Vikan - 17.03.1966, Qupperneq 48

ekki orðið svo framorðið . . . Alec
reis á fætur og Barbara sló létti-
lega til hans.
— Þú þarft að raka þig, það er
rakvél í snyrtitöskunni minni.
Alec hrökk við. Þetta var einum
of mikið, það var eins og það væri
kominn einhver angi af Sheilu inn
í herbergið. Hugur hans reikaði,
meðan hann fór í steypibaðið og
skrapaði af sér skeggstubbana.
Þetta gat ekki verið raunveruleiki . .
Slíkir hlutir hentu yfirleitt ekki
þunglamalegar prófessorstýpur,
miðaldra, gifta rithöfunda. Að kynn-
ast að morgni og vera kominn í
bólið fyrir ellefu um kvöldið. Þetta
var of miklll hraði, alltof mikill
hraði. En samt var þetta staðreynd.
Og það hafði ekki verið ógeðslegt
og alls ekki klaufalegt, það hafði
verið yndislegt; það hafði einfald-
lega verið dósamlegt. Barbara
Bayne, — fræg leikkona, — þrjór
blóðugar lotur í hnefaleikakeppni,
— og svo beint í rúmið. Hann hristi
höfuðið, eins og rykaður hnefa-
leikakappi. En allt í einu varð hann
eitthvað svo léttur og hreinn, ung-
ur, og honum leið dósamlega.
— Þú mótt ekki standa þarna
alla nóttina. Eg verð líka að fó
mér bað.
— Gjörðu svo vel, sagði Alec og
kom fram, með handklæði vafið um
mjaðmirnar. Barbara kyssti hann
léttilega og klappaði honum um
leið og hann gekk fram hjó.
— U-m-m, sagði hún, — en ynd-
islega hreinn og ilmandi. Eg verð
ekki lengi. Þú getur talað við flösk-
una mína á meðan.
— Þú ert einkennilegur maður,
sagði Barbara mörgum klukkutím-
um siðar. — Einhversstaðar ó lífs-
leiðinni hefurðu orðið fyrir ófalli,
eða réttara sagt, einhver hefur sleg-
ið þig í rot. Mömmu komplex?
Þau sátu á stað sem kallaður
var Le Boeuf og hlustuðu á ófram-
færna stúlku, sem hét Jari spila á
píanó. Barbara Bayne rétti út hönd-
ina og strauk blíðlega kinn hans
með fingurgómunum, svo reis hún
á fætur og kyssti hann létt á munt
inn.
— Var aldrei nein sem var góS
við þig? spurði Barbara. — Engin
sem klappaði þér blíðlega, vegna
þess að hana langaði til þess?
— Svei mér ef ég veit það, sagði
Alec. — Það getur verið að ég hafi
aldrei hugsað neitt um það. Það
lítur út fyrir að ég hafi alltaf ver-
ið svo önnum kafinn, síðan ég
man eftir mér. Það getur verið að
ég hafi aidrei haft tíma til að lofa
neinni að vera góS við mig, eins
og þú segir. Ef til vill hefi ég aldrei
gefið neinni tækifæri til þess.
— Þú ert kjáni, veiztu það? sagði
Barbara. Hún var yndisleg í birt-
unni frá arineldinum, sem lék sér
við kinnar hennar og fallega lag-
að nefið, og dýpkaði skuggann í
spékoppnum á kinninni.
— Þú ert kjáni, endurtók hún,
— vegna þess að þú hefur óborg-
anlega hæfileika til að vera bæði
notalegur og skemmtilegur. Þú
varzt ánægður í dag inn á Pump,
þú varst innilega glaður, já
jafnvel svolítið montinn þegar Phil
mundi eftir þér og Kup kom til
okkar, til að drekka með þér glas.
Þú varst líka glaður þegar þú fannst
að þeir þekktu þig á hnefaleikun-
um. Þú ert notalegur við fólk, ég
tók eftir því hvernig þú kemur fram
við þjóna og leigubílstjóra. Þú ert
stórkostlegur, fyrirgefðu að ég segi
það upphátt, í rúminu. En sleppir
þú aldrei fram af þér beizlinu, ég
meina, sleppir sjálfum þér og æp-
ir? Verðurðu aldrei fullur. Eg
meina, reglulega blindfullur, svo
þú dettir, æpir, brjótir húsgögn?
— Ekki það ég man, sagði Alec
Barr. — Eg er alltaf nokkurn veginn
með sjálfum mér. Það er að segja,
ég hefi venjulega það mikla glóru
að ég kemst í rúmið, áður en mér
er bent á að það sé heppilegra
fyrir mig. Sannleikurinn er sá að
ég verð svo syfjaður.
— Drottinn minn, þú kannt sann-
arlega að stilla þig, sagði Bar-
bara. — Ég vildi ekki vera viðstödd
þegar þú ferð að gjósa. Þú ert vís
með að kveikja í húsinu og skjóta
lögregluþjóninn, áður en þú nauðg-
ar hertogafrúnni.
— Ég hefi ekki mikla reynzlu I
þv( að umgangast hertogafrúr,
sagði Alec. — Ég þekkti nú samt
anzi huggulega greifafrú, það var
um borð í skipi.
— Þú getur sagt sniðuga brand-
ara, sagði Barbara. — Hvað skeði
þá?
— Ekkert. Ég hefi ekki þann hæfi-
leika að mála tilveruna skærum lit-
um. Allir virðast gera eitthvað ó-
venjulegt á stríðstímum, þótt ekki
sé annað en að gefa skipun, sem
getur breytt heiminum. Hvað mér
viðkemur gaf ég mína einu skip-
un, þegar fallbyssan brotnaði á
einhvern óskiljanlegan hátt og ég
þurfti á skjótum ráðum að halda.
— Hvað sagðir þú? Til fjandans
með sprengjurnar? spurði Barbara.
— Fulla ferð áfram?
— Nei, svaraði Alec. — Ég sagði
bara við aðstoðarmann skotliðsins:
Lagaðu byssuna. Þetta varð brand-
ari, þegar frá leið.
— Þú ert með þetta stríð þitt
alveg á heilanum, ertu það ekki?
— Ég hélt ekki að það sæist
svona greinilega. Sannleikurinn er
einfaldlega sá, að ég var skít-
hræddur.
— Og þú ert það ennþá?
— Nei, í raun og veru held ég
það ekki. Og þó getur það verið.
Stundum. Ég hef það stöðugt á til-
finningunni að ef ég næ ( eitt-
hvað þá sé það óumflýjanlegt að
einhver komi og hrifsi það af mér,
þegar þessi einhver sér í gegnum
mig. Ég meina, — ég trúi því ekki
að ég hafi raunverulega verið f
stríði. Ég trúi því ekki að ég hafi
skrifað þetta allt sem ég hefi sent
frá mér og stundum finnst mér,
þegar ég skrifa ávísun, komi lög-
reglan og setji mig inn fyrir föls-
un. Ég trúi því ekki að ég hafi
skotið fíl, eða kysst fallega konu,
hvað þá að ég hafi háttað hjá
henni, henni og mér sjálfum til
ánægju.
— Ég skal segja þér eitt, vinur
minn, ég hefi fréttir að færa þér.
Það getur vel verið að þú hafir
ekki verið í stríði. Það getur vel
verið að þú hafir aldrei skotið fíl
og að þú hafir ekki skrifað eina
einustu sögu. Það getur l(ka vel
verið að einhver komi og hirði allt
af þér, einn góðan veðurdag. En
það er svolítið annað sem þú veizt?
— Já, ég held það. Hann laut
höfði. — Já, ég trúi því.
— Það er eins gott fyrir þig,
sagði Barbara Bayne, hallaði sér
yfir borðið og kyssti hann. í þetta
sinn voru varir hennar hlýjar, mjúk-
ar og dveljandi.
— Það sem ég ætla að segja er
auðvitað gamall brandari, en ég
ætla nú samt að endurtaka hann.
Þitt herbergi eða mitt?
— Ekki að þrefa, sagði Barbara
og greip töskuna sína . . .
SölumaSur dauðans
Framhald af bls. 25.
hann hlustaði ekki á það. Hann
sagði mér, hvað ég ætti að gera,
og ég gerði það.
— Hversvegna komstu þá aftur?
— Ég varð að reyna að ná í
skjöl St. Briacs, sagði Grierson.
— Þú varst svolítið seinn í snún-
ingum.
— Ég hafði fyrirmæli um að
koma Ashford undan, ef ég gæti,
sagði Grierson og andvarpaði. —
En ég komst hvergi nærri, og hann
er . . .
— Hann er dauður, sagði Craig.
— Ertu viss?
— Ég sá hann. Þér er óhætt að
trúa mér. Hann er dauður.
— Hafðirðu ekki möguleika á að
hjálpa honum?
— Ekki einu sinni jafn mikla og
þú hafðir á að hjálpa mér, svaraði
Craig og Grierson kipptist við. —
Og hvað vildirðu svo sem fá? Skinn-
ið af bakinu á mér? St. Briac náði
í svolítið af því. Ég er sá, sem út-
reiðina fékk, og ég er sá, sem
drap St. Briac og La Valére, og ég
ætla að komast undan með þér. Ég
meina það, vinur sæll. Reyndu að
skilja mig eftir, og ég skal drepa
þig.
— Þú kemur með mér, sagði Gri-
erson. — Ég hef fyrirmæli um það.
— Rétt. Frá mér, sagði Craig. Og
aftur kipptist Grierson við og sat
slðan þegjandi, meðan snekkjan
öslaði sína leið, þar til hún að lok-
um varpaði akkerum f Diano Mar-
ina. Þeir fóru ( land og upp í lít-
inn helli upp yfir borginni. Þar beið
Fíat eftir þeim, ítalskur bílaleigu-
Peugeof 404 sígrar I fjórða sinn
í þolraunarkeppninni I Argentfnu
300 BÍLAR OG EINUM BETUR HÓFU
KEPPNINA - 63 KOMUST ALLA LEIÐ.
Þan at þrír- Peugeot 404 - I fyrsta, ööru og fiOrða sætl
Ekið var um vegi og vegleysur, hálendi, fjöll og sléttur, alls 4.236 km.
Sigurvegarinn, Peugeot 404, var alls 35 klst. 20 mín. og 49 sek. á ferS-
inni og meðal hraðinn var 120 KM. Á KLST!
Peugeot 404 kostar frá kr. 237 þúsund.
Peugeot 404 er fyrirliggjandi.
HAFRAFELL H.F.
Brautarholti 22. — Sími 22555.
VIKAN 11. tbl.