Vikan - 04.11.1965, Qupperneq 14

J EAN HARLOW
ÆVl HENNflR OG ÖRIÍHS
Sex drottningin velur sér mann
2. hluti
O Jean Harlow ákvað að lokum að giftast hinum greinda og menntaða
Paul Bern og það réði honum sorglegu örlögum hennar.
Hún varð að æfa sig þangað til fæturnir voru orðnir sem kvika. i)
Kvikmyndaframleiðandinn Ric-
hard Manley var eftirvæntingarfull-
ur þegar hann horfði á Jean Har-
low, sem dreypti á kampavíninu.
Maturinn var afbragðsgóður og
það leit út fyrir að máltíðin hefði
náð tilætluðum árangri. Jean var
afslöppuð og virtist viðráðanleg, og
hún var fallegri en nokkur önnur
kona, sem hafði heimsótt hann, og
það sagði ekki svo lítið, því að
þær voru æði margar.
Hann benti með kampavínsglas-
inu á glæsilegan hringstigann.
— Ég skal sýna þér húsið, sagði
hann. Jean kinkaði kolli, hálftauga-
óstyrk. Hann lét hana ganga á und-
an sér upp stigann, svo hann gæti
betur virt fyrir sér bak hennar og
fótleggi. Þegar þau komu upp, tók
hann uridir handlegg hennar og
leiddi l.ana eftir ganginum Vegg-
irnir voru þaktir myndum af kvik-
VXKAN 44. tbl.
myndastjörnum, frægum, alræmd-
um, þekktum og gleymdum.
— Sigurmerki þín? spurði Jean.
Manley hló. — Þetta eru nokkrar
konur, sem ég hefi gert frægar,
Ég gæti hugsað mér að sjá mynd
af þér. Hann nam staðar við
dyr, sem stóðu opnar. — Og hér er
herbergið mitt, sagði hann. Hann
kveikti og Jean saup hveljur. Hún
hafði séð mikið skraut í Hollywood,
en ekkert sem jafnaðist á við það,
sem nú blasti við sjónum hennar.
Þetta var geysistórt herbergi, vegg-
irnir voru óbeint lýstir, og tvö glæsi-
leg marmarabaðker, haglega felld
niður í gólfið.
En það var rúmið sem kom Jean
til að reka upp stór augu. Þetta
var stórkostlegt fyrirbrigði, eins og
leiksvið, upphækkað frá gólfinu.
Jean virti þetta fyrir sér, furðu lost-
in.
— Hvernig lízt þér á þetta?
spurði Manley. Hann gekk að eins-
konar mælaborði við rúmið og ýtti
á nokkra hnappa. Tjald, sem huldi
hliðarvegginn rann til hliðar, og
Jean stóð aftur á öndinni. Bak við
glervegg sást inn í dásamlegan
garð, með hitabeltisgróðri, vafn-
ingsviði, sjaldgæfum plöntum og
litsterkum blómum. Manley þrýsti
á fleiri hnappa. Garðurinn var bað-
aður sterku Ijósi og svo fór að
rigna yfir blómin. Svo hvarf Ijósið
og hann þrýsti á einn hnapp f við-
bót, Ijóskastari sendi hlýlega birtu
yfir miðju rúmsins.
Jean fann hönd Manleys gæla
við öxl sér. — Hvernig finnst þér
þetta?
Hún sneri sér snöggt við. — Ég
veit ekki hvort ég er í himnaríki
eða helvíti, svaraði hún.
— Heldurðu ekki að það gæti
verið notalegt fyrir þig að vera
hér, — með mér?
Hún hörfaði aðeins aftur á bak,
og dró andann djúpt. — Ég held
ekki, herra Manley, sagði hún á-
kveðin.
Sterkur maður fær æði.
Hann gekk til móts við hana. —
Kallaðu mig Richard, sagði hann.
— Ég þekki yður ekki nógu vel,
og svo langar mig heldur ekki til
þess.
— Ég hefi gefið þér gullin tæki-
færi. Tækifæri til að skapa þér ó-
gleymanlegt nafn í þessari borg.
— Ég veit, hverskonar nafn það
yrði, sagði Jean. — Ég býst ekki við,
að það kæmi til með að hljóma
fallega.
Manley þreif í hana. — Komdu
hérna, sagði hann skipandi. Hún
skvetti úr kampavfnsglasinu framan