskeyta-
tækin á meðan.
— Já, læknir . . .
Janet Benson stóð nokkra stund
hikandi, eins og hún væri að velta
því fyrir sér, hvort hún ætti að
gegna eða ekki. Síðan opnaði hún
dyrnar og gekk fram.
Fellman andvarpaði. — Jæja þá!
Ætli hún spjari sig ekki úr þessu.
En hún var hætt komin þarnal
George hallaði sér yfir stýrið.
— Er ekki hægt að læsa þessum
dyrafianda? Ég vil ekki fá annan
brjálæðing yfir mig.
— Þér getið verið rólegur, Spenc-
er! sagði Fellman brosandi. — Héð-
an í frá skal ég verja yður fyrir
öllu illu. Og nú verðum við að láta
Turner heyra i okkur. Hann heldur
að við séum öll búin að vera!
— Andskotinn hirði hanni Hann
sér okkur á radarskerminum!
— Það er ennþá verra. Fellman
greip hljóðnemann og þrýsti á
hnappinn. — Ha|ló, London Airport,
þetta er flug 714! Gerið svo vel að
svara. Yfir!
Turner lét ekki bíða eftir sér.
— Hvern andskotann eruð þið
eiginlega að gera? hvæsti hann.
— Það liggur við, að þið séuð kom-
in út af skerminum. Nú eruð þið
á móts við Watford. Ætlið þið að
halda áfram til Skotlands, eða hvað
eruð þið að hugsa?
— Andartak, Turner, sagði Fell-
man kuldalega. — Það er að heyra,
sem vinur minn Spencer eigi í dá-
litlum erfiðleikum með flapsa og
hjól. Að hann eigi erfitt með að
halda ferðinni í gegnum loftið, þeg-
ar við byrjum að lækka okkur. Við
verðum að fara yfir þetta einu
sinni enn, flugstjóri.
— Nei, nei, muldraði George við
hlið hans.
— Þið getið bölvað ykkur upp
á, að þið skulið fá að gera það,
æpti Turner. — En fyrst verðið þið
að snúa við. Halló, 714, eruð þið
tilbúnir að taka hundrað og átta-
tíu gráðu beygju?
Fellman leit á George.
— Til hægri eða vinstri?
— Skiptir ekki máli, veljið þið
bara.
Fellman hallaði sér að George:
— Hægri eða vinstri: Spencer-
George gretti sig.
— Eiginlega ætti ég að móðg-
ast, sagði hann. — Spyrja flugmann,
hvort hann vilji fara til hægri eða
vinstri! Til hægri auðvitað, bætti
hann svo við. Til hægri! Segðu þess-
um sadista þarna niðri, að ég ætli
að beygja til hægri!
— Halló, London Airport, sagði
Fellman. — Við ætlum að beygja
til hægri.
— Okay, sagði Turner þreytu-
lega. — Það hefði verið betra að
beygja til vnstri, en það er bezt
að þið hafið það eins og þið vilj-
ið, svo þið röflið ekki meira en
nauðsynlegt er. Þegar þið hafið far-
ið hundrað og áttatíu gráður, eig-
ið þið að fínstilla áttavitann, svo
hann standi á hundrað sjötíu og
fiórum. Hafið þið skilið það? Ger-
ið svo vel að hafa það eftir!
— Og við heyrum, sagði Fell-
man. — Fyrst eigum við að taka
hundrað og áttatfu gráðu beygju
og fara síðan aftur á hundrað og
sjötíu og fjóra. Ég reikna með, að
þá lendum við á ný yfir flugvell-
inum.
— Duglegur strákur, sagði Turn-
er. — Þér eruð fæddur loftsiglinga-
fræðingur. Hvert fór stúlkan annars?
— Hún er að hella upp á.
— Hm. Þetta fer að vera svolítið
heimilislegt! Allt í lagi, segið til,
þegar þið eruð tilbúin að beygja!
Fellman leit á George.
— Ertu tilbúinn, George?
- Já.
— Beygðu þá! Til hægri! Og vertu
bara rólegur!
George leit til hægri, beindi hlið-
arstýrinu til hægri og renndi sér
inn í beygjuna. Hann tók þetta
heldur geyst, en spyrnti í á móti og
hélt við. Hann fann að gömlu við-
brögðin voru að vakna hið innra
með honum. Hann átti ekki í nein-
um erfiðleikum með að beygja! Ef
þau gætu bara beygt endalaust,
þar til þau væru komin niður á
jörð!
Niðri í flugturninum sagði radar-
maðurinn:
— 714 í sjónmáli aftur, sir.
— Ég sé. Hann beygir ágætlega.
Hann þrýsti á hlióðnemarofann.
— Gott, Spencer! hrópaði hann.
— Þetta hefði ég ekki getað gert
betur sjálfur.
George brosti beisklega.
— Og ég, sem hélt að þér vær-
uð þjálfaður atvinnuflugmaður!
muldraði hann.
Kaldhæðnin fór framhjá Turner.
Hann var niðursokkinn í að reikna
út framhaldandi stefnu flugs 714.
— Halló, radar, sagði hann. —
Hvað viljið þið fá hana langt út?
— Fimm mílur duga, svaraði rad-
armaðurinn.
— Ég ætla að reyna að gefa
honum upp einhver staðaheiti, sem
hann getur áttað sig á. Hann var
kunnugur á þessum slóðum í stríð-
inu.
— Ætli hann þekki nokkuð af
gömlu stöðunum ennþá?
— Ef þú telur eitthvað upp, skal
ég spyrja hann.
Það varð hljótt um stund, stðan
kom:
— Látum okkur sjá. Nú er hann
á móts við Harrow, hefur það
vinstra megin við sig. Þekkir hann
Egham?
— Ég skal spyrja hann. Turner
þrýsti á hlióðnemarofann. — Halló,
Spencer! Eruð þér þarna?
— Við erum hérna, svaraði hin
rólega rödd Fellmans.
— Þekkir Spencer Egham? Borg-
arhluta suðaustur af Eaton?
I flugklefa 714 sneri Fellman
sér spyriandi að Spencer.
— Þér heyrðuð, hvað hann sagði.
Þekkið þér Egham?
— Það held ég.
— Allt í lagi. Þá segjumst við
þekkia Egham, hrópaði Fellman í
hljóðnemann.
— Þér þurfið ekki að hrópa,
sagði Turner ergilega. — Ég heyri
liómandi vel ennþá.
— Fyrirgefið.
— Breytið stefnunni yfir á hundr-
að og níutíu gráður. Einn níu núll.
Núi
Spencer beygði varlega. Komp-
ásinn snerist fyrir framan hann.
— Svona! sagði hann hógvær-
lega. Einn-níu-núll-gráður! Látið
vita um það!
— Við liggjum í einn-níu-núll,
sagði Fellman í hlióðnemann.
— Það er goft! Verið kyrrir þar,
þangað til þið sjáið Egham. Segið
þá til! Þið eigið að vera þar eftir
... Turner þagnaði og hugsaði sig
í flýti um. — Þið ættuð að vera þar
eftir þrjár mínútur.
George hallaði sér áfram og
rauðsprengd augu hans minnkuðu.
— Ég held ég sjái þangað, sagði
hann.
— Gott, sagði Fellman. — Eg-
ham framundan, flugstjóri!
— Gott, sagði Turner. — Farið
framhjá Egham og beygið síðan til
vinstri! Staðnæmist á Ein-sjö-núll-
gráðum. Fljúgið þannig eina mín-
útu, beygið þá til vinstri og takið
aftur stefnu núll! Hafið þið með-
tekið það?
— Er þetta einhver flugsýning,
eða hvað, muldraði George.
— Rólegur, bara Spencer, sagði
Fellman. — Ég skal endurtaka þetta
stig fyrir stig. Eruð þér vissir um,
að það sé Egham sem er fram-
undan?
— Já, ég þekkti vatnsturninn!
— Gott. Þér hafið minni eins og
hestur!
George flissaði taugaóstyrkur að
þessum eigin brandara. Dyrnar opn-
uðust og Janet kom fram með
bakka og á honum voru tveir rjúk-
andi kaffibollar.
— Getið þið drukkið kaffið núna?
sagði hún með sinni venjulegu
rödd.
— Aðeins andartak, ungfrú Ben-
son! Við ætlum bara að beygja
fyrst.
Janet lagði bakkann frá sér á
gólfið. Hún hallaði sér yfir flug-
mennina tvo, sem lágu meðvitund-
arlausir á gólfinu. Báðir önduðu ró-
lega en lágu í diúpum dvala. Hún
lagaði teppin á þeim, reis svo upp
aftur, og hallaði sér að stól Fell-
mans.
— Hvernig gengur, dr. Fellman?
Framhald á bls. 39.
VIKAN 44. tbl.